Eoasque domos Arabum, pictosque Gelonos. 115 Diuifae arboribus patriae: fola India nigrum Fert ebenum; folis eft turea virga Sabaeis. 115 do 116 Di cultoribus, orbem Berm. coniiciebat; at vide Notas. mus Ven. et Longob. Pierii, Goth. fec. Gelones Franc. verfae Reg. et Mead. Martini. Sic femper variant libri. fed India Franc. 117 hebenum alii fcribunt. et Longob. Pierii. ipfae in extremo terrarum orbe fitae regiones, vt Arabum et Gelonorum. Sunt autem Geloni e Sarmaticis populis, qui vltra Boryfthenem vagabantur. Docte de iis egit Gatterer nofter in Comment. de populis Sarmaticis Vol. XII, p. 219 fq. picti appellantur, vt Aen. IV, 146 Agathyrfi, vbi vid. Not. Scilicet communi plerique barbari et feri populi more corpora pingunt, fiue quod in membrorum nuditate id vnum vanitatis et nobilitatis genus reftat; fiue quod obducta pigmentis et coloribus corpora corpora culices, quorum infinita examina incultae et paludofae terrae alunt, nec non fentes, etiam frigus, minus fentiunt; fiue quod horribili adfpectu terrorem hoftibus incutere volunt. Colorem autem aut cuti acu punctae inungunt, aut inurunt. Hinc modo pictum corpus memoratur, modo ftigmatibus notatum. Claudian, in Ruf I, 314 Membraque qui ferro gaudet pinxiffe Gelonus. Illa autem, extremis domitum cultoribus orbem, ex poetica copia dixit pro extremis terris. Cum argumenti na. tura coniunctum erat, vt eas a cultu defignaret, et pro orbem extremum domitum h. fubactum, cultum ab agricolis, a cultoribus, poetica inuerfione, extremos cultores memorat. Male h. 1. Seruius et qui eum fequuntur victorias pop. R. huc trahunt. 116. 117. Sunt arborum genera certis terris domestica et propria. Refpicit h. 1. Plin. XII, 4, f. 8. India et de India proprie dicta accipi potest, nam et ibi nasci ebenum, narrant multi e veteribus (vid. Theophraft. Hift. Plant. IV, 5) et, quod ma Quid tibi odorato referam fudantia ligno Ballamaque, et baccas femper frondentis acanthì? Quid nemora Aethiopum, molli canentia lana? 120 118, Quid et o. ed. Ven. 119 bacas alii. Balfama quid baccas vnus Mead. ; vt lit: Balfama? quid, baccas. Ingratum tamen fic, quod ter redit Quid. que abeft a Cantabrig. 120 albantia Leid. vnus. lim, de Aethiopia, cui ebe- balfamo. 118. Opobalfamum Iudaeae, vallis inprimis Hierichuntinae, et Arabiae. conf. praeter laudatos a Cerda, et Pauf. IX, 28. De ipfa ftirpe disputata v. a Wesling. ad 'Alpini hift. nat. Aegypti, et in nota illa controuerfia de opobalfamo orientali Romae orto 1639. 1640 liber Petri Caftelli, Balfamum examinatum (Messanae 1640), et Io. Georg. Volkamer Opobalfami orientalis examen 1644, in quibus ad h. 1. paffim prouocatur. Verba ipfa vulgari oratione fic efferrentur: ne memorem ar. bores odoratas fudantes Pro arboribus dixit ligna. Alias exfudat, defudat, balfamum. 119. Acanthus h. 1. non herbae (vt Ecl. III, 45 et al.), fed arboris, genus, nec tamen fatis comperto, habetur. Spina eft seu Aegyptia feu Arabica, nam et hae inter fe diuerfae; communius acantha, vulgare nomen acacia, vnde gummi Arabi cum colligi folet. v. Alpin. c. Wesling. p. 164. Bauhin. hift. Plant. Tom. I, P. II, pag. 426 fqq. de Plant. Aegypt. nunc mimofa nilo tica Linn. Habet quidem ea arbor filiquas, non baccas; fed bacca latiorem fignificatum habet. Arboris huius vfus etiam in fculptilibus fuit. Caefaris triumphus Ponticus apparatum ex acantho habuit: Vellei. II, 56, 2. De agrifolio cogitare non licet; laudantur enim plantae peregrinae. 120. Plin. XIX, 1, f. 2 n. 3 Velleraque vt foliis depectant tenuia Seres? 121 depectat alii apud Seruium, vt Seres pro Ser fit. depectent alter Rottend. defpectant duo. et foliis duo. 122 proprio Voff. a m. fec., forte ex eo, quod eft in duobus Martini et ed. Nuremb. proprior, follenni lapfu. 123 Extremique finus orbis, vbi vincere fummum Parrhaf., ab interpolatione. Superior pars Aegypti in Arabiam vergens gignit fruticem, quem aliqui gollypion vocant, plures xylon, et ideo lina inde facta xylina. Parata ex ea byllus. Sericum 20 Vide fal nec eandem fuiffe ferici con- 122- - 125. Plin. VII, 2 Arbores quidem (in India) tantae proceritatis traduntur, vt fagittis fuperari nequeant. Arbores Cocos ferentes intelligebat Catroeus. Nimis anguftẹ. Plurima vastarum et immanium arborum genera in India nafci, fidem faciunt recentiores rerum Indicarum auctores. Extremi finus or. bis, interior, adeoque remotior terra, extremae orbis partis: cuius veram et explicitam notitiam non habuisse veteres, et pro temporum fucceffu diuerfas et erroneas notiones aliis alias 121. Vulgaris olim vsque ad Imp. Iuftiniani tempora, quibus primum vermiculi, quos nos bombyces vocamus, Conftantinopolin adlati funt, opinio fuit, Seres, Indicam gentem, ita parare, vt textam a bombycibus lanuginem ex certarum arborum foliis def. pecterent. Plin. VI, 17, Seres lanicio filuarum nobiles perfufam aqua depectentes frondium canitiem. vid. Salmaf. ad Solin. c. 63 et al. Cerda ad h. 1. Noftro tempore cum de Serico tum de Seribus multa accuratius disputata funt, quam ante; constatque non vnum esse vermium genus, fucceffiffe, nunc inter notas Arboris haud vllae iactu potuere fagittae? Et gens illa quidem fumtis non tarda phare tris, Media fert triftes fuccos tardumque faporem 125 124 aut vllae Medic. cum tribus aliis et vtroque Goth. 125 haud tarda Schol. Horat. Cruqu.. Carm. III, 4. fagittis fragm. Moret. aut dura fragm. attextum cod. Gud.; et fane, inquit Heinfius, tardum faporem proxime fubiungit. Burmannus malit altero versu durum faporem h. afperum, vt Ge. IV, 102. Mirabar nemini verfum totum Et gens illa quidem fumtis non tarda pharetris fufpectum fuiffe. Vidi nuper lac. Bryant non aliter ftatuere; nunc etiam Brunckium in fua editione. 126 Offendit tardum post tarda superiore verlu. fardumque faporem coniicie res eft. tam. 126-135. Malum Medicam feu Affyriam; item Perficam: nifi haec ad diuerfum genus eft referenda. Ad citrorum genus, f. ad citria, eam effe referendam dubitari nequit. Quam autem familiam Maro refpexerit, non fatis liquet. Convenit locus maxime cum Theophraft. H. Plant. IV, 4, extr. et cum Plin. XII, 3, 7; adeoque aurantiae (Pomeranze) genus aliquod poetae ante oculos fuiffe verofimile fit: v. Bauhin. Hist, Plant. T. I, p. 90. 92. Plinii aeuo adhuc, praeterquam apud Medos et in Perside, nusquam proueniebat. Palladius, qui faeculo III ineunte vixiffe putatur, praecipuam eius cultui curam impendiffe creditur; v. eum in Martio X, 11 fqq. certe is f. 16. cum antea vniuerfe de citro dixiffet, eiusque cultu, pergit: Afferit Martialis Gargilius) apud Affyrios pomis hanc arborem non carere adiectis nunc iis, quae alii de malo Medica narrant. cf. etiam Ma Felicis mali; quo non praefentius vllum, bat Reiskius, qui contrahit os in fimilitudinem rifus Sardonii, vt Ecl. VII, 41. Wakefield ad Lucret. VI, 780 coni. afprumque. 127 praeftantius Longob. Parrhal. edit. Ven. et Macrob. Sat. II, 15, frequente errore. Poft hunc in Goth. fec. verfus 130 fequebatur. 129 Mifcuerint fragm. Moret. vnus Mead. et vett. edd. Mifcuerant Franc. Cantabrig. Goth. Tec. Eadem varietas apud. Pierium. Verfus infertus ex Ge. Ill, 283, vbi v. dudum damnatus nunc et eiectus a Brunckio et in edit. Parmenfi. crob. Sat. II, 15. vbi ex Oppio in libro de filueftribus arboribus: Citrea item malus et Perfica; altera generatur in Italia, et in Media altera: tuncque fubiicit fere eadem. Videtur tamen recte Medicam malum a Perfica discernere Voffius et ad citri genus acidioris referre: de quo videbunt botanici, locis a Cerda cumulatis infpectis et expenfis. Adde fragm. Herodiani (ad calc. Phrynichi) p. 212 μῆλα Μηδικὰ τὰ νῦν κίτρα. vbi v. Nunnef. Ita triftes fucci, aut erunt acidi aut amari (vt Ge. I, 75 et al.), fiue propter corticis ac granorum amaritudinem, fiue fucco, qui cultu deinceps adfiduo mitigari coepit. tardus fapor, h. diu palato immanens, quia acerbus, pungens, est. 127. Felix, de arbore fi dicitur, ad fecunditatem proprie refpicit. Et fane citri fetus perpetua fucceffione fuccrefcunt. Nunc tamen ad falubritatem potius epitheton fpectare videtur, vt contra infelix, infauftum, eft, quod nocet. Pro veneni antidoto habitum esse pomum Medicum etiam ex Theophrasto, Diofcoride, Plinio, conftat; nec forte iniuria in certis faltem venenorum generibus. 128. novercae. Sollenne hoc antiquis, nouercalia odia, fraudes, infidias, venena memorare. V. c. Horat. III, 24, 18. Ouid. Met. I, 147. multo tamen magis Romanis, quam Graecis. 129. verba non innoxia, h. noxia, incantationes; et eodem fenfu herbae non innoxiae, ve |