Ityre, tu patulae recubans fub tegmine fagi
Sylveftrem tenui Musam meditaris
Nos patriae fines, et dulcia linquimus arva;
Nos patriam fugimus: tu, Tityre, lentus in umbra
Formofam refonare doces Amaryllida fylvas.
TIT. O Meliboee, Deus nobis haec otia fecit.
Namque erit ille mihi femper Deus: illius aram
Saepe tener noftris ab ovilibus imbuet agnus.
Ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum
Ludere, quae vellem, calamo permifit agrefti. ΙΟ MEL. Non equidem invideo, miror magis: undique totis
Ufque adeo turbatur agris. En, ipfe capellas
Protenus aeger ago: hanc etiam vix, Tityre, duco,
Hic inter denfas corylos modo namque gemellos,
Spem gregis, ah! filice in nuda connixa reliquit. 1 5
Saepe malum hoc nobis, fi mens non laeva fuiffet,
De coelo tactas memini praedicere quercus :
Saepe finiftra cava praedixit ab ilice cornix.
Sed tamen, ifte Deus qui fit, da, Tityre, nobis.
TIT, Urbem, quam dicunt Romam, Moeliboee,
Stultus ego, huic noftrae fimilem, quo faepe folemus
Pastores ovium teneros depellere foetus.
Sic canibus catulos fimiles, fic matribus hoedos
Noram: fic parvis componere magna folebam.
Verum haec tantum alias inter caput extulit urbes,
Quantum lenta folent inter viburna cupreffi, 26
MEL. Et quae tanta fuit Romam tibi caufa videndi?
TIT. Libertas: quae fera tamen refpexit inertem;
Candidior poftquam tondenti barba cadebat :
Refpexit tamen, et longo poft tempore venit,
Poftquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit.
Namque (fatebor enim) dum me Galatea tenebat,
Nec fpes libertatis erat, nec cura peculi.
Quamvis multa meis exiret victima septis,
Pinguis et ingratae premeretur cafeus urbi,
Non umquam gravis aere domum mihi dextra re
MEL.Mirabar, quid moefta Deos, Amarylli, vocares;
Cui pendere fua patereris in arbore poma.
Tityrus hinc aberat. ipfae te, Tityre, pinus,
Ipfi te fontes, ipfa haec arbufta, vocabant.
TIT.Quid facerem? neque fervitio me exire licebat,
Nec tam praefentes alibi cognofcere divos.
Hic illum vidi juvenem, Meliboee, quotannis
Bis fenos cui noftra dies altaria fumant.
Hic mihi refponfum primus dedit ille petenti: 45
Pafcite, ut ante, boves, pueri: fubmittite tauros.
MEL. Fortunate fenex! ergo tua rura manebunt:
Et tibi magna fatis quamvis lapis omnia nudus,
Limofoque palus obducat pafcua junco :
Non infueta graves tentabunt pabula foetas :
Nec mala vicini pecoris contagia laedent.
Fortunate fenex! hic inter flumina nota,
Et fontes facros, frigus captabis opacum.
Hinc tibi, quae femper vicino ab limite fepes
Hyblaeis apibus florem depasta salicti,
Saepe levi fomnum fuadebit inire fufurro.
Hinc alta fub rupe canet frondator ad auras.
Nec tamen interea raucae, tua cura, palumbes,
Nec gemere aëria ceffabit turtur ab ulmo.
TIT. Ante leves ergo pafcentur in aethere cervi, 60
Et freta deftituent nudos in litore pifces:
Ante, pererratis amborum finibus, exul
Aut Ararim Parthus bibet, aut Germania Tigrim,
Quam noftro illius labatur pectore vultus.
|
