Quae tandem, Ausonia Teucros considere terra, 350 Invidia est? Et nos fas extera quaerere regna. Me patris Anchisae, quotiens umentibus umbris Nox operit terras, quotiens astra ignea surgunt, Admonet in somnis et turbida terret imago; Me puer Ascanius capitisque iniuria cari, 355 Quem regno Hesperiae fraudo et fatalibus arvis. Nunc etiam interpres divum, Iove missus ab ipso Testor utrumque caput-celeres mandata per auras Detulit; ipse deum manifesto in lumine vidi Intrantem muros, vocemque his auribus hausi. 360 Desine meque tuis incendere teque querelis: Italiam non sponte sequor," 365 Talia dicentem iamdudum aversa tuetur, "Nec tibi diva parens, generis nec Dardanus auctor, Perfide; sed duris genuit te cautibus horrens Caucasus, Hyrcanaeque admorunt ubera tigres. Nam quid dissimulo? aut quae me ad maiora reservo? 370 Num lacrimas victus dedit, aut miseratus amantem est? Quae quibus anteferam? Iam iam nec maxima Iuno, Nec Saturnius haec oculis pater aspicit aequis. Nusquam tuta fides. Eiectum litore, egentem Excepi et regni demens in parte locavi; 375 Amissam classem, socios a morte reduxi. "Heu furiis incensa feror! Nunc augur Apollo, Nunc Lyciae sortes, nunc et Iove missus ab ipso Interpres divum fert horrida iussa per auras. Scilicet is superis labor est, ea cura quietos 380 Sollicitat. Neque te teneo, neque dicta refello; I, sequere Italiam ventis, pete regna per undas. Spero equidem mediis, si quid pia numina possunt, Supplicia hausurum scopulis, et nomine Dido Saepe vocaturum. Sequar atris ignibus absens, 385 Et, cum frigida mors anima seduxerit artus, Omnibus umbra locis adero. Dabis, improbe, poenas. His medium dictis sermonem abrumpit, et auras At pius Aeneas, quamquam lenire dolentem 395 Multa gemens magnoque animum labefactus amore, Migrantes cernas, totaque ex urbe ruentes. Ac velut ingentem formicae farris acervum Cum populant, hiemis memores, tectoque reponunt: It nigrum campis agmen, praedamque per herbas 405 Convectant calle angusto; pars grandia trudunt Obnixae frumenta umeris; pars agmina cogunt Castigantque moras; opere omnis semita fervet. Quis tibi tum, Dido, cernenti talia sensus, Quosve dabas gemitus, cum litora fervere late 410 Prospiceres arce ex summa, totumque videres Misceri ante oculos tantis clamoribus aequor? Improbe amor, quid non mortalia pectora cogis? Ire iterum in lacrimas, iterum temptare precando Cogitur, et supplex animos summittere amori, 415 Ne quid inexpertum frustra moritura relinquat. "Anna, vides toto properari litore? Circum Undique convenere; vocat iam carbasus auras, Puppibus et laeti nautae imposuere coronas. Hunc ego si potui tantum sperare dolorem, 420 425 Et perferre, soror, potero. Miserae hoc tamen unum I, soror, atque hostem supplex adfare superbum; Nec patris Anchisae cinerem Manesve revelli: 435 440 Non iam coniugium antiquum, quod prodidit, oro, Extremam hanc oro veniam, miserere sororis - Fata obstant, placidasque viri deus obstruit aures. 450 Haud secus adsiduis hinc atque hinc vocibus heros Mortem orat; taedet caeli convexa tueri. Quo magis inceptum peragat lucemque relinquat, Praeterea fuit in tectis de marmore templum 460 Hinc exaudiri voces et verba vocantis Visa viri, nox cum terras obscura teneret; Saepe queri et longas in fletum ducere voces ; Multaque praeterea vatum praedicta piorum 465 Terribili monitu horrificant. Agit ipse furentem In somnis ferus Aeneas; semperque relinqui. Sola sibi, semper longam incomitata videtur Ire viam et Tyrios deserta quaerere terra. Eumenidum veluti demens videt agmina Pentheus, 470 Et solem geminum et duplices se ostendere Thebas; Aut Agamemnonius scaenis agitatus Orestes. Armatam facibus matrem et serpentibus atris Cum fugit, ultricesque sedent in limine Dirae. Ergo ubi concepit furias evicta dolore 475 Decrevitque mori, tempus secum ipsa modumque Exigit, et, maestam dictis aggressa sororem, Consilium vultu tegit, ac spem fronte serenat: “Inveni, germana, viam, — gratare sorori Quae mihi reddat eum, vel eo me solvat amantem. 480 Oceani finem iuxta solemque cadentem Ultimus Aethiopum locus est, ubi maximus Atlas Hinc mihi Massylae gentis monstrata sacerdos, Sub pedibus terram, et descendere montibus ornos. 500 Non tamen Anna novis praetexere funera sacris At regina, pyra penetrali in sede sub auras |