Quale meo Codro, concedite (proxima Phœbi Versibus ille facit); aut, si non possumus omnes, Hic arguta sacrâ pendebit fistula pinu.
Pastores, hederâ crescentem ornate poëtam, Arcades, invidia rumpantur ut ilia Codro : Aut, si ultra placitum laudârit, baccare frontem Cingite, ne vati noceat mala lingua futuro.
Setosi caput hoc apri tibi, Delia, parvus Et ramosa Mycon vivacis cornua cervi: Si proprium hoc fuerit, levi de marmore tota Puniceo stabis suras evincta cothurno.
Sinum lactis, et hæc te liba, Priape, quotannis Exspectare sat est; custos es pauperis horti. Nunc te marmoreum pro tempore fecimus; at tu, Si fetura gregem suppleverit, aureus esto.
Nerine Galatea, thymo mihi dulcior Hyblæ, Candidior cycnis, hederâ formosior alba; Cùm primùm pasti repetent præsepia tauri, Si qua tui Corydonis habet te cura, venito.
Imò ego Sardois videar tibi amarior herbis, Horridior rusco, projectâ vilior algâ, Si mihi non hæc lux toto jam longior anno est. Ite domum, pasti, si quis pudor, ite, juvenci.
Muscosi fontes, et somno mollior herba, Et quæ vos rarâ viridis tegit arbutus umbrâ, Solstitium pecori defendite : jam venit æstas Torrida, jam læto turgent in palmite gemmæ.
Hic focus, et tædæ pingues; híc plurimus ignis Semper, et assiduâ postes fuligine nigri.
Hic tantùm Boreæ curamus frigora, quantum
Aut numerum lupus, aut torrentia flumina ripas.
Stant et juniperi, et castaneæ hirsutæ;
Strata jacent passim sua quæque sub arbore poma; Omnia nunc rident: at, si formosus Alexis
Montibus his abeat, videas et flumina sicca.
Aret ager; vitio moriens sitit aëris herba; Liber pampineas invidit collibus umbras : Phyllidis adventu nostræ nemus omne virebit; Juppiter et læto descendet plurimus imbri.
Populus Alcidæ gratissima, vitis Iaccho, Formosæ myrtus Veneri, sua laurea Phœbo, Phyllis amat corylos; illas dùm Phyllis amabit, Nec myrtus vincet corylos, nec laurea Phœbi
Fraxinus in silvis pulcherrima, pinus in hortis, Populus in fluviis, abies in montibus altis : Sæpiùs at si me, Lycida formose, revisas, Fraxinus in silvis cedat tibi, pinus in hortis.
Hæc memini, et victum frustrà contendere Thyrsim. Ex illo Corydon Corydon est tempore nobis,
DAMON, ALPHESIBOEUS.
PASTORUM musam Damonis et Alphesibæi, Immemor berbarum quos est mirata juvenca Certantes, quorum stupefactæ carmine lynces, Et mutata suos requiérunt flumina cursus; Damonis musam dicemus et Alphesibœi.
Tu mibi, seu magni superas jam saxa Timavi, Sive oram Illyrici legis æquoris; en erit unquàm Ille dies, mihi cùm liceat tua dicere facta? En erit, ut liceat totum mihi ferre per orbem Sola Sophocleo tua carmina digna cothurno? A te principium; tibi desinet: accipe jussis Carmina coœpta tuis, atque hanc sine tempora circum Inter victrices hederam tibi serpere lauros.
Frigida vix cœlo noctis decesserat umbra, Cùm ros in tenerâ pecori gratissimus herbâ est, Incumbens tereti Damon sic cœpit olivæ :
Nascere, præque diem veniens age, Lucifer, almum; Conjugis indigno Nisæ deceptus amore Dùm queror, et Divos (quanquam nil testibus illis Profeci) extremâ moriens tamen alloquor hora. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
Mænalus argutumque nemus pinosque loquentes Semper habet; semper pastorum ille audit amores, Panaque, qui primus calamos non passus inertes. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
Mopso Nisa datur! Quid non speremus amantes? Jungentur jam gryphes equis, ævoque sequenti
Cum canibus timidi venient ad pocula damæ. Mopse, novas incide faces; tibi ducitur uxor : Sparge, marite, nuces; tibi deserit Hesperus Oetam. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
O digno conjuncta viro! dùm despicis omnes, Dùmque tibi est odio mea fistula, dùmque capellæ. Hirsutumque supercilium, promissaque barba; Nec curare Deûm credis mortalia quemquam. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
Sepibus in nostris parvam te roscida mala (Dux ego vester eram) vidi cum matre legentem; Alter ab undecimo tùm me jam ceperat annus; Jam fragiles poteram à terrâ contingere ramos. Ut vidi, ut perii, ut me malus abstulit error! Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
Nunc scio quid sit Amor. Duris in cotibus illum Ismarus, aut Rhodope, aut extremi Garamantes, Nec nostri generis puerum, nec sanguinis, edunt. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
Sævus Amor docuit natorum sanguine matrem Commaculare manus: crudelis tu quoque, mater! Crudelis mater magis, an puer improbus ille? Improbus ille puer, crudelis tu quoque mater. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
Nunc et oves ultrò fugiat lupus; aurea duræ Mala ferant quercus; narcisso florcat alnus; Pinguia corticibus sudent electra myricæ ; Certent et cycnis ululæ ; sit Tityrus Orpheus; Orpheus in silvis, inter delphinas Arion. Incipe Mænalios mecum, mea tibia, versus.
Omnia vel medium fiant mare: vivite, silvæ; Præceps aërii speculâ de montis in undas Deferar; extremum hoc munus morientis habeto.
Desine Mænalios, jam desine, tibia, versus. Hæc Damon. Vos, quæ responderit Alphesibœus, Dicite, Pierides: non omnia possumus omnes. Effer aquam, et molli cinge hæc altaria vittâ, Verbenasque adole pingues et mascula tura, Conjugis ut magicis sanos avertere sacris Experiar sensus : nihil hîc nisi carmina desunt. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Carmina vel cœlo possunt deducere Lunam :
Carminibus Circe socios mutavit Ulyssei; Frigidus in pratis cantando rumpitur anguis. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Terna tibi hæc primùm triplici diversa colore Licia circumdo, terque hæc altaria circum Effigiem duco: numero Deus impare gaudet. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. Necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores; Necte, Amarylli, modò; et, Veneris, dic, vincula necto. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Limus ut hic durescit, et hæc ut cera liquescit Uno eodemque igni; sic nostro Daphnis amore. Sparge molam, et fragiles incende bitumine lauros. Daphnis me malus urit; ego hanc in Daphnide laurum. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.!
Talis amor Daphnim, qualis cùm fessa juvencum Per nemora atque altos quærendo bucula lucos, Propter aquæ rivum viridi procumbit in ulvâ Perdita, nec seræ meminit decedere nocti, Talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi. Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnint.
Has olim exuvias mihi perfidus ille reliquit, Pignora cara suî, quæ nunc ego, limine in ipso, Terra, tibi mando: debent hæc pignora Daphnim.
« PreviousContinue » |