hic me, dum trepidi crudelia limina linquunt, inmemores socii vasto Cyclopis in antro deseruere. Domus sanie dapibusque cruentis, intus opaca, ingens; ipse arduus, altaque pulsat sidera Di, talem terris avertite pestem! nec visu facilis nec dictu adfabilis ulli. visceribus miserorum et sanguine vescitur atro. vidi egomet, duo de numero cum corpora nostro prensa manu magna, medio resupinus in antro, frangeret ad saxum, sanieque exspersa natarent limina; vidi atro cum membra fluentia tabo manderet, et tepidi tremerent sub dentibus artus. haud impune quidem; nec talia passus Ulixes, ✓ oblitusve sui est Ithacus discrimine tanto. nam simul expletus dapibus vinoque sepultus cervicem inflexam posuit, jacuitque per antrum immensus, saniem eructans et frusta cruento per somnum commixta mero, nos, magna precati numina sortitique vices, una undique circum fundimur, et telo lumen terebramus acuto,— ingens, quod torva solum sub fronte latebat, Argolici clipei aut Phoebeae lampadis instar,et tandem laeti sociorum ulciscimur umbras. sed fugite, O miseri, fugite, atque ab litore funem rumpite. nam qualis quantusque cavo Polyphemus in antro lustra domosque traho, vastosque ab rupe Cyclopas 625 aspersa. R. 620 625 630 635 640 645 650 victum infelicem, bacas lapidosaque corna, dant rami, et volsis pascunt radicibus herbae. omnia conlustrans, hanc primum ad litora classem conspexi venientem. Huic me, quaecumque fuisset, addixi: satis est gentem effugisse nefandam. vos animam hanc potius quocumque absumite leto.' Vix ea fatus erat, summo cum monte videmus ipsum inter pecudes vasta se mole moventem pastorem Polyphemum et litora nota petentem, monstrum horrendum, informe, ingens, cui lumen ademptum. trunca manu pinus regit et vestigia firmat; lanigerae comitantur oves-ea sola voluptas solamenque mali. postquam altos tetigit fluctus et ad aequora venit, luminis effossi fluidum lavit inde cruorem, 655 660 - dentibus infrendens gemitu, graditurque per aequor 665 670 verrimus et proni certantibus aequora remis. At genus e silvis Cyclopum et montibus altis excitum ruit ad portus et litora complent. cernimus adstantis nequiquam lumine torvo Aetnaeos fratres, caelo capita alta ferentis, concilium horrendum : quales cum vertice celso aëriae quercus, aut coniferae cyparissi 663 fluvidum. R. 675 680 673 intremuere. H. constiterunt, silva alta Jovis, lucusve Dianae. praecipites metus acer agit quocumque rudentis excutere, et ventis intendere vela secundis. contra jussa monent Heleni Scyllam atque Charybdin inter, utramque viam leti discrimine parvo, ni teneant cursus; certum est dare lintea retro. ecce autem Boreas angusta ab sede Pelori missus adest. Vivo praetervehor ostia saxo Pantagiae Megarosque sinus Thapsumque jacentem. talia monstrabat relegens errata retrorsus litora Achaemenides, comes infelicis Ulixi. Sicanio praetenta sinu jacet insula contra Plemyrium undosum; nomen dixere priores Ortygiam. Alpheum fama est huc Elidis amnem occultas egisse vias subter mare; qui nunc ore, Arethusa, tuo Siculis confunditur undis. jussi numina magna loci veneramur; et inde exsupero praepingue solum stagnantis Helori. hinc altas cautes projectaque saxa Pachyni radimus, et fatis numquam concessa moveri adparet Camerina procul campique Geloi, immanisque Gela fluvii cognomine dicta. arduus inde Acragas ostentat maxuma longe 685 690 695 moenia, magnanimum quondam generator equorum ; teque datis linquo ventis, palmosa Selinus, et vada dura lego saxis Lilybeïa caecis. Hinc Drepani me portus et inlaetabilis ora accipit. Hic, pelagi tot tempestatibus actis, heu genitorem, omnis curae casusque levamen, amitto Anchisen: hic me, pater optume, fessum deseris, heu, tantis nequiquam erepte periclis! nec vates Helenus, cum multa horrenda moneret, 684 Scylla. Charybdis. R. 700 705 710 686 before 685 R. 690 retrorsum. H. 708 actus. H. 711 nequidquam. H. hos mihi praedixit luctus, non dira Celaeno. Sic pater Aeneas intentis omnibus unus fata renarrabat divom, cursusque docebat. conticuit tandem, factoque hic fine quievit. 715 BOOK IV. - DEPARTURE FROM CARTHAGE. DIDO Converses with her sister Anna of her love for Æneas (vv. 1-50), which she betrays by other tokens (54-89). Juno concerts with Venus a device for uniting them in marriage (90-128). A hunting party is formed for the queen and her guests: Dido and Æneas are driven by the divine plot to shelter in a cave (129–172). Fame reports their alliance: jealousy and wrath of Iarbas (173–217). Jupiter sends Mercury to command the departure of Æneas, whom he finds laying the foundations of the citadel (218-278). Æneas summons his companions: Dido reproaches him with his intended flight (279-392). The fleet is made ready: he listens unmoved to the entreaties of Dido and Anna (393-449). The queen, maddened, resolves on death, first seeking magic incantations (450-521). Sleepless, at night, she exclaims against Trojan perfidy. Meanwhile Mercury in vision again warns Æneas to flee: he hastens the departure of the fleet (522-583). Despair of Dido at his flight: she invokes curses upon the fugitive and his posterity (584-629). Simulating religious rites, she causes her chamber to be prepared, and slays herself, after a last appeal to her sister (629–692). Juno, by embassy of Iris, releases her tormented spirit (623-705). AT regina gravi jamdudum saucia cura volnus alit venis, et caeco carpitur igni. multa viri virtus animo, multusque recursat 5 ΙΟ |