Me. Lenta salix quantum pallenti cedit olivae, puniceis humilis quantum saliunca rosetis, judicio nostro tantum tibi cedit Amyntas. sed tu desine plura, puer; successimus antro. Mo. Exstinctum nymphae crudeli funere Daphnim 20 flebant; vos coryli testes et flumina nymphis; cum, complexa sui corpus miserabile nati, atque deos atque astra vocat crudelia mater. frigida, Daphni, boves ad flumina; nulla neque amnem libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam. Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse leones interitum montesque feri silvaeque loquuntur. Daphnis et Armenias curru subjungere tigres instituit; Daphnis thiasos inducere Bacchi, et foliis lentas intexere mollibus hastas. Vitis ut arboribus decori est, ut vitibus uvae, ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus arvis, tu decus omne tuis! postquam te fata tulerunt, ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo; grandia saepe quibus mandavimus hordea sulcis, infelix lolium et steriles nascuntur avenae · pro molli viola, pro purpureo narcisso, carduus et spinis surgit paliurus acutis. 30 35 Spargite humum foliis, inducite fontibus umbras, 40 pastores! mandat fieri sibi talia Daphnis ; et tumulum facite, et tumulo superaddite carmen: DAPHNIS EGO IN SILVIS HINC VSQUE AD SIDERA NOTVS FORMONSI PECORIS CVSTOS FORMONSIOR IPSE. Me. Tale tuum carmen nobis, divine poëta, quale sopor fessis in gramine, quale per aestum dulcis aquae saliente sitim restinguere rivo: 28 locuntur. R. 38 purpurea. R. 44 formosi. H. 39 carduos. R. 45 nobis carmen. R. 45 nec calamis solum aequiparas, sed voce magistrum. [fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo.] nos tamen haec quocumque modo tibi nostra vicissim 50 jam pridem Stimichon laudavit carmina nobis. Sis bonus O felixque tuis! en quattuor aras: Haec tibi semper erunt, et cum sollemnia vota reddemus Nymphis, et cum lustrabimus agros. dum juga montis aper, fluvios dum piscis amabit, dumque thymo pascentur apes, dum rore cicadae, semper honos nomenque tuum laudesque manebunt; ut Baccho Cererique, tibi sic vota quotannis agricolae facient: damnabis tu quoque votis. 62 Daphnim. R. 67 79 quodannis. R. novom. R. 73 saturos. R. 55 60 65 70 75 80 Mo. Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona? nam neque me tantum venientis sibilus austri, nec percussa juvant fluctu tam litora, nec quae saxosas inter decurrunt flumina valles. 85 Me. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta : haec nos, Formonsum Corydon ardebat Alexim, haec eadem docuit, Cujum pecus? an Meliboei ? Mo. At tu sume pedum, quod, me cum saepe rogaret, non tulit Antigenes et erat tum dignus amari — formosum paribus nodis atque aere, Menalca. ECLOGUE VI. 90 IN B.C. 40, a new distribution of lands took place in North Italy, and Alfenus Varus, with the poet Cornelius Gallus, was appointed to the service (compare introduction to Ecl. ix.). At his request that the poet would sing some epic strain, Virgil sent him the following verses. He would fain, he says, have sung the heroic deeds of Varus; but Apollo checks his flight, and he introduces Silenus instead, who recounts a cycle of the old Greek myths, beginning with the Epicurean doctrine of the origin of things,— a favorite speculation with many at this period, Varus among the rest. PRIMA Syracosio dignata est ludere versu, nostra nec erubuit silvas habitare Thalia. cum canerem reges et proelia, Cynthius aurem vellit, et admonuit: Pastorem, Tityre, pinguis pascere oportet ovis, deductum dicere carmen.' 5 Nunc ego-namque super tibi erunt, qui dicere laudes, Vare, tuas cupiant, et tristia condere bella agrestem tenui meditabor arundine Musam. non injussa cano: si quis tamen haec quoque, si quis captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae, te nemus omne canet; nec Phoebo gratior ulla est, 86 formosum. H. 88 tunc. R. 90 formonsum. R. 11 ullast. R ΙΟ 6 quam sibi quae Vari praescripsit pagina nomen. Pergite, Pierides! Chromis et Mnasyllos in antro Silenum pueri somno videre jacentem, inflatum hesterno venas, ut semper, Iaccho: serta procul tantum capiti delapsa jacebant, et gravis attrita pendebat cantharus ansa. . Adgressi nam saepe senex spe carminis ambo luserat iniciunt ipsis ex vincula sertis: addit se sociam, timidisque supervenit Aegle, Aegle, Naïadum pulcherrima, — jamque videnti sanguineis frontem moris et tempora pingit. ille dolum ridens, Quo vincula nectitis?' inquit ; 'solvite me, pueri; satis est potuisse videri: carmina, quae voltis, cognoscite; carmina vobis, huic aliud mercedis erit:' simul incipit ipse. tum vero in numerum Faunosque ferasque videres ludere, tum rigidas motare cacumina quercus ; nec tantum Phoebo gaudet Parnasia rupes, nec tantum Rhodope miratur et Ismarus Orphea. Namque canebat, uti magnum per inane coacta semina terrarumque animaeque marisque fuissent, et liquidi simul ignis; ut his exordia primis omnia et ipse tener mundi concreverit orbis ; tum durare solum et discludere Nerea ponto coeperit, et rerum paulatim sumere formas; jamque novum terrae stupeant lucescere solem, altius atque cadant submotis nubibus imbres; incipiant silvae cum primum surgere, cumque rara per ignaros errent animalia montis. Hinc lapides Pyrrhae jactos, Saturnia regna, Caucasiasque refert volucres, furtumque Promethei : his adjungit, Hylan nautae quo fonte relictum clamassent, ut litus Hyla, Hyla! omne sonaret. 15 20 25 30 35 40 Et fortunatam, si numquam armenta fuissent, Pasiphaën nivei solatur amore juvenci. ah! virgo infelix, quae te dementia cepit ! Proetides inplerunt falsis mugitibus agros: 45 at non tam turpis pecudum tamen ulla secuta est Claudite, nymphae, Dictaeae nymphae, nemorum jam claudite saltus, 50 55 60 dixerit: Hos tibi dant calamos, en accipe, Musae, Ascraeo quos ante seni, quibus ille solebat cantando rigidas deducere montibus ornos: his tibi Grynei nemoris dicatur origo, 70 ne quis sit lucus, quo se plus jactet Apollo.' Quid loquar, aut Scyllam Nisi, quam fama secuta est candida succinctam latrantibus inguina monstris Dulichias vexasse rates, et gurgite in alto 47 a. R. 58 forsitam. R. 74 secutast. R. 75 |