LIBE R.
TITYRUS, ECLOGA I.
MELIBOE US, TIT YRU S.
M.TItyre, tu patule recubans fub tegmine fagi,
Sylveftrem tenui mufam meditaris avena.
Nos patriæ fines, & dulcia linquimus arva;
Nos patriam fugimus: tu, Tityre, lentus in umbrâ
Formofam refonare doces Amaryllida fylvas.
T. O Melibae, Deus nobis hæcotia fecit:
Namque erit ille mihi femper Deus: illius aram
Sæpè tener noftris ab ovilibus imbuet agnus.
Ille meas errare boves (ut cernis) & ipfum
Ludere, quæ vellem, calamo permifit agrefti.
M. Non equidem invideo, miror magis: undiq; totis
Ufque adeò turbatur agris: en ipfe capellas
Protenùs æger ago, hanc etiam vix, Tityre, duco.
Hic inter denfas corylos modo namque gemellos,
Spem gregis, ah! filice in nudâ connixa reliquit.
Sæpè malum hoc nobis, fi mens non læva fuiffet,
De cœlo tactas memini prædicere quercus,
Sæpè finiftra cavâ prædixit ab ilice cornix.
Sed tamen, ifte Deus qui fit, da, Tityre, nobis.
T. Urbem, quam dicunt Romam, Melibee, putavi
Stultus ego huic noftræ fimilem, quò fæpè folemus
Paftores ovium teneros depellere fœtus.
Sic canibus catulos fimiles, fic matribus hædos
Noram, fic parvis componere magna folebam.