Elegia prima ad CAROLUM DEODATUM.
Andem, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit & voces nuncia charta tuas ; Pertulit occiduâ Devæ Ceftrenfis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne falum. Multùm crede juvat terras aluiffe remotas Pectus amans noftri, tamque fidele caput, Quòdque mihi lepidum tellus longinqua fodalem Debet, at unde brevi reddere juffa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamefis alluit undâ, Meque nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Nec dudum vetiti me laris angit amor. Nuda nec arva placent, umbrafque negantia molles,
Quàm male Phœbicolis convenit ille locus! Nec duri libet ufque minas perferre magistri Cæteraque ingenio non fubeunda meo. Si fit hoc exilium patrios adiiffe penates, Et vacuum curis otia grata fequi,
Non ego vel profugi nomen, fortemve recufo, Lætus & exilii conditione fruor.
O utinam vates nunquam graviora tuliffet
Ille Tomitano flebilis exul agro; Non tunc Ionio quicquam ceffiffet Homero,
Neve foret victo laus tibi prima Maro.
Tempora nam licet hic placidis dare libera Mufis, 25 Et totum rapiunt me mea vita libri.
Excipit hinc feffum finuofi
Et vocat ad plaufus garrula fcena fuos. Seu catus auditur fenior, feu prodigus hæres, Seu procus, aut pofitâ caffide miles adeft, Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe vafer gnato fuccurrit fervus amanti, Et nafum rigidi fallit ubique patris;
Sæpe novos illic virgo mirata calores
Quid fit amor nefcit, dum quoque nefcit, amat.
Sive cruentatum furiofa Tragœdia fceptrum
Quaffat, & effufis crinibus ora rotat,
Et dolet, & fpecto, juvat & fpectaffe dolendo, Interdum & lacrymis dulcis amaror ineft:
Seu puer infelix indelibata reliquit
Gaudia, & abrupto flendus amore cadit, Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor Confcia funereo pectora torre movens, Seu mæret Pelopeia domus, feu nobilis Hi, Aut luit inceftos aula Creontis avos.
Sed neque fub tecto femper nec in urbe latemus, Irrita nec nobis tempora veris eunt.
Nos quoque lucus habet vicinâ confitus ulmo, Atque fuburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hic blandas fpirantia fidera flammas Virgineos videas præteriiffe choros. Ah quoties dignæ ftupui miracula formæ
Quæ poffit fenium vel reparare Jovis ! Ah quoties vidi fuperantia lumina gemmas, Atque faces quotquot volvit uterque polus; Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant, Quæque fluit puro nectare tincta via,
Et decus eximium frontis, tremulofque capillos,
Aurea fallax retia tendit Amor;
Pellacefque genas, ad quos hyacinthina fordet
Purpura, & ipfe tui floris, Adoni, rubor!
Cedite laudatæ toties Heroides olim,
Et quæcunque vagum cepit amica Jovem. Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,
Et quot Sufa colunt, Memnoniamque Ninon. Vos etiam Danaæ fafces fubmittite Nymphæ, Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus. Nec Pompeianas Tarpëia Mufa columnas Jactet, & Aufoniis plena theatra ftolis. Gloria Virginibus debetur prima Britannis, Extera fat tibi fit fœmina poffe fequi. Tuque urbs Dardaniis Londinum ftructa colonis Turrigerum latè confpicienda caput,
Tu nimium felix intra tua monia claudis
Quicquid formofi pendulus orbis habet.
Non tibi tot cœlo fcintillant aftra fereno
Endymioneæ turba miniftra deæ,
Quot tibi confpicuæ formáque auróque puellæ Per medias radiant turba videnda vias. Creditur huc geminis veniffe invecta columbis Alma pharetrigero milite cincta Venus, Huic Cnidon, & riguas Simoentis flumine valles, Huic Paphon, & rofeam poft habitura Cypron.
Aft ego, dum pueri finit indulgentia cæci, Mœnia quàm fubitò linquere faufta paro; Et vitare procul malefidæ infamia Circes Atria, divini Molyos ufus ope. Stat quoque juncofas Cami remeare paludes, Atque iterum raucæ murmur adire Schola. Interea fidi parvum cape munus amici, Paucaque in alternos verba coacta modos. ELEGIA SECUNDA, Anno Ætatis 17. In obitum Præconis Academici Cantabrigienfis:
E, qui confpicuus baculo fulgente folebas Palladium toties ore ciere gregem, Ultima præconum præconem te quoque fæva Mors rapit, officio nec favet ipfa fuo. Candidiora licet fuerint tibi tempora plumis Sub quibus accipimus delituiffe Jovem, O dignus tamen Hæmonio juvenescere fucco, Dignus in Æsonios vivere poffe dies, Dignus quem Stygiis medicâ revocaret ab undis Arte Coronides, fæpe rogante dea.
Tu fi juffus eras acies accire togatas, Et celer à Phœbo nuntius ire tuo,
« PreviousContinue » |