Page images
PDF
EPUB

ARGUMENTUM.

Hæc disputatio tota fere est allegorica et metaphysica: cujus summa est, Amorem minime Deum esse, et pulcherrimum quiddam per se et præstantissimum, (quemadmodum ex communi tritaque sententia, Phædrum, Pausaniam, Eryximachum et ceteros disputationis socios Plato facit disputantes) sed cupiditatem quandam in nobis, nec pulchram, nec turpem, id est, nec bonam nec malam per se, sed hujusmodi, ut bonum, quo indiget, appetat, et ad illud consequendum maximo impetu feratur. Hujus Amoris officium esse, ut inter Deum et homines interpretis et quasi portitoris fungatur munere. Media autem illius inter divinam et mortalem naturæ originem adhibita imagine repræsentat: illum videlicet paterno et materno genere longe lateque diverso natum, quippe qui patre sit Poro, divitiarum Deo, matre vero Penia, id est, paupertate: ex paterno genere, ad peritiam, ex materno, ad imperitiam inclinare: ac proinde philosophica esse natura, quæ ignorationis quidem conscientia, indagatrix est, ut veram solidamque scientiam divina illa animi vi adipiscatur, cujus philosophicæ naturæ igniculi haud dubie sunt in omnibus hominibus, quos idcirco prisci philosophi ảλønotàs, id est, ad res investigandas et investigationis ductu auspiciisque inveniendas natos, nuncuparunt. Ita et quisnam sit Amor, et quænam sit illius origo, ex doctrina bic a Platone tradita sic describitur. Quod autem tam crebram raidepaorías Plato injiciat mentionem, abominanda est in ipso audacia, nisi eo consilio id fecisset, ut eam detestandam esse, hominibus suis voluisset demonstrare. nam in primo νομοθεσίας, turpitudinem illam detestatur, et τὸ παρὰ φύσιν τόλο μημα vocat.

ΣΥΜΠΟΣΙΟ Ν.

111. 172.

Bek.

§. 1. Δοκῶ μοι περὶ ὧν πυνθάνεσθε οὐκ ἀμελέτητος Steph. εἶναι. καὶ γὰρ ἐτύγχανον πρώην εἰς ἄστυ οἴκοθεν ἀνιὼν Φαληρόθεν. τῶν οὖν γνωρίμων τις ὄπισθε κατιδών με 1.1. 360. πόῤῥωθεν ἐκάλεσε, καὶ παίζων ἅμα τῇ κλήσει, Ο Φαλη ρεύς, ἔφη, οὗτος ̓Απολλόδωρος, οὐ περιμένεις; Κἀγὼ ἐπι

CODICES SEPTEMDECIM,

ΑΓΔΕΥΕΡΚruwnpts et (a principio ad p. 53, 1. θαῤῥῶ) t.

* νῦν οὐκ Enς.— πρώην om s. τις om EF. ὄπισθε Γ: ὄπισθεν *ς. ὦ

• Scriptores veteres utriusque lingua, qui laudant hunc Platonis dialogum, eum simpliciter, vel Symposium vocant, vel Platonis Symposium. Diog. L. ii. 29. ἐν τῷ Πλάτωνος Συμποσίφ• Athen. v. 15. ὁ Πλάτων ἐν τῷ Συμποσίῳ· xi. 15. aliis. que locis pluribus, Πλάτων Συμποσίῳ Plutarch. Sympos. i. 1. p. 614. t. ii. Πλάτων ἐν τῷ Συμποσίῳ· Pollux vi. 182. vii. 172. x. 50. Πλάτων ἐν Συμποσίῳ Corn. Nep. Alcib. ii. 2. et Lactant. ii. 14. 9. Plato in Symposio: Gellius N. A. i. 9. • Hic a Symposio Platonis incipere gestit, propter Alcibiadis comissationem : xvii. 20. Symposium Platonis legebatur. Sed in Cod. Vindob. apud Nesselium Catal. bibl. Cæsar. P. iv. p. 16. inscriptus est hic dialogus, Συμπόσιον ἢ περὶ ἀγαθοῦ. Atque sic laudatur etiam & Laert. iii. 58. Vocabulum ηθικός a grammaticis adjectum videtur. Sed Albinus in Isagoga ad Platonis dialogos §. 5. hunc dialogum retulit ad genus χαρακτήρων πολιτικόν. Caterum quan. topere summa hujus dialogi repugnet or

[ocr errors]

dini temporum, pluribus quærit et explicat Athenæus v. 17. qui locus totus lectu dignissimus est. Sed conferri cum iis, quæ in ipso dialogo disputantur de Amore, potest Max. Tyrius Dissert. viii. 11. Davis. FiscH.

§. 1. δοκῶ] Αld. Bas. 1. 2. Απολ. Δοκώ. Fisca.

viv] Hanc particulam, quæ in pluribus Codd. Vindob. desideratur (v. Basta Spec. Crit. in Plat. Symp. p. 85.) neque in Ficini translatione expressa reperitur, sensu totius loci postulante, cum sequentibus conjunxi. Vulgo enim legitur: περὶ ὧν πυνθάνεσθε νῦν, οὐκ ἀμ. εἶναι. Asr.

πρώην] In Steph. et Francof. omissum est. Idem factum esse video a Ruhn quenio ad Timæi Gloss. Platon. p. 190. FisCH.

Φαληρόθεν] De Phalero, quod et navale Atheniensium fuit, et nomen Populi, r. Meursius de Populis Atticæ p. 136. FiscH.

ὁ Φαληρεύς] Codd. Vindob. 54. et

m

τω

[ocr errors]

στὰς περιέμεινα. Καὶ ὅς, ̓Απολλόδωρε, ἔφη, καὶ μὴν καὶ ἔναγχός σε ἐζήτουν βουλόμενος διαπυθέσθαι τὴν Αγάθωνος ξυνουσίαν καὶ Σωκράτους καὶ ̓Αλκιβιάδου καὶ τῶν ἄλλων τῶν τότε ἐν τῷ δείπνῳ παραγενομένων, περὶ τῶν ἐρωτικῶν λόγων, τίνες ἦσαν. ἄλλος γάρ τίς διπ γεῖτο ἀκηκοὼς Φοίνικος τοῦ Φιλίππου, ἔφη δὲ καὶ σὲ εἰς δέναι, ἀλλὰ γὰς οὐδὲν εἶχε σαφές λέγειν. σὺ οὖν μοι διήγησαι· δικαιότατος γὰρ εἶ τοὺς τοῦ ἑταίρου" λόγους ἀπαγγέλλειν. πρότερον δέ μοι, ἢ δ' ὅς, εἰπέ, σὺ αὐτὸς πα ξεγένου τῇ συνουσίᾳ ταύτῃ ἢ οὔ, Κἀγὼ εἶπον ὅτι Παντά11. 11. 370. πασιν ἔοικέ σοι οὐδὲν διηγεῖσθαι σαφὲς ὁ διηγούμενος, εἰ νεωστὶ ἡγεῖ τὴν συνουσίαν γεγονέναι ταύτην ἣν ἐρωτᾷς,

ii.

f

او

ή

ΑΓΔΙΕΓΚruunpret, ο Υ.- φαληρεῦ EF3.- περιμενεῖς 5. ἡ ἀπολλόδωρε... ἐζήτουν οπι Γ.— καὶ post μὴν add "ΔΙΚrunptt.— ἀλώμενος Γ.—κ δείπνω Δ,

είν

συνδειπνεῖν ΓΕΓunst, συνδείπνω τι: συνδείπνῳ *s.— τις om DKp.—m διηγεῖται Υ, om w.- ἑτέρου κ.— οὐθὲν “ΔΞΥΓΚων.- διηγησάμενος τ.—4 ἡγεῖ Dt.

126. ὦ Φαληρεύς ; sed recte defendit vul-
garem lectionem Bastius 1. 1. Ceterum
de sensu hujus orationis varia statuerunt
VV. DD. Sydenhamius Platonem cen-
set pompam equestrem innuere, nonnun-
quam festis diebus Phalero ad urbem
ductam (Xenoph. Hipparch. iii. 1.) in
qua prioribus smpenumero tamdiu fuisset
subsistendum, donec ceteri eos consecuti
essent. Quam quidem explicandi ratio-
nem nimis quæsitam esse, ne dicam frigi-
dam et ineptam quodammodo, quislibet
per se intelliget. Wolfius jocum inesse
conjecit in festivo vocem ὁ Φαληρεὺς
pronuntiandi sono. De quo recte du-
bitat Schutzius, qui (Lection. Platonic.
Partic. i. Jen. 1790.) jocum contineri
putat
* imitatione solemnis formula in
judiciis potissimum et concionibus adhi-
bitæ, qua nomini proprio addebatur pagi
s. δήμου nomen. Quod igitur ille non
simpliciter οὗτος οὐ περιμενεῖς, aut solo
nomine Apollodorum vocaret, sed, quasi
forensi dicendi genere usus, adderet d
Φαληρεύς, hoc erat illud, ni fallimur,
quod Plato spectabat his verbis : καὶ παί-
ζων ἅμα τῇ κλήσει. Equidem Platonem
putaverim Apollodori calvitiem ludere,
nomenque Φαληρεύς ita pronuntiatum ab
amico Apollodori fingere, ut fere sonaret
φαληρὶς ; line: παίζων ἅμα τῇ κλήσει.
Φαληρὶς 4. φαλαρὶς est fulica, a calvitio
candido sic dicta. AST.

[ocr errors]

οὗτος ] Timaeus : ̓͂Ὦ οὗτος· ὦ σύ. Recte igitur se habet περιμενεῖς. Sic §. 30. Σωκράτης οὗτος—κατέκεισο. Fisch.

περιμενεῖς] Non περιμενει, sed περιμενεῖς, in omnibus quæ vidi aut ex quibus aliquid annotatum habui exemplaribus legitur: nec vero desunt hujus usus pronominis οὗτος exempla. STEPH.

καὶ μὴν καὶ] Sic Vind. 54. et 126. Vulgo alterumi kal deest. AST.

συνδείπνῳ] Legitur etiam ἐν τῷ συνδειπνεῖν παραγενομένων. STEPΗ,

συνδείπνῳ] Bas. 2. [Vind. 54.] συνδειπνεῖν, minus bene. mox Bas. 1. 2. ἀλλὰ καὶ, male pro ἀλλὰ γάρ. Fiscn.

[ocr errors]

δικαιότατος] Αffertur alia lectio, δικαιότατος γὰρ εἰ τούτους τοὺς λόγους τῷ ἑταίρῳ ἀπαγγέλλειν, ut sit sensus, quissimum enim est te hos sermones sodali tuo commemorare. Sed minime necesse videtur cum hac lectione alteram commutare, cujus hic est sensus, quissimum enim est te sodalis tui sermones commemorare. Sequitur autem nostram scripturam et Fic. qui certe nescio cut δικαιότατος εἶ verterit, tua interest. Siren. Comarii conjecturam Stephanus in notis vocat aliam lectionem. Fisch.

σὺ αὐτὸς παρεγένου το ξυνουσ.] Simile exordium Phaedonis et Athenai i. 3. p. 2. Λ. Λ.

εἰ νεωστὶ ἡγῇ] Hunc locum laudat

Fu

t

ὥστε κἀμὲ παραγενέσθαι. Ἐγὼ δή.
Ἐγὼ δή. Πόθεν, ἦν δ ̓ ἐγώ,
ὦ Γλαύκων; οὐκ οἶσθ ̓ ὅτι πολλῶν ἐτῶν ̓Αγάθων ἐνθάδε
οὐκ ἐπιδεδήμηκεν;" ἀφ ̓ οὗ δ ̓ ἐγὼ Σωκράτει* συνδιατρίβω
καὶ ἐπιμελὲς πεποίημαι ἑκάστης ἡμέρας εἰδέναι

او

او

τι ἂν λέγῃ ἢ πράττη, οὐδέπω τρία ἔτη ἐστίν. πρὸ τοῦ δὲ περι- τ. 173. τρέχων όπη τύχοιμι καὶ οἰόμενός τι ποιεῖν ἀθλιώτερος ἢ ὁτουοῦν, οὐχ ἧττον ἢ σὺ νυνί, οἰόμενος δεῖν πάντα μᾶλλον πράττειν ἢ φιλοσοφεῖν. Καὶ ὅς, Μὴ σκῶπτ ̓, ἔφη, ἀλλ' εἰπέ μοι πότε ἐγένετο ἡ συνουσία αὕτη. Κἀγὼ εἶπον ὅτι Παίδων ὄντων ἡμῶν· ἔτι, ὅτε τῇ πρώτη τραγωδίᾳ ἐνίκησεν ̓Αγάθων, τῇ ὑστεραίᾳ ἢ ἡ τὰ ἐπινίκια ἔθυεν αὐτός τε καὶ οἱ χορευταί. Πάνυ, ἔφη, ἄρα πάλαι, ὡς ἔοικεν. ἀλλὰ τίς σοι διηγεῖτο; ἢ αὐτὸς Σωκράτης; Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦν δ ̓ ἐγώ, ἀλλ ̓ ὅς περὶ Φοίνικι· Αριστόδημος ἦν τις, Κυδαθηναιεύς σμικρός, ἀνυπόδητος* ἀεί παραγεγόνει δια

e

ή

f

m

* καὶ ἐμοὶ .—s ἔγωγε Eruus.—t δὲ r, δὲ 1.— ὦ om F. — ἐτῶν om m.—w ἐπι
διάκμηκεν κ.Χ σωκράτη Ξ.—ν πράττει Δ.—ε ὅποι DKrp.—a τις Υ.— 7 Wu et
pr ΓΔ, ἢ Exnet : ἦν *ς. νυνί 2ΔΕΥDKw : νῦν *ς.—ὰ ὄντων ἡμῶν 24=Druptt:
ἡμῶν ὄντων *ς. ἢ on 2 ΔΥDKp et pr Ξ.- πάλαι om n.6 τί uunt et pr ΓΕ.
- ή Δ. ἄλλος περ ΥΕ, ἀλλ ̓ ὃς παρὰ φ, ἄλλος παρὰ DK.- κυδαθηνεὺς ης.
* ἀνυπόδετος ΕΥ.—1 ἀεὶ ΔΞΥ: αἰεί s.—m παρεγεγόνει Erut.—" δ' om DKup.

Athenaus v. 18. ita, Εἰ νεωστὶ ἡγῇ τὴν συνουσίαν γεγονέναι, ὥστε καὶ μὲ παραγ. Ἐγὼ γὰρ, ἔφη· πόθεν, ἦν δ ̓ ἐγὼ Λύκων; οὐκ οἶσθ ̓ ὅτι ἐπιδεδήμηκε; FiscH.

ὅπη τύχοιμι] Vind. 126. et Par.* ὅποι, Solemnis permutatio, v. Gronov. ad Arrian. iii. 25. p. 141. "Own, ut sæpius, est idem quod ὅποι, v. Zeun. ad Viger. p. 430. ed. Herm. Quod quum apud ipsum Platonem crebrius inveniatur, causam non video, cur Heind. in Gorg. p. 23. ρτο ύπη βούλει malit ὅποι βούλει. Αst. ἀλλ ̓ εἰπὲ] Athen. d. l. Καὶ προελθὼν φη· σιν, ἀλλ ̓ εἰπέ μοι, πότ' ἐγέν. ἡ συν. αὕτη; κἀγὼ εἶπον, ὅτι παίδων ἔτι ὄντων ἡμῶν, ὅτε τῇ τραγῳδίᾳ ἐνίκησεν ὁ ̓Αγάθων. Nam Agatho fuit poeta tragicus : de quo v. Fabricius B. Gr. ii. 19. Is victor fuit, Euphemo archonte anno quarto Olymp. sc. Lenais. Tum enim poeta tragici certare solebant inter se quatuor dramatis, ita, ut quartum esset Satyricum: v. Laert. iii. 66. Atque eo respicitur verbis τῇ

πρώτῃ τραγῳδίᾳ. Vid. Meursius de Ar-
chontibus Atheniensibus iii. 8. et Græc.
Fer. v. p. 195. s. Fisch.

ἀλλ ̓ ὅσπερ] Ιnvenitur et alia lectio
ὥσπερ : sed ὅσπερ retinendum est : hoc
sensu, Sed mihi narrabat idem ille qui
ipsi Phænici narraverat, quidam, nimi-
rum Aristodemus, etc. STEPH.

ὅσπερ] Bas. 1. et 2. ὥσπερ, vitiose. Cod. Reg. ἄλλος παρὰ Φοίνικι. Αsτ.

Κυδαθηναιεὺς] Steph. Βyz. Κυδαθήναιον· δῆμος τῆς Πανδιονίδος φυλῆς ὁ δημότης, Κυδαθηναιεύς. Harpocration : Κυδαθηναιεὺς, Υπερίδης ἐν τῷ ὑπὲρ τοῦ Ἱππέως κλήρου. Κυδαθήναιον, δῆμός ἐστι φυλῆς Πανδιονίδος, ἀφ' οὗ ὁ δημότης Κυδαθηναιεύς. Atque sic, non Κυδαθηνεὺς, scriptum extat etiam in Suidæ libris. Unde ausi sumus eandem verbi formam Platoni reddere, nam in Ald. Bas. 1. 2. Stephan. est Κυδαθηνεύς. Idem vitium fuerat in libris Stephani Byzantini ante Xylandri tempora. Cf. Meursius de Pa

Codex est ille Parisiuus, cujus lectiones variæ in lucem proferuntur ab Editore Bipontina.

[ocr errors]

او

ἐν τῇ συνουσίᾳ Σωκράτους ἐξαστὴς ὢν ἐν τοῖς μάλιστα τῶν τότε, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ. οὐ μέντοι ἀλλὰ καὶ Σωκράτη γε ἔνια xt. ii. 371. ἤδη ἀνηρόμην ὧν ἐκείνουν ἤκουσα, καί μοι ὡμολόγει καθά περ ἐκεῖνος διηγεῖτο. Τί οὖν, ἔφη, οὐ διηγήσω μοι; πάν τως ἡ ὁδὸς ἡ εἰς ἄστυ ἐπιτηδεία πορευομένοις καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν. Οὕτω δὴ ἰόντες ἅμας τοὺς λόγους περὶ αὐ τῶν ἐποιούμεθα, ὥστε, ὅ περ ἀρχόμενος εἶπον, οὐκ ἀμελετήτως ἔχω. εἰ οὖν δεῖ καὶ ὑμῖν διηγήσασθαι, ταῦτα χρὴ ποιεῖν. καὶ γὰρ ἔγωγε καὶ ἄλλως, ὅταν μέν τινας περὶ φιλοσοφίας λόγους ἢ αὐτὸς ποιῶμαι ἢ ἄλλων ἀκούω, χωρὶς τοῦ οἴεσθαι ὠφελεῖσθαι ὑπερφυῶς ὡς" χαίρω· ὅταν δὲ ἄλλους τινάς, ἄλλως τε καὶ τοὺς ὑμετέρους τοὺς τῶν πλουσίων καὶ χρηματιστικῶν, αυτός τε άχθομαι ὑμᾶς τε τοὺς ἑταίρους” ἐλεῶ, ὅτι οἴεσθέ τι ποιεῖν οὐδὲν ποιοῦντες. καὶ ἴσως αὖ ὑμεῖς ἐμὲ ἡγεῖσθε κακοδαίμονα εἶναι, καὶ οἴομαι ὑμᾶς ἀληθῆ οἴεσθαι· ἐγὼ μέντοι ὑμᾶς οὐκ οἴομαι ἀλλ' εν οἶδα.

X

او

او

V

§. 2. ΕΤΑΙ. 'Αεὶ ὅμοιος εἶ, ὦ ̓Απολλόδωρε, ἀεὶ γὰρ σαυτόν τε κακηγορεῖς καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ δοκεῖς

• καὶ om ΓΕΡunêt.—r ἐκεῖνον up. — διηγήσω μοι 2(ΓΔΕΥΕuanšt, διηγήση μοι DK

εν

rupt, διηγήσομαι F : διηγῆ σύ μοι *ς.—r πάντως ἡ DKp, πάντως δὲ τῇ: πάντως δὲ ἡ *ς. ἅμα υπ .—ὶ ταῦτα ΓΔΕΥΚω: ταὐτὰ *s. " γὰρ οm F.- ἀκούων

αι

u.— ὡς om DKp. * πλησίον 11.- χρηματιστών ως. ἑτερους Ξ, ἑτέρους κ.

αει

— ἐμὲ ἡγεῖσθε ΓΞΥDawnpt, ἐμὲ ἡγεῖσθαι 2[Δ, ἐμὲ ἡγεῖσθ Κ: ἡγεῖσθε ἐμὲ ς.
Ο αἰεὶ bis ΔΥΟKrut.— κατηγορεῖς YUK. καὶ ante δοκεῖs om F.- μαλακός 2

[blocks in formation]

cinus vertit hac. Vulgo, ταυτά. Αst.

χρηματιστῶν] Srern. • Alia est etiam lectio χρηματιστικών. Nimirum in Bas. 2. Neque dubito, quin Plato ita scripserit. Certe χρηματιστικών aptius hoc quidem loco videtur vocabulum esse, quum precedat πλουσίων et a Polluce iii. 112. χρηματιστικός ponitur in numero corum verborum, quibus significetur rei augenda studiosus. Cæterum non ignoro, etiam χρηματιστής ita dici. v. Xenoph. (Econ, ii. 18. Fiscu.

χρηματιστικῶν] Vind. 54. et 126. Χρηματιστικός est nomen generalius, quod huic loco melius convenire videtur definito vocabulo χρηματιστής. AST.

« PreviousContinue »