ALCAIC ODE,

WRITTEN IN THE ALBUM OF THE GRANDE CHAR

TREUSE, IN DAUPHINY, AUGUST, 1741.

Oh Tu, severi Religio loci,
Quocunque gaudes nomine (non leve
Nativa nam certè fluenta

Numen habet, veteresque sylvas;
Præsentiorem et conspicimus Deum
Per invias rupes, fera per juga,
Clivosque præruptos, sonantes

Inter aquas, nemorumque noctem ;
Quàm si repostus sub trabe citrea
Fulgeret auro, et Phidiacâ manu)
Salve vocanti ritè, fesso et

Da placidam juveni quietem.
Quod si invidendis sedibus, et frui
Fortuna sacrâ lege silentii
Vetat volentem, me resorbens

In medios violenta fluctus:
Saltem remoto des, Pater, angulo
Horas senectæ ducere liberas ;
Tutumque vulgari tumultu

Surripias, hominumque curis.

Sac ego, subridens Dea sic ingressa vicissim:
Non pennis opus hic, supera ut simul illa petamus :
Disce, Puer, potiùs coelo deducere Lunam;
Neu crede ad magicas te invitum accingier artes,
Thessalicosve modos; ipsam descendere Phoeben
Conspicies novus Endymion; seque offeret ultrò
Visa tibi ante oculos, et notâ major imago.

Quin tete admoveas (tumuli super aggere spectas),
Compositum tubulo; simul imum invade canalem
Sic intentà acie, coeli simul alta patescent
Atria; jamque, ausus Lunaria visere regna,
Ingrediêre solo, et caput inter nubila condes.

Ecce autem! vitri se in vertice sistere Phæben
Cernis, et Oceanum, et crebris Freta consita terris
Panditur ille atram faciem caligine condens
Sublustri; refugitque oculos, fallitque tuentem;
Integram Solis lucem quippè haurit aperto
Fluctu avidus radiorum, et longos imbibit ignes :
Verum his, quæ, maculis variata nitentibus, auro
Cærula discernunt, celso sese insula dorso
Plurima protrudit, prætentaque littora saxis;
Liberior datur his quoniàm natura, minusque
Lumen depascunt liquidum; sed tela diei
Detorquent, retròque docent se vertere flammas.

Hinc longos videas tractus, terrasque jacenteş
Ordine candenti, et claros se attollere montes ;
Montes queîs Rhodope assurgat, quibus Ossa nivali
Vertice: tum scopulis infrà pendentibus antra
Nigrescunt clivorum umbrâ, nemorumque tenebris.
Non rores illi, aut desunt sua nubila mundo;
Non frigus gelidum, atque herbis gratissimus imber;
His quoque nota ardet picto Thaumantias arcu,
Os roeum Auroræ, propriique crepuscula coli.

Dum stupet obtutu tacito vetus incola, longèque
Insolitas explorat aves, classemque volantem.

Ut quondam ignotum marmor, camposque natantes
Tranavit Zephyros visens, nova regna, Columbus ;
Litora mirantur circùm, mirantur et undæ
Inclusas acies ferro, turmasque biformes,
Monstraque fota armis, et non imitabile fulmen.
Fædera mox icta, et gemini commercia mundi,
Agminaque assueto glomerata sub æthere cerno.
Anglia, quæ pelagi jamdudum torquet habenas,
Exercetque frequens ventos, atque imperat undæ ;
Aëris attollet fasces, veteresque triumphos
Hùc etiam feret, et victis dominabitur auris.

EGREGIUM accipio promissi Munus amoris,

Inque manu mortem, jam fruitura, fero: Atque utinam citius mandasses, luce vel unâ;

Transieram Stygios non inhonesta lacus. Victoris nec passa toros, nova nupta, mariti,

Nec fueram fastus, Roma superba, tuos. Scilicet hæc partem tibi, Masinissa, triumphi

Detractam, hæc pompæ jura minora suæ