Page images
PDF
EPUB

terram habitare, nor is any other meaning than those above mentioned, to be found in any author whatever.

Schweighaeuser brings forward another opinion besides Larcher's that the original reading was "Exos óvra, and that perhaps the Phocæans founded Téλn, alias Kúpvos, in these marshes. This, continues the commentator, "ingeniosa quidem, et erudita, mera tamen hariolatio est."

Now if we were only to suppose, with the omission of one letter, that the original reading was rioal, honorare, we have doubtless the meaning of the author, and at the same time nothing more than was customary then, and has been in all succeeding ages namely, the dedication of a city to some important personage. What city in ancient times was not sacred to some superior, or inferior Deity; and what city, even at the present hour, which has not its tutelar Saint or Protector?

The passage then in question would be thus interpreted, to use Schweighaeuser's own words: "Jussos se esse Pythia oraculo Cyrnum heroem colere, non insulam."

To strengthen this conjecture, we find in the following chapter that-Παραπλήσια τούτοισι καὶ Τήϊοι ἐποίησαν . . . πλέοντες ἐπὶ τῆς Θρηϊκίης, καὶ ἐνθαῦτα ἔκτισαν πόλιν ̓́Αβδηρα· τὴν πρότερος τούτων Κλαζομένιος Τιμήσιος κτίσας, οὐκ ἀπώνητο, ἀλλ ̓ ὑπὸ Θρηίκων ἐξελαθεὶς, τιμὰς νῦν ὑπὸ Τηΐων τῶν ἐν ̓Αβδήροισι ὡς ἥρως ἔχει.

It has not been in my power to consult the manuscripts on the subject, but where the two words xrica and Tio occur so frequently, surely the mistake might very easily have been made by an inattentive scribbler. G. C. P.

Nemesianus versus Westminster.

In the 53rd number of the Classical Journal, the following passage occurs in the Westminster Epilogue:

En! Scolopax! modo jam nostras migravit in oras

Huic femur avulsum molliaque exta voro;

where the penultima of Scolopax is short.

Nemesianus on the contrary, the only Latin poet in whom the word is found, writes Scolopax :

Cum nemus omne suo viridi spoliatur honore,

Fultus equi niveis silvas pete protinus altas
Exuviis præda est facilis, et amoena Scolopax:
Corpore non Paphiis avibus majore videbis, &c. &c.

De Aucupio, Fragm. p. 308. ed. Amst. 1728. The point at issue therefore is, whether Nemesianus or Westminster is to constitute an authority for the prosody of the word in question.

In favor of Westminster, the Greek orthography Exoλóra

(Aristot. de Anim. 1. 9.) may be quoted, but I much doubt whether Σκολώπαξ is not the true reading, as we find ἀσκάλωπας, which is synonymous with it, in the same author. And Porson

moreover, in the Lexicon of Photius, has proposed Exλw as an emendation for Σκόλοψ· ξύλον ὀξὺ καὶ οἱ τῶν φοινίκων. which is analogous to the word in question. Scapula also says that άoxoλára is sometimes found, although he cites no authority. Perhaps some of your learned correspondents will decide this matter satisfactorily.' S. J. CANTAB.

Proposed emendation of Horace.

Tempus erat dapibus, sodales. Od. 1. 37. 4.

This line has been a great subject of speculative criticism, although the illustrious Bentley has passed it unnoticed. The sudden change of tense is very rarely met with among the Latin authors, and when found is generally supposed to be a Grecism. Viger very elaborately illustrates this point, and cites many instances where is used for T, especially among the Greek Tragedians. But still a Poet so choice and refined in the selection of expressions as Horace is allowed to be in his Odes, would scarcely have introduced a Greek idiomatic turn.

I am rather inclined to think this passage is indebted for its obscurity to the negligence of the copyists of the early Mss., and would propose as an emendation

Tempus et est dapibus sodales.

This reading perfectly accords with the sense, and does not in the slightest degree violate the metre; for the first dactyl ending and the second beginning with a monosyllable occurs in a similar situation in Ode 16. 24. of the same book:

Fervor et in celeres iambos

so that no objection can be offered to the construction of the verse as not consonant with the practice of Horace.

PROLOGUE

S. J. CANTAB.

TO THE ADELPHI OF TERENCE;
PERFORMED AT WESTMINSTER SCHOOL, DEC. 1823.

FAVETE linguis; dum breviter ineptias
Contra malevolas, quas quotannis evomunt

We believe that such a latitude is allowed to names of this kind, even in the purest writers, that we are inclined to support the Westminster quantity.—ED.

In festa nostra, festa quam solennia!
Vobis amatum vindico Terentium.
Quis elegantior, aut quis urbanus magis?
Quis cor fidelius tetigit, aut fortius,
Moresque pravos suavius coercuit?
Magis quis oblectat, quis offendit minus,
Lepore pollens Attico, et vero sale?
Numquid Parentis sanius partes docet,
Quam Micionis facilis et inepti nimis,
Fratrisque duri, recta contemplatio?
Aut integri tutoris officium rogas?
Est Hegio, Patronus et Pater simul.
Quis impudicus, et bene intellexerit
Pietatem, amicitiam, et amorem Pamphili?
Quis gloriosus, et Thrasonem viderit?
Quis riserit Gnathonem, et imitatur tamen?
Non, Thaidos cum fleris infortunia,
Injuriasve lacrymantis Sostratæ,

Aliarum adibis surdus ipse miserias;

Tu quantum abest, ut his malorum auctor sies!!
"Nebulonis," aiunt, "agere partes discitis-
"Quam mox patibulo vos Syrum suspendite;
"Ergastuloque Pythiam concludite."
Habemus hos-quid plura? Liberi sumus,
Nec nostra disciplina nos servos facit,
Callemus etsi servulorum audaciam.
Hac parte vero non malum exemplum damus:
Quemvis honestet liberum Getæ fides.

Novitatis ergo ne sit expectatio
Vobis, Patroni-nos et intuebimur
Speculum Terentî, quod Patres inspexerint,
Virtutis atque Patrum honoris æmuli.

Valeant inepti, nostra qui improbaverint!
Humaniores vos jubeo ad epulas Deum!

EPILOGUE.

DEMEA-MICIO.

D. Recte inquis-sic est-nec res bene cessit, opinor, Vel ratione mea, vel ratione tua.

At nobis melior saltem sit cura nepotum,

Nempe ætas, usus, quæ nova cunque

ferant.

Hactenus erratum est. M. Idem tamen omnibus error, Quot vivunt hodie, quotque fuere prius.

D. Heia autem! M. Cæci ante omnes, stultique Magistri,

Ipsius ignari quam docuere viæ.

Sane nescio quæ de exemplo vana crepantes;
De civis meritis officioque boni:

Visum est, mercedem recto proponere laudem,
Culpam autem pœnis et prohibere metu.

D. Stultitia id vero? M. Miseros discordia cives
Hinc agitat; quis enim se putet esse reum?
Hoc de fonte iræ, luctusque, et crimina ducta
Fœda, eheu, terris incubuere cohors.

D. Dii magni! his ergo auctoresne fuere Lycurgus,
Tullius atque Plato? tu tamen unde sapis?

Ex cerebrone tuo hæc? M. Tali haud me dignor honore,
Ille Lanarcensis sed fuit auctor. D. Ohe!
M. ille quidem lapsis dignus succurrere sæclis,
Naturam agnoscit jam sequiturque ducem :
Principiis antiqua novis commenta locum dant:
Mens humana adeo tendit in ulterius!
Audi jam-ut tradit noster, cujusque Voluntas
Vi sortis regitur conficiturque datæ.

Facta igitur laudandus ob hæc, culpandus ob illa
Nemo est sponte sua cum nihil ipsus agat.
Immeritum tandem cruciabit pœna? D. Carebit
Nunquam is discipulis. Exitus hisce quis est?
M. Omnes ad libitum, sortis quod summa beatæ,
Concordes vivent prorsus et unanimes-
Continuo irrumpent terras, ceu mole remota,
Copia, pax, virtus, uni-que-versa salus!

D. Usque reservatum nostra hoc in tempora? at oro
Cur non olim ætas comperit illa vetus?

Libera et agrestis, pariter quæ nescia juris,
Usaque naturæ est conditione rudi?

M. Noster deerat adhuc. D. Fræno at natura remoto

Non ruit in vetitum? M. Cautum id. D. Et hercle

opus

est.

M. Palmam nonne tulit, qui ne qua crimina fiant,
Caverit? hæc mecum collige, si potis es.

D. Difficile. M. Argilla quidvis effinxeris uda,
Scilicet, ut puerum vult sibi quisquis, ita est.
Nolit, sive velit, nostro qui traditus, infans
Præceptis plenus consiliisque bonis;

Irritamentum, et causæ cum criminis absint,

Evadit virtus en! mera! D. Dii superi,

Felix Hercle operum! at vitium. M. 'St, malesane! Lanarkæ Nescis quas turbas vox vetus ista daret!

Nil tale invenias-abiit, evasit! D. In oras
Quasnam? sed tu rem clarius ede. M. Tace.
Non faciunt ad rem nostram argumenta-quid istud
In rixam, et priscum ni rediisse chaos?
Intellecta simul, fatearis vera necesse est:
Anceps usque hæres? id tibi nosse satis,
Nimirum, sapiens siquis, felixque, bonusque
Vult fieri, solam hanc esse novamque viam.
Sæclum O sæclorum! tandem licet esse beatis !
Eupnxa," en! toto noster in orbe sonat!
Eloquio victi reges jam sceptra remittunt!
Prisco jure hoc jus gentium amabilius!
Nec jam ullis opus est Congressibus: horrida cedent
Bella, Philanthropis non toleranda novis!

Jamque videre dien videor D. Jam desine-captus
Ergo es venturis Eutopiaque mera?

M. Eutopia, inquis! at hæc aliquis non finxit ineptus
Somnia; verum usu cognita reque patent.

I tandem et veri fontes mirare remotos,
Et quas primitias ipsa Lanarka tulit!
Elysii loca læta novi, et rergayava coluntur
Oppida, perfectum queis nihil orbe magis.
Innocuæ, puræque animæ! O inscitia felix!
Pectora vel xylino candidiora suo!
Hic non sponte sua, sed nullo vindice saltem
Observant omnes, et sine lege, fidem.
Vivitur in medium-libertas omnibus æqua est:
Quilibet hic aliis et placet ipse sibi.

Nemo præ reliquis carus; neque gratia fratrum est-
Vix signari opus est nomine quemque suo.

Non honor, aut lucrum, in pretio est non urere Bilis-
Non Odii stimulis, Invidiæve, locus-

At placidi expendunt res nostras-et sibi plaudunt,
Sana quippe usis mente modoque magis:

Dant lacrymam; turbæque ultro miserentur ineptæ,

Palantes omni quos regione vident.

D. Mira quidem! M. Sane Auctori quoque mira videntur;

Testem oculatum istis credere posse negat.

Ergo siste domi― D. Derides? M. Ah! procul istoc
A me- D. meque M. absit-Vosque valete, Joci!
Non sibi, sed Patriæ, sed toti Hunc vivere mundo

Crediderim-mihi vel Rossicus alter erit!

At spes consilio nescit frænare-periclum
Summæ et facturus, dum nimis alta petat.

« PreviousContinue »