Inter sacra deûm noclurnique orgia Bacchi, Protée débute comme dans l'Odyssée, en signalapt le ressenliment des dieux : Ως εφάμην· ο δε μ' αύτις αμειβόμενος προσέειπεν: « Αλλά μάλ' ώφελλες Διά τ' άλλοισίν τε θεοίσιν ρέξας ιερά κάλ’ αναβαινέμεν, όφρα τάχιστα σήν ες πατρίδ' ίκoιο , πλέων επί οίνοπα πόντον. » OD. IV, V, 471. Les regrets des Dryades à la mort d'Eurydice rappellent le: deuil de la nature autour du tombeau de Bion: Σείο, Βίων, έκλαυσε ταχύν μόρον αυτός 'Απόλλων και Σάτυροι μύροντο, μελάγχλαινοί τε Πρίαποι: και Πάνες στον αχεϋντι το σόν μέλος: αί τε καθ' ύλαν Κρανίδες ώδύραντο, και ύδατα δάκρυα γέντο. Moschus , Idylle III , v. 36. Orphée pleure son épouse sur un rivage désert comme le Cyclope célèbre les charmes de Galatée : 2 ο δε, τάν Γαλάτειαν αείδων, αυτώ επ' άϊόνος κατετάκετο φυκιοέσσας, εξ αούς, έχθιστον έχων υποκάρδιον έλκος. Théocrite, Idylle XI, v. 196 La descente d'Orphée aux enfers est consacrée dans une élégie d'Hermesianax, poëte du siècle d'Alexandre, dont Athénée a conservé quelques vers : Οϊην μεν φίλος υιός ανήγαγεν Oιάγροιο Αγριόπην Θρήσσαν, στειλάμενος κιθάρη, Αιδήθεν, έπλευσε δε κακόν και απειθέα χώρον, ένθα Χάρων ακοήν έλκεται εις άκατον ψυχάς οίχομένων, λίμνη δ' επί μακρόν αύτεί ρεύμα δ' εκ μεγάλων δυομένη δονάκων. αλλ' έτλει παρά κύμα μονόζωστον κιθαρίζων Ορφεύς , παντοίους δ' εξανέπεισε θεούς: Κωκυτόν τ' αθέμιστον επ' οφρύσι μειδήσαντα, ήδε και αινοτάτου βλέμμ’ υπέμεινε κυνός, εν πυρί μεν φωνήν τεθοωμένου, εν πυρί δ' όμμα, σκληρόν τριστοίχους δείμα φέρων κεφαλαίς. ένθεν αοιδιάων μεγάλους ανέπεισεν άνακτας Αγριόπην μαλακού πνεύμα λαβείν βιότου. Elégie d'Orphée. Ce poëte donne à la nymphe le nom d'Agriope; mais celui d'Eurydice se retrouve dans Moschus (Idylle III, v. 131 ). Euripide fait allusion à la même circonstance dans sa tragédie d'Alceste (v. 364). Les vers sur l'apparition des ombres sont tirés de l'évocation d'Ulysse (voyez Enéide VI, v. 305): Ες βόθρον ρέε δ' αίμα κελαινεφές: αι δ' αγέροντο ψυχαί υπ' έξ ερέβευς νεκύων κατατεθνεώτων, νύμφαι τ', ήίθεοί τε, πολύτλητοί τε γέροντες, παρθενικαί τ' αταλαί, νεοπενθέα θυμόν έχουσαι : πολλοί δ' ουτάμενοι χαλκήρεσιν εγχείρησιν, άνδρες αρηίφατοι , βεβροτωμένα τεύχε’ έχοντες. Od, XI, ν. 36, La séparation d’Eurydice et d'Orphée, peinte avec une per. fection de style inimitable , rappelle les adieux d'Alcestea Adinète dans la tragédie d'Euripide : Ορώ δίκωπον, δρώ σκάφος, Alceste, v. 258. Le désespoir du malbeureux époux, les merveilles de sa lyre mélodieuse ont également été exprimés par Euripide (Bacchantes , v. 560), par Horace (livre I, ode 12) et par Apollonius : Αυταρ τον γ' ενέπoυσιν άτειρέας ούρεσι πέτρας θέλξαι αοιδάων ένοπή, ποταμών τε ρέεθρα: φηγοί δ' άγριάδες κείνης έτι σήματα μολπής, ακτής Θρηϊκίης ζώνης έπι τηλεθόωσαι, εξείης στειχόωσιν επήτριμοι, ας όγ' επιπρό θελγομένας φόρμιγγι κατήγαγε Πιερίηθεν. Argon. I, V, 26. La comparaison du rossignol , imitée par l'Arioste , le , Tasse, Milton et Voltaire (Roland , ch. XLV, st. 39); (Jerusalem, ch. XII, st. 90 ); (Paradis, ch. III, v. 38); ( Henriade, ch. VIII, v. 265) se compose de ces deux lableaux d'Homère, représentant Ulysse et Pénélope : κλαίον δε λιγέως, αδινώτερον ή τ’ οιωνοί φήναι, ή αιγυπιοι γαμψώνυχες, οισί τε τέκνα αγρόται εξείλοντο, πάρος πετεεινά γενέσθαι. Op. ΧVΙ, ν. 217. Ως δ' ότε Πανδαρέου κούρη, χλωρηϊς αηδών, καλόν αείδησιν, έαρος νέον ισταμένοιο , δενδρέων έν πετάλοισι καθεζομένη πυκινoίσιν ή τε θαμά τραπώσα χέει πολυσχέα φωνήν , παϊδ' ολοφυρομένη "Ιτυλον φίλον, δν ποτε χαλκό κτείνε δι' αφραδίας, κούρος Ζήθοιο άνακτος. Op. ΧΙΧ , ν. 5ι8. On trouve encore dans l'Iliade une image analogue (Il. II, v.315), développée par Moschus dans l'Idylle de Mégare: Ως δε τ’ οδύρεται όρνις επί σφετέροισι νεοσσούς όλλυμένοις, ούςτ' αίνος όφις, έτι νηπιάχοντας, θάμνοις εν πυκινoίσι κατεσθίει· η δε κατ' αυτούς πωτάται κλάζουσα μάλα λιγύ πότνια μήτηρ ουδ' άρ' έχει τέκνοισιν επαρκέσαι ή γάρ οι αυτή άσσον μεν μέγα τάρβος αμειλίκτοιο πελώρου. Moschus , Idylle IV, v. 21. La mort d'Orphée rappelle celle de Penthée déchiré par les Bacchantes (Euripide, Bacchantes, v. 1095) (Théoerite, Idylle XXVI); mais les derniers accents de son amour n'ont point de modèle. Ovide, qui a fait de l'épisode entier une imitation généralement médiocre, a été inspiré par ce touchant passage dans lequel il a presque égalé Virgile (Metam. ch. X , v. 1 à ch. XI, v. 53). Popel'a également reproduit dans sa belle Ode à Ste.-Cécile, qui n'a été surpassée que par celle de Dryden sur la Fête d'Alexandre. Hæc Proteus : et se jactu dedit æquor in altum ; Quaque dedit, spumantem undain sub vertice torsit. 530 At non Cyrene; namque ultrò affata timentem : « Nale, licet tristes animo deponere curas. Qui tibi nunc viridis depascunt summa Lycæi, 540 Delige, et intactâ totidem cervice juvencas. Quatuor his aras alta ad delubra dearum facessit. Ducit, et intactâ totidem cervice juvencas. |
Get this book in print
0 Reviews Reviews aren't verified, but Google checks for and removes fake content when it's identified Write review |