Verùm hæc tantùm alias inter caput extulit urbes,
Quantùm lenta folent inter viburna cupreffi.
M. Et quæ tanta fuit Romam tibi caufa videndi?`
T. Libertas: quæ fera, tamen refpexit inertem,
Candidior poftquam tondenti barba cadebat :
Refpexit tamen, & longo poft tempore venit:
Poftquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit.
Namque (fatebor enim) dùm me Galatea tenebat,
Nec fpes libertatis erat, nec cura peculî.

25

30

Quamvis multa meis exiret victima septis,
Pinguis & ingratæ premeretur cafeus urbi,

35

Non unquam gravis ære domum mihi dextra redibat.

M. Mirabar, quid moefta Deos, Amarylli, vocares,
Cui pendêre fuâ patereris in arbore poma.

Tityrus hinc aberat: ipfæ te, Tityre, pinus,

Ipfi te fontes, ipfa hæc arbufta vocabant.

40

T. Quid facerem? neque fervitio me exire licebat,
Nec tam præfentes alibi cognofcere Divos.

Hic illum vidi juvenem, Melibœe, quotannis
Bis fenos cui noftra dies altaria fumant.
Hic mihi refponfum primus dedit ille petenti :
Pafcite, ut antè, boves, pueri, fubmittite tauros.
M. Fortunate fenex, ergo tua rura manebunt ;
Et tibi magna fatis; quamvis lapis omnia nudus
Limofoque palus obducat pafcua junco.
Non infueta graves tentabunt pabula fœtas,
Nec mala vicini pecoris contagia lædent.
Fortunate fenex, hic inter flumina nota,
Et fontes facros frigus captabis opacum.
Hinc tibi, quæ femper vicino ab limite fepes,
Hyblæis apibus florem depasta salicti,
Sæpè levi fomnum fuadebit inire fufurro.
Hinc altâ fub rupe canet frondator ad auras:
Nec tamen interea raucæ, tua cura, palumbes,
Nec gemere aëreâ ceffàbit turtur ab ulmo.

T. Antè leves ergo pafcentur in æthere cervi,
Et freta deftituent nudos in littore pifces:
Antè, pererratis amborum finibus, exul

45

50

55

60

Aut

Aut Ararim Parthus bibet, aut Germania Tigrim,
Quàm noftro illius labatur pectore vultus.

M. At nos hinc, alii fitientes ibimus Afros;
Pars Scythiam, & rapidum Cretæ veniemus Oäxen,
Et penitùs toto divifos orbe Britannos.

En unquam patrios longo poft tempore fines,
Pauperis & tuguri congeftum cefpite culmen,
Poft aliquot (mea regna) videns, mirabor ariftas?
Impius hæc tam culta novalia miles habebit?
Barbarus has fegetes? en, quò difcordia cives
Perduxit miferos! en queis confevimus agros !
Infere nunc, Melibae, pyros, pone ordine vites:
Ite meæ, fœlix quondam Pecus, ire capella:
Non ego vos pofthac, viridi projectus in antro,
Dumofâ pendêre procul de rupe videbo :
Carmina nulla canam: non, me pafcente, capella
Florentem cytifum, & falices carpetis amaras.
T. Hic tamen hâc mecum poteris requiefcere nocte
Fronde fuper viridi: funt nobis mitia poma,
Caftaneæ molles, & preffi copia lactis.

Et jam fumma procul villarum culmina fumant,
Majorefque cadunt altis de montibus umbræ.

ALEXIS, ECLOGA II.

F Ormofum paftor Corydon ardebat Alexin,
Delicias domini, nec, quid fperaret, habebat.
Tantùm inter denfas, umbrofa cacumina, fagos
Affiduè veniebat: ibi hæc incondita folus
Montibus & fylvis ftudio jactabat inani.
O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas:
Nil noftri miferere: mori me denique coges.
Nunc etiam pecudes umbras & frigora captant;
Nunc virides etiam occultant spineta lacertos:
Theftylis & rapido feffis mefforibus æftu
Allia ferpyllumque, herbas contundit olentes.
At mecum raucis, tua dùm veftigia luftro,
Sole fub ardenti rèfonant arbufta cicadis.
Nonne fait fatius triftes Amaryllidis iras,

A 2

Atq; fuperba pati faftidia? nonne Menalcam?
Quamvis ille niger, quamvis tu candidus effes.
O formofe puer, nimium ne crede colori :
Alba liguftra cadunt, vaccinia nigra leguntur.
Defpectus tibi fum, nec, qui fim, quæris, Alexi:
Quam dives pecoris, nivei quàm lactis abundans.
Mille meæ Siculis errant in montibus agnæ:
Lac mihi non æftate novum, non frigore defit.
Canto, quæ folitus, fi quando armenta vocabat,
Amphion Dircæus in Actæo Aracyntho.

Nec fum adeò informis: nuper me in littore vidi,
Cùm placidum ventis ftaret mare: non ego Daphnim,
Judice te, metuam, fi nunquam fallit imago.
O tantum libeat mecum tibi fordida rura,
Atq; humiles habitare cafàs, & figere cervos,
Hodorumq; gregem viridi compellere hibisco!
Mecum unà in fylvis imitabere Pana canendo.
Pan primus calamos cerâ conjungere plures
Inftituit: Pan curat oves, oviumq; magiftros.
Nec te poeniteat calamo triviffe labellum.
Hæc eadem ut fciret, quid non faciebat Amyntas?
Eft mihi difparibus feptem compacta cicutis
Fiftula, Damotas dono mihi quam dedit olim,
Et dixit moriens: Te nunc habet ifta fecundum.
Dixit Damotas: invidit ftultus Amyntas.
Prætereà duo, nec tutâ mihi valle reperti
Capreoli, fparfis etiam nunc pellibus albo,
Bina die ficcant ovis ubera: quos tibi fervo.
Jampridem à me illos abducere Theftylis orat:
Et faciet: quoniam fordent tibi munera nostra.
Hùcades, ô formofe puer: tibi lilia plenis,
Ecce, ferunt Nymphæ calathis: tibi candida Naï's
Pallentes violas, & fumma papavera carpens,
Narciffum, & florem jungit benè olentis anethi.
Tùm cafiâ, atq; aliis intexens fuavibus herbis,
Mollia luteolâ pingit vaccinia calthâ.

Ipfe ego cana legam tenerâ lanugine mala,
Caftaneafque nuces, mea quas Amaryllis amabat.

20

24

30

34

40

50.

Addam

Addam cerea pruna: & honos erit huic quoq; pomo.
Et vos, ô lauri, carpam, & te, proxima myrte:
Sic pofitæ quoniam fuayes mifcetis odores.
Rufticus es, Corydon, nec munera curat Alexis:
Nec, fi muneribus certes, concedat Iölas.
Eheu! quid volui mifero mihi? floribus Auftrum
Perditus, & liquidis immifi fontibus apros.

Quem fugis, ah, demens? habitârunt Dî quoque fylvas,
Dardaniufq; Paris. Pallas, quas condidit arces,
Ipfa colat: nobis placeant ante omnia fylvæ.
Torva leæna lupum fequitur, lupus ipfe capellam:
Florentem cytifum fequitur lafciva capella;

Te Corydon, ô Alexi: Trahit fua quemq; voluptas.
Afpice, aratra jugo referunt fufpenfa juvenci,
Et fol crefcentes decedens duplicat umbras:

Me tamen urit amor: Quis enim modus adfit amori ?
Ah Corydon, Corydon, quæ te dementia cepit!
Semiputata tibi frondofâ vitis in ulmo eft.

Quin tu aliquid faltem potius, quorum indiget usus,
Viminibus, mollique paras detexere junca?
Invenies alium, fi te hic faftidit, Alexin.

M. DIC

PALEMON, ECLOGA III.

551

61

65

70

MENALCAS, DA MOETAS, PALE MON.
Ic mihi Damæra, Cujum pecus? an Melibœi?
D.Non, verum Ægonis: nuper mihi tradidit Ægon.
M. Infœlix ô femper oves pecus: ipfe Neæram
Dum fovet, ac, ne me fibi præferat illa, veretur;
Hic alienus oves cuftos bis mulget in hora:
Et fuccus pecori, & lac fubducitur agnis.
D. Parciùs ifta viris tamen objicienda memento.
Novimus & qui te, tranfverfa tuentibus hircis,
Et quo, fed faciles Nymphæ risêre, facello.

M. Tum credo, cùm me arbuftum vidêre Myconis,
Atque malâ vites incidere falce novellas.

D. Aut hic ad veteres fagos, cùm Daphnidis arcum
Fregifti & calamos: quæ tu, perverse Menalca,
Et cùm vidifti puero donata, dolebas;

A 3

Et,

20

25

३०

Et, fi non aliquâ nocuiffes, mortuus effes.
M. Quid domini facient, audent cùm talia fares?
Non ego te vidi Damonis, peffime, caprum
Excipere infidiis, multum latrante Lycifcâ?
Et cùm clamarem: Quò nunc fe proripit ille?
Tityre, coge pecus: tu poft carecta latebas.
D. An mihi cantando victus non redderet ille,
Quem mea carminibus meruiffet fiftula, caprum?
Si nefcis, meus ille caper fuit: & mihi Damon
Ipfe fatebatur, fed reddere poffe negabat.
M. Cantando tu illum? aut unquam tibi fiftula cerâ
Juncta fuit? non tu in triviis, indocte, folebas
Stridenti miferum ftipulâ difperdere carmen?
D. Vis ergo inter nos, quid poffit uterque, viciffim
Experiamur? Ego hanc vitulam (ne fortè recufes,
Bis venit ad mul&tram, binos alit ubere fœtus)
Depono: tu dic, mecum quo pignore certes.
M. De grege non aufim quicquam deponere tecum:
Eft mihi namque domi pater, eft injufta noverca:
Bifque die numerant ambo pecus, alter & hædos.
Verùm id, quod multò tute ipfe fatebere majus,
(Infanire libet quoniam tibi) pocula ponam
Fagina, cælatum divini opus Alcimedontis:
Lenta quibus torno facili fuperaddita vitis,
Diffufos hederâ veftit pallente corymbos.
In medio duo figna: Conon, & quis fuit alter,
Defcripfit radio totum qui gentibus orbem,
Tempora quæ meffor, quæ curvus arator haberet?
Necdum illis labra admovi, fed condita fervo.
D. Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit,
Et molli circum eft anfas amplexus acantho;
Orpheaque in medio pofuit, fylvafque fequentes.
Nec dum illis labra admovi, fed condita fervo.
Si ad vitulam fpectes, nihil eft quod pocula laudes.
M. Nunquam hodiè effugies: veniam quocunque vocâris :
Audiat hæc tantum vel qui venit, ecce, Palæmon:
Efficiam, pofthac ne quemquam voce laceffas.
D. Quin age, fi quid habes: in me mora non erit ulla,
Nec quemquam fugio: tantum, vicine Palemon,

:35

45.

50

Senfibus