Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληιάδεω ̓Αχιλῆος οὐλομένην, ἣ μυρί' Αχαιοῖς ἄλγε ̓ ἔθηκεν, πολλὰς δ' ιφθίμους ψυχὰς Αϊδι προΐαψεν ὺς ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεύχε κύνεσσιν οἰωνοῖσί τε πᾶσι, Διὸς δ ̓ ἐτελείετο βουλή, τίς τ ̓ ἄρ σφωε θεῶν ἔριδι ξυνέηκε μάχεσθαι; Λητοῦς καὶ Διὸς υἱός· ὃ γὰρ βασιλῆι χολωθεὶς νοῦσον ἀνὰ στρατὸν ὦρσε κακήν, ὀλέκοντο δὲ λαοί, οὕνεκα τὸν Χρύσην ἠτίμασεν ἀρητῆρα 5 10 Ατρείδης. ὃ γὰρ ἦλθε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ ̓ ἀπερείσι ̓ ἄποινα, στέμματ ̓ ἔχων ἐν χερσὶ ἑκηβόλου Απόλλωνος χρυσέῳ ἀνὰ σκήπτρῳ, καὶ λίσσετο πάντας Αχαιούς, Ατρείδα δὲ μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαών. 15 “ Ατρεΐδα τε καὶ ἄλλοι ἐυκνήμιδες Αχαιοί, ἔνθ ̓ ἄλλοι μὲν πάντες ἐπευφήμησαν Αχαιοί B 20 25 |