ω

thice exornata. Antiquior tamen et ex domefticis Phrygum *) de Mida fabulis ducta mythi auctoritas fuit; faltem Pindari, (Fragm. CLII, p. 148) nam, quod ille Silenum cum Olympo confabulantem induxit, coniunctum cum illo fuit; eft enim Olympus Marfyae Phrygis alumnus. Vocem inde Quepos pro homine laudat Schol. Ariftoph. Nub. 223 et ex eo Suidas: (in Pindaro effe debuit, & ráhas érάuɛɛ —) Seruata ex dictis illis fententia: non nafci homini longe optimum esse, proximum autem, quam primum mori Cic. Tufc. I, 48, vnde habet Lactant. Inft. III, 19. Ex Plutarch. Confolat. ad Apollon. p. 115 difcimus, Ariftotelem in Eudemo haec latius expofuiffe, vnde ibid. D. Axiμovos ἐπιπόνου καὶ τύχης χαλεπῆς ἐφήμερον σπέρμα, τί με βιά ζεσθε λέγειν ἃ ὑμῖν ἄρειον μὴ γνῶναι. Memorabile autem hoc, quod Silenus nunc inter canentes deos habetur. Quod eum vinciunt, vt cogant canere, Satyri, a furore vaticinantium petitum effe putabimus, quem detrectabant vates: vt vel de Pythia notum. Catroeus, et poft eum Martinus ac Wartonus, qui anglicis verfibus Eclogas reddidit, fi quaeritur, quorfum phyficis placitis fabulae iftae a v. 43 fqq. fubiectae fint, rationem comminifcuntur fatis fubtilem; tradi fcilicet non minus moralem quam naturalem Epicureorum philofophiam, qua reuocentur inprimis a cupiditatibus et immoderatis animi perturbationibus homines; haec autem praecepta, vt decebat poetam, expreffa effe fabulis de turpi amore Herculis et Pafiphaes, de fuperbia Proetidum, auaritia Atalantae et immodico luctu Phaethontiadum fororum. Sed Virgilium eas tantum fabulas fequutum effe apparet, quae et frequentatiffimae in veterum carminibus essent, et ornatum poeticum

*) Phrygum f. Brigum, cum adhuc loca fub monte Bermio in Macedoniae poftea dictae finibus inhabitarent: Herodot, VII,

138. Conon Narrat. I. cf. ad
Philofirati Imagg. I, 22 notata.
Adumbrauit inde fua de Mida et
Sileno Quid. Met. XI, 90-99.

inprimis admitterent.

Itaque alias difertius exponit, aliarum non nifi argumenta commemorat, et delectationi adeo ftudet, vt inter antiquas illas fabulas Galli fui meminerit; loco parum idoneo, nifi verfus transponere placuerit: qua de re v. inf. ad 64.

Formam

et colorem ab hoc carmine ducebat Gesnerus elegantiffimus poeta, cum Cantharum fractum fcriberet, fed nollemus eum carminis grauitatem ad rem leuiffimam deflexiffe; quo ipfo omnis voluptatis fructus interceptus eft.

quo vid.

Ceterum Varo infcriptum eft carmen: de Excurf. ad hanc Ecl. Fabulam de recitata hac Ecloga a Cytheride mima et Ciceronis exultatione vid. in Pfeudodonati Vita Virg. f. 41.

Prima Syracofio dignata est ludere versu
Noftra, neque erubuit filuas habitare, Thalia.

1 Syracofio. Ita Romanus Pierii. Συρακόσιον ᾆσμα. Vulgo Syracufio, mendofe: quod iam Benedictus monuit. Syracufo Moreti alter, Menag. alter et Parrhas. 2 neque e fcriptis repofuit Heinf. pro nec. filuis Rom. Pierii. conf. Heinl.

Quum canerem reges et proelia, Cynthius aurem Vellit, et admonuit: Paftorem, Tityre, pinguis Pafcere oportet ouis, deductum dicere carmen. 5 Nunc ego; namque fuper tibi erunt, qui dicere laudes,

Vare, tuas cupiant, et triftia condere bella;

4 admouit Rottend. ex more librar. Paftorum Tityre vitium ed. Rob. Steph. 5 ducere Moret. quart. et Ven. deductum carmen ex h. 1. memorat Quinctil. VIII, 2, 9. 7 Varre Parrhaf., hic et in fqq. cupiunt duo Moreti et fragm. Antwerp.

ac praefidio creditum habebatur: quod faltem auctoritate Schol. Apollonii Arg. III, 1 traditur: head (λέγεται εὑρηκέναι) γεωργίαν καὶ τὴν περὶ τὰ φυτὰ πραγμareíTav. 3. Voluit igitur Maro adolefcens aggredi ftatim epos: reges et praelia; (quod minus bene de tragoedia interpretatur Heinf. ad Ouid. IV ex P. 2, 1) Oudin. in Misc. Obff. crit. nou. To. IV, p. 308 ad Culicem hoc trahit, Pfeudodonato et Seruio aduocato. Poffis ex Seruio etiam laudare, quod res Romanas feu regum Albanorum aggreffus effe Maro fertur. Sed parum tuta haec, cum aliis Pfeudodonat. in

ap.

Vita f. 28. aurem vellit; notus admonendi mos, qui adeo in gemmis expreffus. (v. Museum Flor. T. II, t. 22,

vnde in ed. Lond. Knapt. repetitus.) 5. deductum carmen, ex ipfa fententia apparet effe tenue, vt pastoritium; oppofitum grandiori epico. Ita tamen adiectum expectes: tenui filo, vt ap. Horat. II Ep. I, 225 tenui deducta poemata filo. Elt enim petitum hoc a lana in filum deducta. Aufus igitur est poeta deductum abfolute pro tenui ponere; Ex Afra

nio et Cornificio illuftrat vfum voc. Macrob. VI, 4, p. 595. 596.

6. qui dicere laudes tuas cupiant, qui carmen epicum condant. Magna vero cum venuftate rem ad Vari laudes trahit: ac fi hoc epici carminis argumentum conftitutum habuiffet. Varum autem res bello geffiffe neceffe eft, vt eius bella condi, carmen

Agreftem tenui meditabor arundine Mufam. Non iniuffa cano. Si quis tamen haec quoque, fi quis

Captus amore leget: te noftrae, Vare, myricae, 10 Te nemus omne canet; nec Phoebo gratior vlla

Quam fibi

est,

quae Vari praefcripfit pagina nomen. Pergite, Pierides. Chromis et Mnafylos in antro Silenum pueri fomno videre iacentem, Inflatum hesterno venas, vt femper, Iaccho; 15 Serta procul tantum capiti delapfa iacebant;

10 legat Menag. fec. et Moret. fec., et Prifcian. ap. Heinf. vtrumque dici folet. vid. Burmann. 11 eft a Leid. alt. abest. 12 perfcripfit multi, male. praefcribit Parrhas. 13 Errores in his nominibus v. ap. Burm. Cronus et Cronys Goth. Χρόμις. 16 capiti tantum Rottend. Saltem hoc malim a

Μνάσυλος,

9. Non iniuffa cano, fed ab Apolline iuffa; iuffis car

de iis componi poffet. v. Ex- Ennii exemplo; pagina hinc curf. II. in Ciri, Culice, aliis. Vox a paftoris persona aliena adhiberi h. 1. in bucolico carmine potuit, quum e poetae perfona haec dicta fint; cf, ad Ecl. III, 85.

mina coepta tuis Ecl. VIII, 11; tenui ea quidem carmine; fi tamen non infeli citer a me elaborata erunt, vt fint, quibus placeant: haec ipfa quoque laudes tuas ornabunt. 10. myricae nemus pro rure et paftori bus, qui carmen repetunt. conf. ad v. 2 et Ecl. IV, 2. pagina nunc primum a poeta pro carmine dicta, vt chartae Horatio, hoc tamen

13. Chromis et Mnafylus. Faunorum vel Satyrorum nomina effe neceffe eft. Et ita Seruius quoque. Rem poeta hic adornauit in artis quoque antiquae operibus obuiam, v. Excurf. II * ad h. l.

16. Serta procul tantum c. Hoc in loco me adhuc hacrere fatcor, nec, procul

Et grauis adtrita pendebat cantharus anfa. Adgreffi, nam faepe fenex fpe carminis ambo

poeta profectum. Quod nunc habemus, procul tantum capiti d., vix habet quomodo fatis bene iungas (vid. Not.), aut expedias. Poterat tamen tum facile epitheton fubftitui et apponi capiti, v. c. madido, tumido, feffo. Poteft quoque in capite versus mox excidiffe videri Vitea ferta procul capiti delapfa, male et importuno loco fuppleta. Omnino ieiunus est versus, et multo magis À iacebant post v, 14 videre iacentem, Tacent, qui in aliis diferti funt. Nec Wakef, quicquam monet aut mouet. 17 At grauis 18 ambo; ita Pierii et Heinf. meliores et plu