XVIII.

Bees Swarming.

[GEORG. IV., 51-66.]

Quod superest, ubi pulsam hiemem Sol aureus egit

sub terras caelumque aestiva luce reclusit, illae continuo saltus silvasque peragrant, purpureosque metunt flores et flumina libant summa leves. Hinc nescio qua dulcedine laetae 5 progeniem nidosque fovent; hinc arte recentes excudunt ceras et mella tenacia fingunt. Hic ubi iam emissum caveis ad sidera caeli nare per aestatem liquidam suspexeris agmen, obscuramque trahi vento mirabere nubem, contemplator; aquas dulces et frondea semper tecta petunt. Huc tu iussos adsperge sapores, trita melisphylla et cerinthae ignobile gramen, tinnitusque cie et Matris quate cymbala circum: ipsae consident medicatis sedibus, ipsae intima more suo sese in cunabula condent.

ΙΟ

15

XIX.

An Old Gardener.

[GEORG. IV., 125-146.]

Namque sub Oebaliae memini me turribus arcis, qua niger umectat flaventia culta Galaesus, Corycium vidisse senem, cui pauca relicti iugera ruris erant: nec fertilis illa iuvencis

I I

nec pecori opportuna seges nec commoda Baccho. 5 Hic rarum tamen in dumis olus albaque circum lilia verbenasque premens vescumque papaver regum aequabat opes animis; seraque revertens nocte domum dapibus mensas onerabat inemptis. Primus vere rosam atque autumno carpere poma; et cum tristis hiemps etiamnum frigore saxa rumperet et glacie cursus frenaret aquarum, ille comam mollis iam tondebat hyacinthi aestatem increpitans seram zephyrosque morantes. Ergo apibus fetis idem atque examine multo primus abundare et spumantia cogere pressis mella favis; illi tiliae atque uberrima pinus; quotque in flore novo pomis se fertilis arbos induerat, totidem autumno matura tenebat. Ille etiam seras in versum distulit ulmos eduramque pirum et spinos iam pruna ferentis, iamque ministrantem platanum potantibus umbras.

15

20

XX.

The Descent of Orpheus to Hades to bring back Eurydice.

[GEORG. IV., 464-527.]

5

ΙΟ

Ipse, cava solans aegrum testudine amorem, te, dulcis coniunx, te solo in littore secum, te veniente die, te decedente canebat. Taenarias etiam fauces, alta ostia Ditis, et caligantem nigra formidine lucum ingressus Manisque adiit Regemque tremendum nesciaque humanis precibus mansuescere corda. At cantu commotae Erebi de sedibus imis umbrae ibant tenues simulacraque luce carentum: quam multa in foliis avium se millia condunt, vesper ubi aut hibernus agit de montibus imber, matres atque viri defunctaque corpora vita magnanimum heroum, pueri innuptaeque puellac, impositique rogis iuvenes ante ora parentum ; quos circum limus niger et deformis arundo Cocyti tardaque palus inamabilis unda alligat, et noviens Styx interfusa coërcet. Quin ipsae stupuere domus atque intima leti Tartara caeruleosque implexae crinibus angues Eumenides, tenuitque inhians tria Cerberus ora, 20 atque Ixionii vento rota constitit orbis.

15

Iamque pedem referens casus evaserat omnis, redditaque Eurydice superas veniebat ad auras, pone sequens, namque hanc dederat Proserpina legem,

cum subita incautum dementia cepit amantem, 25 ignoscenda quidem, scirent si ignoscere Manes, restitit, Eurydicenque suam iam luce sub ipsa, immemor heu! victusque animi respexit. omnis

effusus labor atque immitis rupta tyranni

foedera, terque fragor stagnis auditus Averni.

Ibi

30

Illa Quis et me,' inquit, 'miseram, et te perdidit,

Orpheu ?

Quis tantus furor? En iterum crudelia retro fata vocant, conditque natantia lumina somnus. Iamque vale. Feror ingenti circumdata nocte, invalidasque tibi tendens, heu non tua, palmas.' Dixit, et ex oculis subito ceu fumus in auras commixtus tenues fugit diversa; neque illum prensantem nequiquam umbras et multa volentem. dicere praeterea vidit; nec portitor Orci amplius obiectam passus transire paludem. Quid faceret quo se rapta bis coniuge ferret ? quo fletu Manis, qua Numina voce moveret? Illa quidem Stygia nabat iam frigida cumba. Septem illum totos perhibent ex ordine menses rupe sub aëria deserti ad Strymonis undam flevisse et gelidis haec evolvisse sub antris,

36

40

45

50

55

mulcentem tigris et agentem carmine quercus. Qualis populea moerens Philomela sub umbra amissos queritur fetus, quos durus arator observans nido implumes detraxit: at illa flet noctem, ramoque sedens miserabile carmen integrat, et moestis late loca questibus implet. Nulla Venus, non ulli animum flexere Hymenaei. Solus Hyperboreas glacies Tanaimque nivalem arvaque Rhipaeis nunquam viduata pruinis lustrabat, raptam Eurydicen atque inrita Ditis dona querens: spretae Ciconum quo munere matres inter sacra deum nocturnique orgia Bacchi discerptum latos iuvenem sparsere per agros. Tum quoque marmorea caput a cervice revulsum gurgite cum medio portans Oeagrius Hebrus volveret, Eurydicen vox ipsa et frigida lingua, 'ah miseram Eurydicen!' anima fugiente vocabat; Eurydicen toto referebant flumine ripae.

61

XXI.

A Storm at Sea.

[AEN. I., 102-123.]

Talia iactanti stridens Aquilone procella velum adversa ferit, fluctusque ad sidera tollit. Franguntur remi; tum prora avertit et undis dat latus; insequitur cumulo praeruptus aquae mons.