Page images
PDF
EPUB

Nam fimul expletus dapibus, vinoque fepultus
Cervicem inflexam pofuit, jacuitque per antrum
Immenfus, faniem eructans ac frufta cruento
Per fomnum commista mero : nos magna precati
Numina, fortitique vices, unà undique circùm
Fundimur, & telo lumen terebramus acuto
Ingens, quod torva folum fub fronte latebat,
Argolici clypei aut Phœbeæ lampadis instar;
Et tandem læti fociorum ulcifcimur umbras.
Sed fugite, ô miseri, fugite, atque ab littore fu-

nem

Rumpite.

Nam qualis quantufque cavo Polyphemus in antro Lanigeras claudit pecudes, atque ubera pressat, Centum alii curva hæc habitant ad littora vulgo Infandi Cyclopes, & altis montibus errant. Tertia jam lunæ fe cornua lumine complent, Cùm vitam in fylvis, inter deserta ferarum Luftra domofque traho, vastosque ab rupe Cyclopas Profpicio, fonitumque pedum vocemque tremisco. Victum infelicem, baccas lapidofaque corna Dant rami, & vulfis pafcunt radicibus herbæ. Omnia colluftrans, hanc primùm ad littora classem Confpexi venientem: huic me, quæcumque fuiffet, Addixi : satis est gentem effugisse nefandam. Vos animam hanc potiùs quocumque abfumite letho.

Vix ea fatus erat, fummo cùm monte videmus

Si pereo, manibus hominum periiffe juvabit. Dixerat: & genua amplexus, genibufque volu

tans

Hærebat. Quis fit, fari, quo fanguine cretus, Hortamur; quæ deinde agitet fortuna, fateri. Ipfe pater dextram Anchises, haud multa mo

ratus,

Dat juveni, atque animum præfenti pignore fir

mat.

Ille hæc, depofita tandem formidine, fatur:

Sum patria ex Ithaca, comes infelicis Ulyffei, Nomine Achemenides, Trojam, genitore Ada masto

Paupere (manfiffetque utinam fortuna!) profectus.
Hic me, dum trepidi crudelia limina linquunt,
Immemores focii vasto Cyclopis in antro
Deferuêre: domus fanie dapibufque cruentis,
Intus opaca, ingens: ipfe arduus, altaque pulfat
Sidera (Dii talem terris avertite peftem)
Nec vifu facilis, nec dictu affabilis ulli:
Vifceribus miferorum & fanguine vefcitur atro.
Vidi egomet, duo de numero cùm corpora noftre
Prenfa manu magnâ medio refupinus in antro
Frangeret ad faxum, fanieque afperfa natarent
Limina vidi atro cùm membra fluentia tabo
Manderet, & tepidi tremerent fub dentibus artus.
Haud impune quidem : nec talia paffus Ulyffes:
Oblitusvé fui eft Ithacus difcrimine tanto,

Nam

Nam fimul expletus dapibus, vinoque fepultus
Cervicem inflexam pofuit, jacuitque per antrum
Immenfus, faniem eructans ac frufta cruento
Per fomnum commista mero : nos magna precati
Numina, fortitique vices, unà undique circùm
Fundimur, & telo lumen terebramus acuto
Ingens, quod torva folum fub fronte latebat,
Argolici clypei aut Phœbeæ lampadis instar;
Et tandem læti fociorum ulcifcimur umbras.
Sed fugite, ô miseri, fugite, atque ab littore fu-

nem

Rumpite.

Nam qualis quantufque cavo Polyphemus in antro Lanigeras claudit pecudes, atque ubera preffat, Centum alii curva hæc habitant ad littora vulgo Infandi Cyclopes, & altis montibus errant. Tertia jam lunæ fe cornua lumine complent, Cùm vitam in fylvis, inter deserta ferarum Luftra domofque traho, vastosque ab rupe Cyclopas Profpicio, sonitumque pedum vocemque tremisco. Victum infelicem › baccas lapidofaque corna Dant rami, & vulfis pafcunt radicibus herbæ. Omnia colluftrans, hanc primùm ad littora claffem Confpexi venientem: huic me, quæcumque fuisset, Addixi : fatis est gentem effugiffe nefandam. Vos animam hanc potiùs quocumque abfumite letho.

Vix ea fatus erat, fummo cùm monte videmus

Si pereo, manibus hominum periiffe juvabit. Dixerat: & genua amplexus, genibufque volu

tans

Hærebat. Quis fit, fari, quo fanguine cretus, Hortamur; quæ deinde agitet fortuna, fateri. Ipfe pater dextram Anchises, haud multa mo

ratus,

Dat juveni, atque animum præfenti pignore fir

mat.

Ille hæc, depofita tandem formidine, fatur:

Sum patria ex Ithaca, comes infelicis Ulyffei, Nomine Achemenides, Trojam, genitore Ada masto

Paupere (manfiffetque utinam fortuna!) profectus.
Hic me, dum trepidi crudelia limina linquunt,
Immemores focii vafto Cyclopis in antro
Deferuêre: domus fanie dapibufque cruentis,
Intus opaca, ingens: ipfe arduus, altaque pulfat
Sidera Dii talem terris avertite pestem)
Nec vifu facilis, nec dictu affabilis ulli:
Vifceribus miferorum & fanguine vefcitur atro.
Vidi egomet, duo de numero cùm corpora noftre
Prenfa manu magnâ medio refupinus in antro
Frangeret ad faxum, fanieque afperfa natarent
Limina vidi atro cùm membra fluentia tabo
Manderet, & tepidi tremerent fub dentibus artus.
Haud impune quidem : nec talia paffus Ulyffes:
Oblitusvé fui eft Ithacus difcrimine tanto,

Nam

Nam fimul expletus dapibus, vinoque fepultus
Cervicem inflexam pofuit, jacuitque per antrum
Immenfus, faniem eructans ac frufta cruento
Per fomnum commista mero : nos magna precati
Numina, sortitique vices, unà undique circùm
Fundimur, & telo lumen terebramus acuto
Ingens, quod torva folum fub fronte latebat,
Argolici clypei aut Phoebeæ lampadis instar;
Et tandem læti fociorum ulcifcimur umbras.
Sed fugite, ô miseri, fugite, atque ab littore fu-

nem

Rumpite.

Nam qualis quantufque cavo Polyphemus in antro Lanigeras claudit pecudes, atque ubera preffat, Centum alii curva hæc habitant ad littora vulgo Infandi Cyclopes, & altis montibus errant. Tertia jam lunæ fe cornua lumine complent, Cùm vitam in fylvis, inter deserta ferarum Luftra domofque traho, vastosque ab rupe Cyclopas Profpicio, fonitumque pedum vocemque tremisco. Victum infelicem, baccas lapidofaque corna Dant rami, & vulfis pafcunt radicibus herbæ. Omnia colluftrans, hanc primùm ad littora claffem Confpexi venientem: huic me, quæcumque fuiffet, Addixi fatis eft gentem effugiffe nefandam. Vos animam hanc potiùs quocumque absumite letho.

:

Vix ea fatus erat, fummo cùm monte videmus

« PreviousContinue »