Mox iræ assumpsit cultus, faciemque minantem, Inque odium versus, versus et in lacrymas: Ludentem fuge, nec lacrymanti, aut crede furenti; Idem est dissimili semper in ore Deus.
WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHAR-
TREUSE, IN DAUPHINY, AUGUST, 1741.
Он Tu, severi Religio loci,
Quocunque gaudes nomine (non leve
Nativa nam certe fluenta
Numen habet, veterusque sylvas;
Præsentiorem et conspicimus Deum
Per invias rupes, fera per juga,
Clivosque præruptos, sonantes
Inter aquas, nemorumque noctem; Quam si repostus sub trabe citrea Fulgeret auro, et Phidiaca manu) Salve vocanti rite, fesso et
Da placidam juveni quietem. Quod si invidendis sedibus, et frui Fortuna sacra lege silentii
Vetat volentem, me resorbens In medios violenta fluctus: Saltem remoto des, Pater, angulo Horas senectæ ducere liberas; Tutumque vulgari tumultu Surripias, hominumque curis.
This copy of verses was written by the desire of the College in 1737. It has been printed in the "Muse Etonenses," vol. ii. p. 107; but has not there the name of the author.
DUM nox rorantes, non incomitata per auras
Urget equos, tacitoque inducit sidera lapsu;
Ultima, sed nulli soror inficianda sororum,
Huc mihi, Musa; tibi patet alti janua cœli,
Astra vides, nec te numeri, nec nomina faliunt.
Huc mihi, Diva veni; dulce est per aperta serena
Vere frui liquido, campoque errare silenti;
Vere frui dulce est; modo tu dignata petentem
Sis comes, et mecum gelida spatiere sub umbra.
Scilicet hos orbes, cœli hæc decora alta putan-
dum est,
Noctis opes, nobis tantum lucere; virumque
Ostentari oculis, nostræ laquearia terræ,
Ingentes scenas, vastique aulæa theatri?
Oh! quis me pennis æthræ super ardua sistet
Mirantem, propiusque dabit convexa tueri;
Teque adeo, unde fluens reficit lux mollior arva,
Pallidiorque dies, tristes solata tenebras?
Sic ego, subridens Dea sic ingressa vicissim: Non pennis opus hic, supera ut simul illa peta
Disce, Puer, potius cœlo deducere Lunam;
Neu crede ad magicas te invitum accingier artes,
Thessalicosve modos; ipsam descendere Phœben
Conspicies novus Endymion; seque offeret ultro
Visa tibi ante oculos, et nota major imago.
Quin tete admoveas (tumuli super aggere
spectas,)
Compositum tubulo: simul imum invade canalem
Sic intenta acie, cœli simul alta patescent
Atria; jamque, ausus Lunaria visere regna,
Ingrediere solo, et caput inter nubila condes.
Ecce autem! vitri se in vertice sistere Phoeben Cernis, et Oceanum, et creris Freta consista terris
Panditur ille atram faciem caligine condens Sublustri; refugitque oculos, fallitque tuentem; Integram Solis lucem quippe haurit aperto Fluctu avidus radiorum, et longos imbibit ignes: Verum his, quæ, maculis variata nitentibus, auro Cœrula discernunt, celso sese insula dorso Plurima protrudit, prætentaque littora saxis; Liberior datur his quoniam natura, minusque Lumen depascunt liquidum; sed tela diei Detorquent, retroque docent se vertere flammas.
Hinc longos videas tractus, terrasque jacentes Ordine candenti, et claros se attollere montes; Montes queis Rhodope assurgat, quibus Ossa nivali
Vertice: tum scopulis infra pendentibus antra Nigrescunt clivorum umbra, nemorumque tenebris.
Non rores illi, aut desunt sua nubila mundo;
Non frigus gelidum, atque herbis gratissimus
imber;
His quoque nota ardet picto Thaumantias arcu,
Os roseum Aurora, propriique crepuscula cœli.
Et dubitas tantum certis cultoribus orbem
Destitui? exercent agros, sua monia condunt
Hi quoque, vel Martem invadunt, curantque
triumphos
Victores: sunt hic etiam sua præmia laudi;
His metus, atque amor, et mentem mortalia
tangunt.
Quin, uti nos oculis jam nunc juvat ire per arva,
Lucentesque plagas Lunæ, pontumque profun-
dum;
Idem illos etiam ardor agit, cum se aureus effert
Sub sudum globus; et terrarum ingentior orbis;
Scilicet omne æquor tum lustrant, scilicet omnem
Tellurem, gentesque polo sub utroque jacentes;
Et quidam æstivi indefessus ad ætheris ignes
Pervigilat, noctem exercens, cœlumque fatigat;
Jam Galli apparent, jam se Germania late
Tollit, et albescens pater Apenninus ad auras;
Jam tandem in Borean, en! parvulus Anglia
(Quanquam aliis longe fulgentior) extulit oras; Formosum extemplo lumen, maculamque ni
Invisunt crebri Proceres, serumque tuendo;
Hærent, certatimque suo cognomine signant:
Forsitan et Lunæ longinquus in orbe Tyrannus
Se dominum vocat, et nostra se jactat in aula.
Terras possim alias propiori sole calentes
Narrare, atque alias, jubaris queis parcior usus,
Lunarum chorus, et tenuis penuria Phoebi;
Ni, meditans eadem hæc audaci evolvere cantu,
Jam pulset citharam soror, et præludia tentet.
Non tamen has proprias laudes, nec facta
silebo
Jampridem in fatis, patriæque oracula famæ.
Tempus erit, sursum totos contendere cœtus
Quo cernes longo excursu, primosque colonos
Migrare in lunam, et notos mutare Penates:
Dum stupet obtutu tacito vetus incola, longeque
Insolitas explorat aves, classemque volantem.
Ut quondam ignotum marmor, camposque
Tranavit Zephyros visens, nova regna, Colum
Litora mirantur circum, mirantur et undæ
Inclusas acies ferro, turmasque biformes,
Monstraque fœta armis, et non imitabile fulmen.
Fœdera mox icta et gemini commercia mundi,
Agminaque assueto glomerata sub æthere cerno.
Anglia, quæ pelagi jamdudum torquet habenas,
Exercetque frequens ventos, atque imperat
undæ;
Aeris attollet fasces, veteresque triumphos
Huc etiam feret, et victis dominabitur auris.
|