I ECLOGA V DAPHNIS ARGVMENTVM Conuenerant Mopfus et Menalcas, paftores, ille fiftula, hic cantu excellens, et fe ad canendum mutuo inuitant 1 19. Poftquam fub antrum concefferant, prior Mopfus 20-44 Daphnidis mortem luget; inde Menalcas fuccedens 56-80 eiusdem Daphnidis tamquam diis adfcripti laudes perfequitur. Mutuis hinc fibi muneribus datis discedunt. Etiam in huius eclogae allegoria exfculpenda molefti fuere interpretes. In Daphnide plerique Iulium Caefarem, eiusque necem et apotheofin (v. Vita Virgilii ad a. 712), nonnulli, iam ex antiquioribus, Maronis fratrem Flaccum, mox etiam Quinctilium Cremonenfem, fiue etiam Quinctilium Varum, item Saloninum, Pollionis filium, quaefiuerunt; vt Catroei aliorumque fomnia taceam. Quod fi altio rem, quam verborum ratio fert, fententiam quaerendam putes, ad Caefarem vt putes poetam refpexiffe, feram equidem; modo non fingula allegorice interpretari aufis; quandoquidem illud faltem non incommode fieri poteft; quod tamen cogat nos, nihil ineft; inferre autem de fuo aliquid alieni, quod non in ipfo carmine habetur, non eft boni interpretis, cui fatis effe debet, elicere ea, quae in carmine funt, non ea, quae funt extra carmen, inferre. Si carmen animo ab opinione vacuo et intacto legimus, nihil aliud poeta Spectaffe videri poteft, quam vt Theocritei Idyllii I et XIX imitationem inftitueret, et, vt Ecloga tertia duos paftores a conuiciis ad cantum progressos, ita h. l., idque paullo elegantius, duo alios paftores a mutuis laudibus ad cantus certamen procedentes induceret. Carminis argumentum funt Daphnidis laudes, nobile haud dubie in vetuftis carminibus paftoritiis argumentum, vt ex nonnullis Theocriti, inprimis Idyll. I et VII, 73 fq. locis apparet. Fuit ille in herois loco inter paftores habitus; cantu ille nobilis et a Nympha amatus; hique eius amores, fata et mors paftoritiis carminibus celebrata et multis modis variata. vid. de eo Seruius ad Ecl. VIII, 68. Diodor. IV, 84, et Aelian. V. H. X, 18, H. An. XI, 13 et ibi Intpp., Schol. Theocr. Id. VIII, f. et primo loco Parthen. c. 29 ex Timaeo. cf. Silius Ital. XIV, 466 fqq. Ouid. IV' Met. 276 — 278, et ibi Intpp., Doruill. Sicula p. 27 Sq. Epigr. in Anaș lectis T. I, p. 15. et T. III, p. 123. III. Nofter vero poeta argumentum paftoritium heroico generi propius admouit, idque ita tractauit, ornauit et amplificauit, vt generofum poetae epici Spiritum facile in eo agnofcas; quamquam fingulae rerum imagines et characte res ex antiquissimorum carminum indole et colore ducti funt. Locus, in quo fe conueniunt paftores, ftatim ab initio magna cum fuauitate defcribitur: fucceffe rant antro agreftis vitis palmitibus obducto. Carmen ad annum 712 referri folet. Vide Vitam Virgilii h. a. Imitatione fequutus eft hanc Eclogam Popius Paftor. IV, quem nafcentes poetae cum ea contendent. Cur non, Mople, boni quoniam conuenimus Tu calamos inflare leuis, ego dicere verfus, nalca: Siue fub incertas Zephyris mutantibus vmbras, 5 I confedimus Pierii Oblongus. Malo nunc diftinguere poft leuis, quam leues verfus iungere, quae paftoris fenfui minus convenirent. Alioqui epitheton alteri membro iungere praeftat. cf. ad I, 34. 35. 3 confidimus Heinf. e Gud. Mentel. pr. a m. fec. Mentel. fec. a m. pr. praetulit, vtpote in poeta. confedimus vulgo. inter confedimus agros Menag. prior. 4 tibi me aequum eft Leid. et Rottend. alter. 5 Zephyris mutantibus; hoc ab Heinfio e binis Moret. alt. Rottend. cum Voff. alt. commendatum, accedente Franciano et fragm. Antwerp., cum praeterea alter Mentel. 1. boni inflare di- In vff. 3. 6. 12 color ductus ex Theocr. Idyll. I, 12 fqq. cere. ayadol, odhoì, cupí Zev, dɛide. Theocr. Idyll. VIII, 3 Αμφω συρίσδεν δε δαημένω, ἄμφω ἀείδεν. Convenimus in vnum locum. Calamos leues, ita iunge; vt fit fiftula e tenui arundine facta. vt arundo calamo leui in Moreto 62. Sic est epitheton culmi, ftipulae. 4. maior natu. Sic maximus abfolute Aen. VII, 532. Quanto haec iucundiora funt Eclogae tertiae principio! 'Aλhà • uw de νεωτέρω ἐστὸν ἐμεῖο Iliad. α, 259. 5. mutantibus (eas) Zephyris reddit rationem roũ incertas, quod non Siue antro potius fuccedimus. Adfpice, vt an trum Silueftris raris fparfit labrufca racemis. ME. Montibus in noftris folus tibi certet Amyntas. MO. Quid, fi idem certet Phoebum fuperare canendo? a m. pr. et pr. Voss. nutantibus haberent, repofuit Burm. Vulgo vbique motantibus: quod equidem haud deferuiffem. Modo recte accipias Zephyris motantibus fcil. eas vmbras. Nifi alteram malis motantibus effe mouentibus fe. Etiam Ecl. VI, 28 rigidas motare cacumina quercus. Nunc cum alterum et ipfum locum tueri poffit, retinetor illud, ne iterum variet vulgata lectio. Mutauit tamen iterum Wakef. quem cf. ad Lucret. IV, 78. 6 antra Parrhaf. fubfedimus Zulich. 7 paucis Leid. e glossa. variis coni. Schrader. Oppofita sunt: rarum — continuuт. 8 certat antiquiores fere omnes cum Arusiano Messio. v. Pier. et Heinf., quod equidem praeferam. Accommodatius etiam fic vf. fq. fententiae dictum. E noftris idem habet Goth. fec., ficque Edd. Aldd. et hinc aliae. certet tamen praefidium habet in Oblongo Pierii, tum in multis aliis. In edd. praeiuit Flor. ex emend. Angelii: tum Fabric. folum tibi certet Franc. 9 certet Phoebum; hoc ordine plures Pier. et Heinf., et inter edd. Ald. tert. et hinc aliae. Alii Phoebum certet. pro vituperio vmbrae haberi debebat, cum fit longe elegantissima rerum imago. Sic vmbrae tremulae apud Calpurn. Ecl. V, 101. 7. labrufca vitis filueftris, dypάumelos. v. Plin. XXIII, 1. cf. Martin. Vitibus obductae fpeluncae, vtpote quae amoenitate se commendant, paffim laudantur. Habent fcilicet poetae ex Homeri fplendida defcriptione antri Calypfus Odysl. ɛ, 68. cf. 63. raris autem hic non vrgendum, TOM. I. vti Burm. et Martin. faciunt; alias in vitio hoc esset, quod rari funt racemi; fed fimpliciter notat naturam racemorum, fiue vuarum, paffim e palmitibus per antri oftium ferpentibus pendentium, vt adeo per interualla dies intret. Ita et Ecl. VII, 46 Et quae vos rara viridis tegit arbutus vmbra. 9. Quid fi idem certet. Aut dictum hoc cum fenfu modestiae, vt Amyntam vnum omnes fuperare dicat; aut ME. Incipe, Mople, prior: fiquos aut Phyllidis Aut Alconis habes laudes, aut iurgia Codri. II Leid. Mentel. 13 Immo etiam viridi Zulich. in viridi n. quae in c. Parrhas. Heinfius adfcripferat: in viridis— fagi. 14 deftrixi Goth. pr. an deftrinxi? Sed vitium eft; fic idem Ecl. VI, 12 praeftrixit: modulansque alterna Zulich. notauit vitium eft Ald. 1527. 15 iubeto, vt certet A. Rom. Longob. Medic. Pier, cum quatuor Heinf. et Lengnich. Omittitur tamen melius vt. eft inuidiofe dictum: vt pungat paftorem laus aemuli, eamque adeo ille eleuet, vt ex audacia potius, quam artis confidentia, certare eum cum melioribus fignificet. Hoc eum audere, vt fe mihi aequiparet, mecum certet, nihil mirum, cum idem ille fatis temerarius fit, vt vel cum diis congrediatur. Firmes hoc ex v. 15 tu deinde iubeto certet Amyntas. Apud Theocritum dictum eft fine obtrectatione et inuidia IV, 8 Φαντί νιν Ἡρακλῆϊ βίην καὶ κάρτος ἐρίσδεν. 10. Ex Theocr. I, 19 fq. Nil nifi nota aliqua paftoritiorum carminum argumenta h. 1. memorari et vulgaria cortici. |