CHRISTOPHORUS divinâ permissione Episcopus Lincolniensis dilectis in Christo filiis, Theologici Seminarii alumnis, salutem, gratiam, et benedictionem.

Damus vobis in manus, adolescentes ingenui, libellum mole exiguum, sed, ni spes nos fallat, vobis non injucundum futurum neque infructuosum. Etenim in hoc tenui volumine tanquam in diversorio hospitali et spirituali convivio commorantes habebitis vobiscum et familiariter colloquentes viros ingenio et doctrinâ illustres, eosque pietate et sanctitate venerabiles. Convenietis Ignatium, Irenæum, Chrysostomum. Audietis Ambrosium, Hieronymum, Augustinum. Quorum ex consortio non exclusimus scriptores quosdam ethnicos, præsertim poetas, qui quasi prophetæ universæ humanitatis non injuriâ possunt appellari, et qui effatis suis lucu

8

lenter declarant, Deum Optimum, Maximum Se nunquam àμáprupov reliquisse.1

Quædam de nostro interspersimus, in quibus sententias memorabiles versibus heroicis et elegiacis, item senariis, iambis et choliambis concludere conati sumus, quò facilius legentium mentibus imprimerentur, ita ut non tam de styli elegantiâ laboraremus, vel metricam numerositatem affectaremus, quàm verborum brevitatem

consequeremur.

Viris illustribus in usu fuisse accepimus, ut quæ sapienter, scitè, acutè, pressè et nervosè dicta audivissent, ea in unum quasi spicilegium connecterent, ita ut in promptu identidem haberent, siquando vel animus affectuum perturbatione agitaretur, vel de consilio capiendo, in re ancipiti, hæsitaret, vel præ socordiâ languesceret, et quasi calcari indigeret. Nam, ut ait ille,

et,

ψυχῆς νοσούσης εἰσὶν ἰατροὶ λόγοι,

Sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem
Possis, et magnam morbi deponere partem ;2

1 Act. Apost. xiv. 17.

2 Horat., 1 Epist. I 34.