Magna para, longumque fugae ne linque laborem, Mutandae sedes. non haec tibi litora suasit Delius, aut Cretae jussit considere, Apollo. Est locus, Hesperiam Graii cognomine dicunt: Terra antiqua, potens armis, atque ubere glebae. Oenotri coluere viri: nunc fama, minores Italiam dixisse, ducis de nomine, gentem, Hae nobis propriae sedes; hinc Dardanus ortus, Iasiusque pater, genus a quo principe nostrum. Surge age, et haec laetus longaevo dicta parenti Haud dubitanda refer: Corythum, terrasque requirat Ausonias. Dictaea negat tibi Juppiter arva.
Talibus adtonitus visis, ac voce deorum, (Nec sopor illud erat; sed coram adgnoscere voltus, Velatasque comas, praesentiaque ora videbar: Tum gelidus toto manabat corpore sudor) Conripio e stratis corpus, tendoque supinas Ad coelum cum voce manus, et munera libo Intemerata focis. perfecto laetus honore Anchisen facio certum, remque ordine panda. Adgnovit prolem ambiguam, geminosque parentis; Seque novo veterum deceptum errore locorum. Tum memorat: Nate, Iliacis exercite fatis, Sola mihi talis casus Cassandra canebat. Nunc repeto haec generi portendere debita nostro ; Et saepe Hesperiam, saepe Itala regna vocare. Sed quis ad Hesperiae venturos litora Teucros Crederet? aut quem tum vates Cassandra moveret ? Cedamus Phoebo, et moniti meliora sequamur. Sic ait et cuncti dicto paremus ovantes.
Hanc quoque deserimus sedem, paucisque relictis Vela damus, vastumque cava trabe currimus aequor, Postquam altum tenuere rates, nec jam amplius ullae
Adparent terrae, coelum undique et undique pontus : Tum mihi caeruleus supra caput adstitit imber, Noctem hiememque ferens; et inhorruit unda tenebris. Continuo venti volvunt mare, magnaque surgunt Aequora. dispersi jactamur gurgite vasto. Involvere diem nimbi, et nox humida coelum Abstulit. ingeminant abruptis nubibus ignes. Excutimur cursu, et caecis erramus in undis. Ipse diem noctemque negat discernere coelo, Nec meminisse viae media Palinurus in unda. Tris adeo incertos caeca caligine soles Erramus pelago : totidem sine sidere noctes. Quarto terra die primum se adtollere tandem Visa, aperire procul montis, ac volvere fumum. Vela cadunt; remis insurgimus: haud mora, nautae Adnixi torquent spumas, et caerula verrunt. Servatum ex undis Strophadum me litora prima Adcipiunt. Strophades Graio stant nomine dictae, Insulae Ionio in magno: quas dira Celaeno, Harpyiaeque colunt aliae, Phineïa postquam Clausa domus, mensasque metu liquere priores. Tristius haud illis monstrum, nec saevior ulla Pestis et ira deûm Stygiis sese extulit undis. Virginei volucrum voltus, foedissima ventris Proluvies, uncaeque manus, et pallida semper Ora fame.
Huc ubi delati portus intravimus; ecce
Laeta boum passim campis armenta videmus, Caprigenumque pecus, nullo custode, per herbas. Inruimus ferro, et divos, ipsumque vocamus In partem praedamque Jovem. tum litore curvo Exstruimusque toros, dapibusque epulamur opimis. At subitae horrifico labsu de montibus adsunt
Harpyiae, et magnis quatiunt clangoribus alas, Diripiuntque dapes, contactuque omnia foedant Inmundo tum vox tetrum dira inter odorem. Rursum in secessu longo sub rupe cavata, Arboribus clausi circum atque horrentibus umbris, Instruimus mensas, arisque reponimus ignem. Rursum ex diverso coeli caecisque latebris Turba sonans praedam pedibus circumvolat uncis: Polluit ore dapes. sociis tunc, arma capessant, Edico, et dira bellum cum gente gerendum. Haud secus ac jussi faciunt, tectosque per herbam Disponunt ensis, et scuta latentia condunt. Ergo ubi delabsae sonitum per curva dedere Litora; dat signum specula Misenus ab alta Aere cavo. invadunt socii, et nova proelia tentant, Obscenas pelagi ferro foedare volucres.
Sed neque vim plumis ullam, nec volnera tergo Adcipiunt; celerique fuga sub sidera labsae Semesam praedam et vestigia foeda relinquunt. Una in praecelsa consedit rupe Celaeno, Infelix vates, rumpitque hanc pectore vocem : Bellum etiam pro caede boum stratisque juvencis, Laomedontiadae, bellumne inferre paratis, Et patrio Harpyias insontis pellere regno ? Adcipite ergo animis, atque haec mea figite dicta: Quae Phoebo pater omnipotens, mihi Phoebus Apollo Praedixit, vobis Furiarum ego maxuma pando.
Italiam cursu petitis, ventisque vocatis İbitis Italiam, portusque intrare licebit :
Sed non ante datam cingetis moenibus urbem, Quam vos dira fames nostraeque injuria caedis. Ambesas subigat malis absumere mensas.
Dixit et in silvam pennis ablata refugit.
At sociis subita gelidus formidine sanguis Deriguit cecidere animi: nec jam amplius armis, Sed votis precibusque jubent exposcere pacem, Sive deae, seu sint dirae obscenaeque volucres. Et pater Anchises, passis de litore palmis, Numina magna vocat, meritosque indicit honores : Dii, prohibete minas: dii, talem avertite casum ; Et placidi servate pios. tum litore funem Deripere, excussosque jubet laxare rudentes. Tendunt vela Noti: ferimur spumantibus undis, Qua cursum ventusque gubernatorque vocabant. Jam medio adparet fluctu nemorosa Zacynthos, Dulichiumque, Sameque, et Neritos ardua saxis. Effugimus scopulos Ithacae, Laërtia regna,. Et terram altricem saevi exsecramur Ulixi. Mox et Leucatae nimbosa cacumina montis, Et formidatus nautis aperitur Apollo.
Hunc petimus fessi, et parvae succedimus urbi, Anchora de prora jacitur. stant litore puppes. Ergo insperata tandem tellure potiti, Lustramurque Jovi, votisque incendimus aras ; Actiaque Iliacis celebramus litora ludis. Exercent patrias oleo labente palaestras Nudati socii. juvat evasisse tot urbes Argolicas, mediosque fugam tenuisse per hostis. Interea magnum sol circumvolvitur annum, Et glacialis hiems Aquilonibus asperat undas. Aere cavo clipeum, magni gestamen Abantis, Postibus adversis figo, et rem carmine signo
AENEAS HAEC DE DANAIS VICTORIBUS ARMA. Linquere tum portus jubeo, et considere transtris. Certatim socii feriunt mare, et aequora verrunt, Protenus aërias Phaeacum abscondimus arces,
Litoraque Epiri legimus, portuque subimus Chaonio, et celsam Buthroti adcedimus urbem.
Hîc incredibilis rerum fama occupat auris, Priamiden Helenum Graias regnare per urbes, Conjugio Aeacidae Pyrrhi sceptrisque potitum ? Et patrio Andromachen iterum cessisse marito. Obstupui; miroque incensum pectus amore, Conpellare virum, et casus cognoscere tantos. Progredior portu, classes et litora linquens. Sollemnis tum forte dapes, et tristia dona, Ante urbem in luco falsi Simoëntis ad undam Libabat cineri Andromache, Manisque vocabat Hectoreum ad tumulum: viridi quem cespite inanem, Et geminas, caussam lacrimis, sacraverat aras. Ut me conspexit venientem, et Troïa circum Arma amens vidit; magnis exterrita monstris Deriguit visu in medio calor ossa reliquit. Labitur et longo vix tandem tempore fatur: Verane te facies, verus mihi nuntius adfers, Nate dea? vivisne ? aut, si lux alma recessit, Hector ubi est ? dixit, lacrimasque effudit, et omnem Inplevit clamore locum. vix pauca furenti Subjicio, et raris turbatus vocibus hisco:
Vivo equidem, vitamque extrema per omnia duco. Ne dubita: nam vera vides.
Heu! quis te casus dejectam conjuge tanto Excipit aut quae digna satis Fortuna revisit? Hectoris Andromache Pyrrhin' connubia servas ? Dejecit voltum, et demissa voce locuta est: O felix una ante alias Priameïa virgo,
Hostilem ad tumulum Troiae sub moenibus altis Jussa mori, quae sortitus non pertulit ullos, Nec victoris heri tetigit captiva cubile!
« PreviousContinue » |