ΠΡΩ. Φαίνεται γοῦν ἐκ τῶν νῦν λεγομένων. §. 159. ΣΩ. Δεύτερον μὴν περὶ τὸ σύμμετρον καὶ καλὸν καὶ τὸ τέλεον καὶ ἱκανὸν καὶ πάνθ ̓ ὁπόσα τῆς γε νιᾶς αὖ ταύτης εστίν. Το ΠΡΩ. Ἔοικε γοῦν. ΣΩ. Τὸ τοίνυν τρίτον, ὡς ἡ ἐμὴ μαντεία, νοῦν καὶ φρόνησιν τιθεὶς οὐκ ἂν μέγα τι τῆς ἀληθείας παρεξέλθοις. ΠΡΩ. Ἴσως. ΣΩ. Αρ' οὖν οὐ τέταρτα, ἃ τῆς ψυχῆς αὐτῆς ἔθεμεν, 11. 16. 251. επιστήμας τε καὶ τέχνας καὶ δόξας ὀρθὰς λεχθείσας, ταῦτ ̓ εἶναι τὰ πρὸς τοῖς τρισὶ τέταρτα," εἴ πες τοῦ ἀγαθοῦ γέν ἐστι μᾶλλον ἢ τῆς ἡδονῆς ξυγγενῆ; τα ΠΡΩ. Τάχ' ἄν. ΣΟ. Πέμπτας τοίνυν, ἃς ἡδονὰς ἔθεμεν ἀλύπους ὁρισά θαι *ς. φάσιν ΓΕΣΤΗ, om ΔΠ. - γοῦν ΟΓΔΛΗΣΒCH: οὖν *ς. το om E. ταύτης αὖ *s. e ή om pr Ξ.- τεθεὶς Π.-β οὖν αὐτῆς ἔθεμεν [ΔΠ: ἔθεμεν αὐτῆς *ς. 1 ὀρθῶς τέτταρα ΚΑΠ. - γε οι 2 ΔΠ.- επιστήμαις — αὖ ταύτης (ΓΔΛΠΣΒ Η: om 20 et pr ΔΠ. τέτταρα κ. Σ.Κ ταύτας Π.-' τὰ om Γ. 1 φαίνεται οὖν] Ficinus, Apparet uti que. Legisse videtur γοῦν. Fisen, ἔοικε γοῦν] Ex Eusebio revocavi. Dedit ctiam Bekk. Cetera editt. omnes ἔοικε οὖν. STALL. §. 159. δεύτερον μὴν] Aute δεύτερον in edit. Ald. nomen Socratis deest. Male. Pro μὴν apud Εuseb, μέν. Recte habet vulgata. Dein τέλειον ex Eu sebio et Olympiodoro restitui. Euseb. καὶ τὸ τέλειον καὶ τὸ ἱκανόν. At vero articulus hic non recte iteratur, ubi reλειον καὶ ἱκανὸν ut synonyma ponuntur. - Mox Euseb, mutato verborum ordine, & τῆς ψυχῆς αὐτῆς ἔθεμεν. Nostram scripturam tuentur vett. editt. omnes. STALB. μᾶλλον [ἢ] τῆς ἡδονῆς] Editt, omnes μᾶλλον ἢ τῆς ἡδονῆς. Particulam ή suspectam habeo. Quaeritur enim jam, utrum ista cum bono sint conjunctiora, quam voluptas, neque vero, sintne cum bono magis, quam cum voluptate conjuncta. Probe quidem memini, particuTam post comparativos sæpe numero sequentibus genitivis abundanter inferri, ut Soph. Αntig. Τί δ' ἐστιν αὖ κακίον ή κακῶν ἔτι. Thucyd. vii. 77. ήδη τινὲς καὶ ἐκ δεινοτέρων ἢ τοιῶνδε ἐσώθησαν, ad quem locum interptt. Homerica exem pla sat multa protulerunt, Adde que collegerunt Henr. Stephan. de Dialecto Attica p. 28. Τoup. ad Longin. p. 321. Ken. ad Gregor. Corinth. p. 89. ed. Schaf. Matth. Gr. Gr. §. 450. not. 2. At quis tandem hoc iis etiam locis recte fieri posse existimabit, ubi ex ista strucfura summa ambiguitas et obscuritas euascitur ? Hoc igitur debebam Platonis divini manibus, ut particulamin vincula conjicerem. Num pietas mea justo major fuerit, judicent alii. STAL. πέμπτας τοίνυν, ἃς ἡδονὰς κ. τ. λ.] Hic proh dolor! jam rursus novis irretimur difficultatibus. Quinto loco ait po nendas esse voluptates puras, quæ solo anime percipiantur. Has dicit nominatas esse antea καθαρὰς αὐτῆς ψυχῆς ἐπι στήμας. At vero nibil hujusmodi in antecedentibus invenitur. Neque om. nino intelligere me fateor, quomodo 480καὶ ἐπιστῆμαι nominari potuerint. Quare omni dubitatione caret, hic quoque vitium aliquod irrepsisse. Si quid corruptum est, corruptum putovocabulum ἐπι στήμας. Sed fateor nullam dum me invenire potuisse probabilem ejus emendandi rationem. Itaque denuo in glossematis suspicionem deveni. Fac enim, νου. ἐπιστήμας deesse ; nihil certe ade μενοι, καθαρὰς ἐπονομάσαντες τῆς ψυχῆς αὐτῆς ἐπιστήμας, ταῖς δὲ αἰσθήσεσιν ἑπομένας; ΠΡΩ. Ἴσως. r ΣΩ. Εκτῃ δ ̓ ἐν γενεᾷ, φησὶν Ὀρφεύς, καταπαύσατε κόσμον ἀοιδῆς, ἀτὰς κινδυνεύει καὶ ὁ ἡμέτερος λόγος ἐν ἕκτη καταπεπαυμένος εἶναι κρίσει. τὸ δὴ μετὰ ταῦθ ̓ ἡμῖν οὐδὲν λοιπὸν πλὴν ὥς περ κεφαλὴν ἀποδοῦναι τοῖς εἰρημένοις. ΠΡΩ. Οὐκοῦν χρή. §. 160. ΣΩ. Ιθι δή, τὸ τρίτον τῷ σωτῆρι τὸν αὐτὸν §. 42. F. διαμαρτυράμενοι λόγον ἐπεξέλθωμεν. corr Σ, ἐπιστήμης pr Ξ.—P επόμεναι 2.—9 καταπαύσετε Σ et pr Ξ.—r ἡμῖν om Π. rit, quod sensum perturbet ; imo omnia ita erunt comparata, ut sensus existat satis idoneus. Verum enim vero grammaticam verborum structuram si specta mus, nova oboriuntur molestia. Nam considera, quaeso, an ista inter se cohæ reant: ἃς ἡδονὰς ἔθεμεν, ἀλύπους δρισάμενοι, καθαρὰς ἐπονομάσαντες τῆς ψυχῆς αὐτῆς? Dici saltem debuerat καὶ τῆς ψυχῆς αὐτῆς. Verum ne sic quidem omnia in expedito sunt. Dicam igitur, quod sentio. Locus olim ita scriptus fuisse videtur : πέμπτας τοίνυν, ἃς ἡδο νὰς ἔθεμεν, ἀλύπους ὁρισάμενοι, καθαράς ἐπονομάσαντες ταῖς δὲ αἰσθήσεσιν ἑπομένας. Ista autem τῆς ψυχῆς αὐτῆς ἐπιστήμας a sciolo quodam adjecta sunt. Qui quum supra §. 115. sqq. ad puras voluptates etiam eas pertinere legisset, quæ e litteris et veritatis studio perciperentur; nunc perversa sententia verba τῆς ψυχῆς αὐτῆς ἐπιστήμας in margine adscripsit. STA LB. ἕκτῃ δ' ἐν γενεᾷ ἀοιδῆς] Extat hic versiculus in Orphic. Fragm. p. 473. ed. Herm. In Plutarchi t. ii. p. 391. ubi hic locus illustratur, pro κόσμον legitur θυμόν, notante Fischero. SIALΒ. κεφαλὴν ἀποδοῦναι] Malim mutari in ἐπιθεῖναι. Sympos. §. 12. Ἐπειδὴ Παυσανίας, ὁρμήσας ἐπὶ τὸν λόγον, καλῶς, οὐχ ἱκανῶς ἀπετέλεσε, δεῖν ἐμὲ πειρᾶσθαι τέλος ἐπιθεῖναι τῷ λόγῳ. Gorg. p. 505. D. Αλλ' οὐδὲ τοὺς μύθους φασὶ μεταξὺ θέμις εἶναι καταλείπειν, ἀλλ ̓ ἐπιθέντες κεφαλὴν, ἵνα μὴ ἄνευ κεφαλῆς περιίη. Alcibiad. i. p. 105. D. τούτων γάρ σοι ἁπάντων τῶν διανοημάτων τέλος ἐπιτεθῆναι ἄνευ ἐμοῦ ἀδύνατον. Sensu diverso legitur formula Euthydem. p. 272. A. νῦν δὲ τέλος ἐπιτεθείκατον παγκρατιαστικῇ τέχνῃ, ubi quod Heind. malit τῇ παγκρατιαστικῇ τέχνῃ, mihi quidem vocabulum τέχνῃ abjiciendum videtur. Verbum ἀποδοῦναι aliter usurpatur. Id quod intelliges ex hujusmodi locis : Politic. p. 173. Ὁ καλῶς καὶ καθαπερεί χρέως ἀπέδωκάς μοι τὸν λόγον, προσθεὶς τὴν ἐκτρο τὴν οἷον τόκον καὶ ἀναπληρώσας αὐτόν. Plura hujus generis exempla congessit Wyttenbach. ad Julian. p. 210. ed. Lips. STALB. §. 160. τὸ τρίτον τῷ σωτῆρι] Schol. Ruhnkenii p. 43. ἐκ μεταφορᾶς, inquit, εἴρηται τοῦ ἐν ταῖς συνουσίαις ἔθους. Σοφοκλῆς ἐν Ναυπλίῳ καταπλέοντι. Ἐκιρνῶντο γὰρ ἐν αὐταῖς κρατῆρες τρεῖς καὶ τὸν μὲν πρῶτον Διὸς Ὀλυμπίου καὶ θεῶν Ολυμπίων ἔλεγον, τὸν δὲ δεύτερον Ηρώων, τὸν δὲ τρίτον Σωτῆρος· ὡς ἐνταῦθά τε καὶ δὴ καὶ ἐν Πολιτεία (libr. ix. p. 583. A.) Anecdota Siebenkeesii p. 36. τέλειος δὲ καὶ ὁ Ζεὺς, ὥστε κατὰ λόγον τρίτον τῷ Διὶ σπένδεταί τε καὶ ὁ κρατὴρ τρίτος τίθεται. Schol. Pindar. Isthm. vi. 10. Διὸς δὲ σωτῆρος ἔλεγον τὸν τρίτον, διὰ τὸ τοὺς τοῦτον πίνοντας σταθε ροὺς γίνεσθαι. Idem Scholiasta illud poculum etiam τέλειον vocatum esse dicit διὰ τὸ τέλειον εἶναι τὸν τρίτον ἀριθμόν. Quod quid significet, declarabit Photius : Τρίτος κρατὴρ, Διὸς τελείου σωτῆρος· πρῶτος γὰρ τέλειος ἀριθμὸς ὁ τρία, ὅτι ἔχει ἀρχὴν καὶ τέλος καὶ μέσην. Cfr. Archestrat. apud Athen. i. p. 29. Β. xv. p. 675. B. Wesseling. ad Diodor. Sic. ΠΡΩ. Ποῖον δή; ΣΩ. Φίληβος τἀγαθὸν ἐτίθετο ἡμῖν ἡδονὴν εἶναι πᾶσαν καὶ παντελῆ. ΠΡΩ. Τὸ τρίτον, ὦ Σώκρατες, t ω Σώκρατες, ὡς ἔοικας, ἔλεγες ἀρτί. ως τὸν ἐξ ἀρχῆς ἐπαναλαβεῖν δεῖν λόγον. ΤΟ ΣΩ. Ναί, τὸ δέ γε μετὰ τοῦτο ἀκούωμεν. ἐγὼ γὰρ δὴ κατιδών α περ νῦν δὴ διελήλυθα, καὶ δυσχεράνας τὸν Φι11. ii. 252. λήβου λόγον οὐ μόνον ἀλλὰ καὶ ἄλλων πολλάκις μυρίων, εἶπον ὡς ἡδονῆς γε νοῦς εἴην μακρῷν βέλτιόν 11. 67. X νον τῷ τῶν ἀνθρώπων βίῳ. ΠΡΩ. Ην ταῦτα. τε καὶ αμέσω ΣΩ. Ὑποπτεύων δέ γε καὶ ἄλλα εἶναι πολλὰ εἶπον, ὡς εἰ φανείη τιν τούτοιν ἀμφοῖν βέλτιον, ὑπὲρ τῶν δευτερείων νῷ πρὸς ἡδονὴν ξυνδιαμαχοίμην, ἡδονὴ δὲ καὶ δευτε ρείων στερήσοιτο. ΠΡΩ. Εἶπες γὰρ οὖν. §. 161. ΣΩ. Καὶ μετὰ ταῦτά γε πάντων ἱκανώτατα τούτοιν οὐδέτερον ἱκανὸν ἐφάνη. C ἐπεξελθόντες pr Δ. τὸ τὸν το Σ. — δεῖ κ. — νῦν δὴ δυσχεράνας ΚΔΠ, νῦν ΓΛΕΣΒΟΓΗω: νυνὶ *ς.—w νοῦς εἴη 2 et pr ΔΠ, νοῦς ἂν εἴη Λ: νοῦς εἴη ἂν *ς. μακρός 20. τι 2ΔΠ: τὸ *ς.—ι τούτων ΚΔΠ. γε εἰπὼν τἀγαθὸν πάντων το τις κρατήρ, Pierson. ad Mer. p. 72. τἀγαθὸν ἐτίθετο] Recte Bekk. ταγα δυσχεράνας κ. τ. λ.] Valde memorabile est, καὶ δυσχεράνας τὸν Φιλήβουπολλάκις μυρίων. Namque patet exinde, quid potissimum impulerit philosophum, nt hanc quastionem de pretio sapientia et voluptatis deque summo hominis bono institueret. Significat enim Plato lis verbis haud obscure, se Aristippi potis simum ejusque amicorum sententiam de voluptate homini ad vitæ felicitatem unice necessaria infringere voluisse, si mulque ostendere, sapientiam, licet ca, si voluptates ab illa secreta sint, Iruma. nam felicitatem non unice absolvat, tamen huic longissime esse anteponendam). Ald. Bas. 1. ὡς ἡδονῆς γεννούς. In marg. Bas. 1. γε ὁ νοῦς. Bas. 2. Ste plan. Bekker. γε νοῦς. STALE. τὸ τοιοῦτον] Νon dubito quin pro τὸ scribendum sit vi : quod et Fic. agnoscit. STEPH. constat : εἰ φανείη τι τούτοιν] Ita dedi cum Bekk. quod Stephanus conjecerat. Vulgo τὸ τούτοιν. Euseb, τί που τον. Pessime. Paullo post apud eundem pro ὑπὲρ τῶν δευτερείων est ἐπὶ τῶν δευτερείων. STALS. 5. 161. πάντων ἱκανώτατα] Locum hunc mendose scriptum esse sed ne hæc quidem mihi satisfacit quæ affertur ejus lectio, πάντων ἱκανώτατον κατιδὼν τἀγαθὸν, τούτοιν οὐδέτερον ἱκανὸν ἐφάνη. Nam ut aliud nihil in ea esset incommodi, non bene cohæreret ἐφάνη cum nominativo κατιδών: ac dicendum esset κατιδόντι. usus autem est hoc participio paulo ante, quum dixit, ἐγὼ γὰρ δὴ κατιδὼν ἅπερ νυνὶ διελήλυθα. Quid si vero dicamus, ικανώτατον qui ΠΡΩ. Αληθέστατα. ΣΩ. Οὐκοῦν παντάπασιν ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ καὶ νοῦς ἀπήλλακτο καὶ ἡδονὴ μή τοι τἀγαθόν γε αὐτὸ μηδ ̓ ἕτε- ρονὰ αὐτοῖν εἶναι στερομένοιν αὐταρκείας καὶ τῆς τοῦ ἱκανοῦ καὶ τελέου δυνάμεως; ΠΡΩ. Ορθότατα. ΣΩ. Φανέντος δέ γε ἄλλου τρίτου κρείττονος τούτοιν ἑκατέρου, μυρίῳ γ' αὖ νοῦς ἡδονῆς οἰκειότερον καὶ προσφυέστερον πέφανται νῦν τῇ τοῦ νικῶντος ἰδέᾳ. ΠΡΩ. Πῶς γὰρ οὔ; ΣΩ. Οὐκοῦν πέμπτον κατὰ τὴν κρίσιν, ἣν νῦν ὁ λόγος ἀπεφήνατο, γίγνοιτ' ἂν ἡ τῆς ἡδονῆς δύναμις. ΠΡΩ. Εοικεν. §. 162. ΣΩ. Πρῶτον δέ γε οὐδ ̓ ἂν οἱ πάντες βόες τε 11. iii. 253. t. καὶ ἵπποι καὶ τἆλλα ξύμπαντα θηρία φῶσι τῶν τὸ χαί ρειν διώκειν· οἷς πιστεύοντες, ὥς πες μάντεις ὄρνισιν, οἱ F.—b ἱκανώτατον ΚΔΠ et pr Ξ. οὐ δεύτερον 2.— ἕτερος Λ.—ε στερομένοιν corr Σ, στερόμενον Ξ: στερομένων *ς.— τελείου 5.- ἄλλου κριτοῦ Λ, ἀλλοτρίου corr Π. τούτων ΔΠ. γ' om ΚΔΠ. καὶ F.—k οὐδ ̓ ΚΓΔΠ et corr ΞΣ: οὐκ *ς. θηρία οm n.m ante τῷ interpungunt ΓΛΣΒCEFH." ἐρῶντας ΚΓΔΠ. dem esse legendum, eique adjiciendum τἀγαθὸν, sed verbum εἶπον ex præcedentibus debere subaudiri? Atenim ita legendo, particula dè post Touтow opus esset. STEPH. Cornar. e vulgata loci scriptura nullam putabat elici posse sensum idoneum. Unde eum sic esse censebat: Καὶ μετὰ ταῦτά γε πάντων ἱκανώτατον κατιδών τἀγαθὸν τούτοιν οὐδέτερον ἱκανὸν ἐφάνη. At vero nulla opus esse puto mutatione. Namque ἱκανώτατα non pertinet ad μετὰ ταῦτα, sed adverbii vim habet, ut solent interdum neutra adjectivorum pluralia adverbiorum potestatem sustinere. cfr. si tanti est, Fischer. ad Weller. t. ii. i. p. 216. Matth. Gr. Gr. §. 260. Itaque sensum verborum constituo hunc: ac postea neutrum horum esse idoneum modo maxime idoneo apparebat. Ludit in voc. ἱκανόν. Ρτο ἐφάνη in Euseb. est aveφάνη. STALE. ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ κ. τ. λ.] De constructione cfr. Lysid. p. 200. Β. τοῦτο μὲν δὴ ἀπήλλακται, μὴ φίλου τινὸς ἕνεκα τὸ φίλον φίλον εἶναι. Herm. ad Viger. p. 811. Heind. ad Parmenid. p. 246. Sed locus, nisi egregie fallor, mendo occupatur. Ficinus vertit: Et quum in hac oratione mens et voluptas potestate sufficientiæ perfectionisque carere visæ fuissent, neutram esse bonum ipsum apparuit; sensum scilicet, non singula verba secutus. Hoc certum puto, pro στερομένων, quod scriptum tenent Ald. Bas. 1. 2. recte a Bekkero στερομένοιν repositum esse. Particulam ye post ràγαθόν omittit Euseb. idque recte opinor. Pro αὐτὸ Heind. Specim. Conject. p. 22. emendat αὐτὼ sc. νοῦς καὶ ἡδονή. Verum nec ita omnia sana puto. Quomodo autem locus in integrum restituendus sit, ipse nondum exputo.-Mox post τρίτων apud Euseb. inseritur vivos, et pro ἣν νῦν ὁ λόγος ἀπεφήνατο legitur ὡς νῦν ὁ λόγος ἀπεφ. Non male. STALE. §. 162. οὐκ ἂν—φῶσι τῳ τὸ χαίρειν διώκειν] Ita Ald. Bas. 1. 2. Quod nemo non videt prorsus esse solocum. Nec magis recte habet, quod dedit Bekk. οὐδ ̓ ἂν οἱ πάντες βόες—φῶσι τῷ τὸ χαίρειν. Debebat enim φαΐειν ἂν pro φῶσι dici. Bekkeri lectionem etiam Cod. Palatin. apud Creuzer. Mel. t. i. p. 104. πολλοὶ κρίνουσι τὰς ἡδονὰς εἰς τὸ ζῆν ἡμῖν εὖ κρατίστας εἶναι, καὶ τοὺς θηρίων ἔρωτας" οἴονται κυρίους εἶναι μάρτυ ρας μᾶλλον ἢ τοὺς τῶν ἐν Μούσῃ φιλοσόφων με μαντινα μένων ἑκάστοτε λόγων. ΠΡΩ. Αληθέστατα, ὦ Σώκρατες, εἰρῆσθαί σοι νῦν ἤδη φαμὲν ἅπαντες. ΣΩ. Οὐκοῦν καὶ ἀφίετέ με; ΠΡΩ. Σμικρὸν ἔτι λοιπόν, ὦ Σώκρατες· οὐ γὰρ δή γε ἀπερεῖς πρότερος ἡμῶν. ὑπομνήσω δέ σε τὰ λει πόμενα. που σύ ο Α οι Π.-" φιλοσόφων Π.-4 μαντευμένων Η, μεμαντευομένων κ. — λόγον 21 λόγω Γ.— ἔτι τὸ λοιπὸν (ΔΠ.— ἀπερεῖς ΓΕΣΒΟEFHu et γρ Δ, ἀπορεῖς [ΔΛ, ἀπαίρεις corr Π: ἀπαρεῖς *ς. praestat. Heindorf. in Specim. Conject. p. 23. emendat: πρῶτον δέ γε οὐκ ἂν ἅπαντες βόες τε καὶ ἵπποι-- φῶσι, τὸ τὸ χαίρειν διώκειν. Illud minus commode ; hoc etiam male. Eusebius habet πρῶτον δέ γε οὔ, κἂν ἅπαντες - φῶσι τῷ τὸ χαί ρειν διώκειν. Πlud optimum ; in ultimis etiamnum harrco. Ficinus vertit : Primum tamen locum voluptati boves darent et equi et bruta denique universa, ex co quod ejus illecebris emancipata sunt: quibus plurimi, fidem praestantes, ctr. Videtur igitur, neque negantem particulam legisse, et ante verba τῷ τὸ χαίρειν plura habuisse vocabula, quae hodie desunt. Ceterum respexit hunc locum Porphyrius περὶ ἀποχῆς ἐμψύχων 1. ii. §. 1. Σωκράτης, inquiens, πρὸς τοὺς ἡδονὴν διαμφισβητοῦντας εἶναι τὸ τέλος οὐδ' ἂν πάντες, ἔφη, σύες τε καὶ τράγοι τούτῳ συναινοῖεν πεισθήσεσθαι ἂν, ἐν τῷ ἥδεσ. θαι τὸ εὐδαιμον ἡμῶν κεῖσθαι, ἔστ ̓ ἂν νοῦς ἐν τοῖς πᾶσι κρατῇ. unde fortasse erunt, qui hic sues hircosque reducendos arbitrentur. STALB. διώκειν] Post διώκειν ponenda inter ros, nota videtur. STEPH. ἀπαρεῖς ] Bas. 1. 2. Bekk. ἀπερεῖς. quod ctiam Ficinus legit, qui verit. non debes tanquam jam defatigatus prias, quam nos, desistere. Sed verum est ἀπαρεῖς. Verbum ἀπαίρειν discedend significatione positum, saepissime legitur. Cfr. Hemsterhius. ad Lucian. t. i. p. 296. ed. Bip. Ruhu.ken. ad Tim. p. 152. Itaque postquam Socrates οὐκοῦν καὶ ἀφίετέ με respondit, jam in eo esse cogi tandus est, ut discedat. Quocirca Protarchus eum monet, ne hinc abeat, sed quae reliqua sint, ad finem usque perse quatur. Nihilominus ille, relictis dis putandi sociis, quasi re peracta subito discedit, discedentique Protarchus ac. clamat: ὑπομνήσω δέ σε λειπόμενα. Itaque non est, quod dialogum fine truncatum existimemus. Imo egregie philosophus lectores inopinatos e media dise putatione educit, quemadmodum eos antea ad medium colloquium inopinatos venire jusserat. Quod quidem quanam de caussa ita ab auctore institutum sit, alio loco disputavimus. STALE. FINIS VOL. V. |