O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas? Nil nostri miserere? mori me denique coges. Nunc etiam pecudes umbras et frigora captant : Nunc virides etiam occultant spineta lacertos. Thestylis et rapido fessis messoribus æstu Allia serpyllumque herbas contundit olentes. At mecum raucis, tua dum vestigia lustro, Sole sub ardenti resonant arbusta cicadis. Nonne fuit satius tristes Amaryllidis iras Atque superba pati fastidia? nonne Menalcam, Quamvis ille niger, quamvis tu candidus esses? O formose puer, nimiùm ne crede colori : Alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur. Despectus tibi sum, nec qui sim quæris, Alexi, Quàm dives pecoris, nivei quàm lactis abundans. Mille meæ Siculis errant in montibus agnæ; Lac mihi non æstate novum, non frigore, defit. Canto quæ solitus, si quando armenta vocabat, Amphion Dircæus in Actæo Aracyntho.
Nec sum adeo informis nuper me in littore vidi,
Cùm placidum ventis staret mare; non ego Daphnim,
Judice te, metuam, si nunquam fallat imago.
O tantùm libeat mecum tibi sordida rura Atque humiles habitare casas, et figere cervos, Hædorumque gregem viridi compellere hibisco! Mecum unà in silvis imitabere Pana canendo. Pan primus calamos cerâ conjungere plures Instituit; Pan curat oves oviumque magistros. Nec te pœniteat calamo trivisse labellum :
Hæc eadem, ut sciret, quid non faciebat Amyntas? Est mihi disparibus septem compacta cicutis Fistula, Damœtas dono mihi quam dedit olim, Et dixit moriens: Te nunc habet ista secundum. Dixit Damætas: invidit stultus Amyntas. Præterea duo, nec tutâ mihi valle reperti, Capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo, Bina die siccant ovis ubera; quos tibi servo. Jampridem a me illos abducere Thestylis orat; Et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra. Huc ades, o formose puer : tibi lilia plenis
Dos versos meus, Alexis, nem cogitas? Nem dó te inspiro? Tu, cruel, me matas. Frescura á sombra o gado, o sardão verde No espinhal goza occulto; ora aos ceifeiros, Que intensa calma affronta, alho e serpyllo Thestyles miga, recendentes hervas, E emquanto após ti ando, ao sol violento. Roucas cigarras o arvoredo atroam. Melhor não fora o entono e arrufo iroso De Amaryllis soffrer? Soffrer Menalcas, Bem que es alvo e elle fusco? O'lindo Alexis, Em côr não creias muito a branca alfena Cahe murcha, apanha-se o vacino escuro. Tu me desprezas, nem quem sou perguntas, Quanto em rebanhos, quanto em leite abundo: Mil crias vagam-me em Sicanos serros, De inverno e de verão me alveja o tarro; Canto como Amphion Dirceu cantava,
Lá no Attico Aracyntho boseando.
Nem sou tam feio ha pouco em mar quieto Mirei-me, e tu juiz, não temo a Daphnis, Se a imagem me não mente. Oh! te aprouvesse, Na aldea que te enoja, o meu tugurio, Frechar os cervos, compellir os chibos Ao verde malvaisco! A Pan comigo Os sons imitarás pelas florestas; Pan calamos primeiro uniu com cera, Ovelhas Pan e os maioraes protege. Não te peze magoar na flauta os labios : Para sabel-o que não fez Amyntas? De sete cannas desiguaes possuo Fistula que Dametas expirando
Assim doou-me : « O dono es tu segundo. »> Foi dizel-o e invejar-ma o estulto Amyntas. E em fragas, não sem risco, uns remendados Capreolos deparei, que ao dia as tetas Seccam de nedia ovelha : eu tos reservo. Thestyles mos pediu para crial-os,
E os terá, que os dous nossos te enxovalham. Vem cá, gentil menino: eis de açucenas
Ecce ferunt Nymphæ calathis: tibi candida Nais Pallentes violas et summa papavera carpens, Narcissum et florem jungit bene olentis anethi; Tum, casiâ atque aliis intexens suavibus herbis, Mollia luteola pingit vaccinia calthâ.
Ipse ego cana legam tenerâ lanugine mala, Castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat. Addam cerea pruna; et honos erit huic quoque pomo. Et vos, o lauri, carpam, et te, proxima myrte; Sic positæ quoniam suaves miscetis odores. Rusticus es, Corydon, nec munera curat Alexis; Nec si muneribus certes, concedat Iolas.
Eheu! quid volui misero mihi? floribus Austrum Perditus et liquidis immisi fontibus apros.
Quem fugis? ah demens! habitârunt dî quoque silvas Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces Ipsa colat nobis placeant ante omnia silvæ. Torva leæna lupum sequitur, lupus ipse capellam; Florentem cytisum sequitur lasciva capella. Te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. Aspice aratra jugo referunt suspensa juvenci, Et sol crescentes decedens duplicat umbras :
Me tamen urit amor : quis enim modus adsit amori ? Ah! Corydon, Corydon, quæ te dementia cepit! Semiputata tibi frondosâ vitis in ulmo est.
Quin tu aliquid saltem potiùs, quorum indiget usus, Viminibus mollique paras detexere junco ? Invenies alium, si te hic fastidit, Alexim.
Açafates as nymphas te acumulam; Candida Nais te ajunta a flor cheirosa Do endro e narciso, a pallida viola, A papoila, alfazema e odoras plantas, E jalde, o ramalhete salpicando, Molles vacinos lhe matiza a caltha. Eu de cãs tenras vou colher marmelos E as de Amaryllis nossa amadas nozes; Cereos abrunhos, os acceites e honres. Louro, myrto propinquo, entrelaçados, Suave misturai-me o vosso aroma.
Ah! rustico, em teus dons nem cuida Alexis, Nem, valham dons, a Iolas te equipares.
Triste! que urdi? Perdido, o sul ás flores
E deitei javalis ás fontes claras.
Foges-me? louco! em selva o Teucro Paris,
Moraram deuses. Nos que alçou castellos
Minerva habite : agrade-nos a selva. Torva leoa ao lobo, o lobo á cabra, Lasciva cabra ao flórido codeco; A ti, Alexis, Corydon te segue:
A cada qual attrahe seu proprio gosto. Olha, ao jugo a charrua os bois suspendem, Crescidas posto o Sol duplica as sombras : E amor me abraza; qual do amor o termo?
Que insania, ah! Corydon, que insania a tua!
No olmo frondoso a vide a meio podas. Porque antes utensis não vais ao menos Tecer de brando junco ou lento vime? Outro acharás, a desdenhar-te Alexis.
MENALCAS, DAMOETAS, PALEMON.
Men. Dic mihi, Damæta, cujum pecus? an Melibœi? Dam. Non; verùm Ægonis: nuper mihi tradidit Ægon. Men. Infelix o semper, oves pecus! ipse Neæram Dum fovet, ac ne me sibi præferat illa verctur, Hic alienus oves custos bis mulget in horâ, Et succus pecori et lac subducitur agnis.
Dam. Parciùs; ista viris tamen objicienda memento. Novimus et qui te... transversa tuentibus hircis, Et quo, sed faciles Nymphæ risêre, sacello.
Men. Tum, credo, cùm me arbustum videre Myconis Atque mala vites incidere falce novellas.
Dam. Aut hic ad veteres fagos, cùm Daphnidis arcum Fregisti et calamos; quæ tu, perverse Menalca, Et cùm vidisti puero donata, dolebas,
Et, si non aliquà nocuisses, mortuus esses.
Men. Quid domini facient, audent cùm talia fures? Non ego te vidi Damonis, pessime, caprum Excipere insidiis, multùm latrante Lyciscâ? Et cùm clamarem: Quò nunc se proripit ille? Tityre, coge pecus; tu post carecta latebas. Dam. An mihi, cantando victus, non redderet ille Quem mea carminibus meruisset fistula caprum? Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon Ipse fatebatur, sed reddere posse negabat.
Men. Cantando tu illum? aut unquam tibi fistula cerà Juncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas Stridenti miserum stipula disperdere carmen?
Dam. Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim Experiamur? Ego hanc vitulam (ne fortè recuses, Bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus) Depono; tu dic mecum quo pignore certes.
« PreviousContinue » |