μοι ἀτεχνῶς πάντας ἀθλίους ἡγεῖσθαι πλὴν Σωκράτους, ἀπὸ σαυτοῦ ἀρξάμενος. καὶ ὁπόθεν ποτὲ ταύτην τὴν ἐπωνυμίαν ἔλαβες τὸ μανικὸς καλεῖσθαι, οὐκ οἶδα ἔγωγε· 1t. ii. 372. ἐν μὲν γὰρ τοῖς λόγοις ἀεὶ τοιοῦτος εἶ· σαυτῷ τε καὶ τοῖς ἄλλοις ἀγριαίνεις πλὴν Σωκράτους. ΑΠΟΛ. Ὦ φίλτατε, καὶ δῆλόν γε δὴ ὅτι οὕτω διανοούμενος καὶ περὶ ἐμαυτοῦ καὶ περὶ ὑμῶν μαίνομαι καὶ παραπαίω. ΕΤΑΙ. Οὐκ ἄξιον περὶ τούτων, ὦν ̓Απολλόδωρε, νῦν ἐρίζειν· ἀλλ ̓ ὅ περ ἐδεόμεθά σου, μὴ ἄλλως ποιήσῃς, ἀλλὰ διήγησαι τίνες ἦσαν οἱ λόγοι. ΑΠΟΛ. Ησαν τοίνυν ἐκεῖνοι τοιοίδε τινές. Μᾶλλον δ ̓ ἐξ ἀρχῆς ὑμῖν, ὡς ἐκεῖνος διηγεῖτο, καὶ ἐγὼ πειράσομαι διηγήσασθαι. Ἔφη γάρ οἱ Σωκράτη ἐντυχεῖν λελουμένον τε καὶ τὰς βλαύτας ὑποδεδεμένον, ἃ ἐκεῖνος ὀλιγάκις ἐποίει· καὶ ἐρέσθαι* αὐτὸν ὅποι ἴοι οὕτω καλὸς γεγενημένος. καὶ τὸν εἰπεῖν ὅτι Ἐπὶ δεῖπνον εἰς ̓Αγάθωνος. χθὲς γὰρ αὐ τὸν διέφυγον τοῖς ἐπινικίοις, φοβηθεὶς τὸν ὄχλον· ὡμολό νι m ΓΔΥΟK any et mg 3, μαλακός ΞEFrutt, μανιακός corr 3.— σεαυτῷ ΞΥ.-8 οὐ διανοούμενος κ. ὦ omn ΚΓΔΞΥDKpt.— βλαπτὰς κ. ὑποδεχόμενον η.* ἐρέσθαι ΔΞΥ: ἔρεσθαι ς.— ὅπη Γη.-καλώς Υ.— ὡς ΞΥ.- εἰς τὴν σήμερον §. 2. πάντας] Ald. Bas. 1. πάντως. male : quod vel verba πλὴν Σωκράτους non magis, quam vocabulum ἀτεχνῶς, h. e. ἀληθῶς, satis declarant, Hesy. chius : Ατεχνῶς· τοπαράπαν καὶ τῷ ὄν. e. Etiam Ficinus, alios omnes. Μox στο καλεῖσθαι Bas. 1. καλεί. vitiose. FISCH. · οὐκ οἶδα] Sensus, quem interpretes non ceperunt, est, unde nomen μανικὸς inveneris, non perspicio ; namque in omnibus tuis sermonibus tantum abest, ut μανικός sis, h, e. nimius in laudando (μανικός enim est furiosus, insanus, tunc nimius et vehemens), ut potius et te et alies, prater Socratem, cum acerbitate quadam afligas. Apollod. Et merito μανικός ο τοίς audio, de me et vobis ita sentiens.' Quæ quidem postrema verba acerbe in illos dicta sunt, qui philosophiæ stadium pro insanitate quadam haberent. Quapropter Apollodori amicus, Nunc, inquit, de his contendere opera pretium non est. Ceterum pro μανικὸς Vind. ἐν μὲν γὰρ] Ab Bas. 2. γὰρ abest. μὴ ποιήσῃς] Bas. 1. 2. ποιήσεις, haud βλαύτας] Schol. August. βλαύτας ὑποδήματα· οἱ δὲ βλαύστια, (Leg. βλαύτια) συνδάλια ἰσχνά. Suidas: Βλαύτη εἶδος ὑποδήματος. Hesychius: Βλαύτια σανδάλια. Gloss. vett. Βλαύτιον, ὑπόδημα, Solea. Fisch. αὐτὸν διέφυγον] Ficinus αὐτὸ, int. τὸ δεῖπνον, videtur legisse ; sed leporis quidquam inest in verbis αὐτὸν διέφυγον, propterea quod διαφεύγειν, ἀποφεύγειν et ἀποδρᾷν proprie servus dicitur, qui a III. 174. n γησα δ' εἰς τήμερον παρέσεσθαι. ταῦτα δὴ ἐκαλλωπισάμην, ἵνα καλὸς παρὰ καλὸν ἴω. ἀλλὰ σύ, ἦ δ ̓ ὅς * Αςιστόδημε, πῶς ἔχεις πρὸς τὸ ἐθέλειν ἂν ἰέναι ἄκλητος ἐπὶ δεῖπνον; Κἀγώ, ἔφη, εἶπον ὅτι Οὕτως ὅπως ἂν σὺ κελεύης. 11. 11. 373. Ὅπου τοίνυν, ἔφη, ἵνα καὶ τὴν παροιμίαν διαφθείρωμεν αν W μεταβαλόντες," ὡς ἄρα καὶ ἀγαθῶν ἐπὶ δαῖτας· ἴασιν αυτόματοι ἀγαθοί. Ὅμηρος μὲν γὰρ κινδυνεύει οὐ μόνον διαφθεῖραι ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι εἰς ταύτην τὴν παροιμίαν. ποιήσας* γὰρ τὸν ̓Αγαμέμνονα διαφερόντως ἀγαθὸν ἄνδρα τὰ πολεμικά, τὸν δὲ Μενέλεων" μαλθακὸν αἰχμητήν, θυσίαν ποιουμένου καὶ ἑστιῶντος τοῦ ̓Αγαμέμνονος ἄκλη τον ἐποίησεν ἐλθόντα τὸν Μενέλεων° ἐπὶ τὴν θοίνην, χείρω ὄντα ἐπὶ τὴν τοῦ ἀμείνονος. Ταῦτ ̓ ἀκούσας εἰπεῖν ἔφη δν Ξ.— καλῶ Εἴ, καλῶ 3, τὸν καλὸν Γ.—ν ἀριστόδημε mci omnes om. ανιέναι 5. - όπως om Dup. κελεύοις Ε5. -' μὴ κ', κατὰ (in mg posito καὶ) F.-" μεταβάλλοντες οἱ ΔΥΚ, μεταβαλλόντες ΞΓ.—ν ἐπὶ δαῖτας om n.—w ἰᾶσιν Δ.-* ποιῆσαι DK.- πολιτικά Εξ.—ι μενέλαον Γ.— μαλακὸν Κ.— θυσίαν δὲ Κ. μενέλαον domino profugit. Sic Rep. i. 1. Junc. in Stob. Serm. cxii. p. 587. v. 12. Cf. Hemsterh. ad Lucian. t. ii. p. 391. Μοnui propter interpretes aliquos, qui hunc locum non commode reddiderunt. Αs1. ἀνιέναι] Scripsisse puto Plat. ἂν ἰέναι, nt sequitur ἴασιν et ἰέναι hac ipsa de re. STEPH. ἂν ιέναι] Sic pro ανιέναι scripsimus, Stephano quoque adhortante, Fischerum, qui particule & nullum hic locum esse censebat, nihil morantes; pertinet enim ar ad infinitivum ἐθέλειν, et sensus est: Sed quid dicis? num velis invocatus ad canam ire ? Ἐθέλειν ἂν, si orationem in unum connexam resolvis, vim habet optativi. AST. ἄκλητος] Invocatus: conferri debet Archilochi fragm. apud Athen. i. 14. p. 7. F. ἀκλήτου ἐπεισπαίοντος εἰς τὰ συμπόσια, Μυκονίων δίκην· οὐδὲ κληθεὶς ἐπεισπέπαικας, οἷα δὴ φίλος. Cf. Jacobs. Comment. in Anthol. Graec. t.i. p. 148. Schol. Ruhnken. p. 43. Αὐτόματοι δ' ἀγαθοὶ δειλῶν ἐπὶ δαῖτας ἴασι. ταύτην δὲ λέγουσιν εἰρῆσθαι ἐπὶ Ἡρακλεῖ, ὃς ἐπέστη τῷ Κήύκι, ὅτε ἑστιατο. Κρατίνος δὲ ἐν Πυλαία μεταλλάξας αὐτὴν, γράφει οὕτως Οὐδ ̓ αὖθ' ἡμεῖς, ὡς ὁ παλαιός λόγος, αὐτομάτους ἀγαθοὺς ἰέναι κομψῶν ἐπὶ δαῖτα θεατῶν. καὶ Εὔπολις ἐν Χρυσῷ γέ νει. Bacchylidis fragm. in Brunck. Anal. t. i. p. 151,=t. i. p. 84. Εστη δ' ἐπὶ λάϊνον οὐδὲν (τοὶ δὲ θοινὰς ἔντυνον) ὧδέ τ' ἔφασκε αυτόματοι ἀγαθῶν δαῖτας εὐδ χθους ἐπέρχονται δίκαιοι φῶτες. (Cf. Jacobs. Comment, in Anthiol. Gr. t.i. p. 286. sq.) Lucian. Conviv. §. 12. t. ii. p. 5 10. ed. Schm. Asr. μεταβαλόντες] Athen. v. 5. p. 178. Α. Vind. 21. habent μεταβάλλοντες, quod Bastius præferendum esse censebat. Sed inest in hoc aoristo vis quædam jubendi et exhortandi quodammodo, quam pluribus illustravit exemplis doctissimus Hermann. ad Viger. p. 734. AST. Ομηρος] Locus Homeri est ll. Β. 402408. Αυτόματος δέ οἱ ἦλθε βοὴν αγαθός Μενέλαος. Fisch. διαφθεῖραι, ἀλλὰ καὶ ὑβρίσαι] Sensus est, Homerus enim videtur proverbium illud non solum pervertisse (διαφθεῖραι est invertere, pervertere et in universum mutare, ut Phaedon. p. 493. ed. Fisch. Xenoph. Cyrop. ii. 2. 9. Anab. iii. 3. 4.) sed etiam corrupisse et deprarasse, indecori quidquam infercndo; ὑβριστι κoν enim est, si inferior ad viri superioris cœnam venit invocatus. AST. ταύτην τ. παροιμίαν] Athen. 1. 1. αὐτ τὴν, omisso τὴν παροιμίαν: mox pro μαλθακόν, Par, μαλακόν. Αst. او h Ἴσως μέντοι κινδυνεύσω καὶ ἐγὼ οὐχ ὡς σὺ λέγεις, ὦ Σώκρατες, ἀλλὰ καθ' Ὅμηρον φαῦλος ὢν ἐπὶ σοφοῦ ἀνδρὸς ἰέναι θοίνην ἄκλητος. ἆρ ̓ οὖν ἄγων μέ τι ἀπολογήσει; ὡς ἐγὼ μὲν οὐχ ὁμολογήσω ἄκλητος ἥκειν, ἀλλ ̓ ὑπὸ σοῦ κεκλημένος. Σύν τε δύ, ἔφη, ἐρχομένων πρὸ ὁ τοῦ βουλευ σόμεθα ὅ τι ἐροῦμεν, ἀλλ ̓ ἴωμεν. ου m ο §. 3. Τοιαῦτ ̓ ἄττα" σφᾶς ἔφη διαλεχθέντας ιέναι. τὸν οὖν Σωκράτη ἑαυτῷ πως προσέχοντα τὸν νοῦν κατὰ τὴν ὁδὸν πορεύεσθαι ὑπολειπόμενον, καὶ περιμένοντος οὗ κελεύειν προϊέναι εἰς τὸ πρόσθεν. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ Γρ. του om pr Ξ. ἀκούσας ταῦτα Γ.— κινδυνεύω rt.—5 8 DKy. ἀπολογήσει ut. — ἐγὼ μὲν UΔDEFKrumanptst: ἔγωγε “5.— ἐρχομένω ἔφη ΞΥ.— ὁ τοῦ Fischerus : libri ὁδοῦ, ἀλλ ̓ p.— ἐῶμεν ΚΔΥDKup.—η ἄττα om Kp.ἀπολειπόμενον η. — κελεύει με F.—3 τὴν οἰκίαν τὴν DKp.—r καταλαμβάνει Dy. ἄρ ̓ οὖντί ἀπολογήσει] Sic scripsi Στο ἆρ ̓ οὖν ἄγων μέ τι ἀπολογήσῃ. Τί enim interrogativum pro enclitico reponendum esse, et sensus docet et Ficinus comprobat, vertens, cum ergo me ducas, ride, quam adventus mei rationem assignes. Τί autem posito, interrogativum ἆρ ̓ οὖν mutari debebat in ἄρ ̓ οὖν. Scihicet ἆρ ̓ οὖν et ἄρ ̓ οὖν ita inter se diferunt, ut prius interroget, num, annon, (v. Herm. ad Viger. p. 788. Heind. ad Crat. p. 19.) ǎp' ov vero affirmet et concludat, ergo, itaque. Cf. Ammon. p. 23. Heind. ad Charm. p. 73. Quid dubitationis Schneidero, viro Græce doctissimo, ad Xenoph. Sympos. p. 162. in hac re satis clara remanserit, non perspicio. Mox vice ywye Par. ¿yw μév. AST. πρὸ ὁδοῦ] Ita scriptum legitur in omnibus libris: neque Ficinus aliter legit; interpretatus enim est sic, In ipso itinere quid dicturi simus, duo cum simus, fortasse consultabimus. Αι πρὸ ὁδοῦ non petest esse in itinere, in via: multo mi. nus, antea quam viam absolvamus, ut Cornarius vertit. Scilicet rescribi oporἰεὶ πρὸ ὁ τοῦ. Nam Plato, cujus menti adhuc Homerus obversaretur, expressit kie imitatusque est locum poetæ hunc, Ι. Κ. 224. Σύν τε δύ ̓ ἐρχομένω, καί τε πρό ὁ τοῦ ἐνόησεν, Οππως κέρδος ἔῃ. Sunt verba Diomedis, qui Nestori ostendit, se paratum esse in castra hostium mre, sed ita, ut alius sese adderet comitem sibi. Itaque pro πρὸ ὁδοῦ non dubitandum arbitror quin reponi debeat πρόὁ τοῦ, hoc sensu, Una euntes, vide Plut. bimus, quid dicendum sit ; alterius inertiam solertia alterius adjuvabit; quod unus excogitare et reperire non poterit, id reperiet et excogitabit alter. Nam πρό & τοῦ est, Hesychio interprete, οὗτος πρὸ τούτου, ἢ ἕτερος τοῦ ἕτερου leg. ἕτερος πρὸ τοῦ ἑτέρου, e scholiis Homeri minoribus : quorum auctor locum poeta ita explicavit, Συνερχομένων γὰρ δύο ὁμοῦ καὶ κοινῶς, ὁ ἕτερος πρὸ τοῦ ἑτέρου ἐπε· νόησέ τι κοινωφελὲς, συμφέρον. Fisch. πρὸ ὃ τοῦ] Sic scribendum esse pro vulgari πρὸ ὁδοῦ, jam Fischerus et Gottleb. Animadv. ad Phædon. et Alcib. ii. p. 119. viderunt; et comprobatur hac emendatio Codd. Vind. v. Bast. p. 90. Homeri versum Plato etiam in Protagora adhibuit p. 348. C. Cf. Alcibiad. ii. p. 140. A. Cicer. ad Divers. ix. 7. ad Attic. ix. 6. Igitur audiri non debet censor in Biblioth. Critic. v. i. p. i. p. 47. qui vulgarem lectionem contra Fischerum infeliciter defendens, πρὸ ὁδοῦ explicat, progrediendo, utiliter. Imo πρὸ ὁδοῦ esset in promtu, h. e. facile, ut Zeunius ad Viger. p. 117. interpretatur, vel premeditando, ut Schol. ad Lucian. Somn, §. 1. t. ii. p. 147. Schm. cepit, hunc Platonis locum laudans et pò dooù ag. noscens, et apud Numen, in Euseb. Prepar. Evang. xi. 10. p. 526. Α. reperitur. Asr. ἀλλὰ ἴωμεν] Vind. 126. et 21. ἀλλ ̓ ἐῶμεν. Αςτ, §. 3. ἐπειδὴ δὲ γενέσθαι] Scribendum aliquis putet, ἐπειδὴ δὲ ἐγένετο, vel ἐπειδὴ δὲ γένοιτο: sed alibi quoque hoc adverVOL. V. B S τῇ Αγάθωνος, ἀνεωγμένην καταλαμβάνειν τὴν θύραν, καί 11. 1. 374. τι ἔφη αὐτόθι γελοῖον παθεῖν. οἱ μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα ἔνδοθεν ἀπαντήσαντα ἄγειν οὗ κατέκειντο οἱ ἄλλοι, καὶ καταλαμβάνειν ἤδη μέλλοντας δειπνεῖν. εὐθὺς δ ̓ οὖν ὡς ἰδεῖν τὸν ̓Αγάθωνα, "Ω, φάναι, ̓Αριστόδημε, εἰς καλὸν ἥκεις, όπως συνδειπνήσεις· εἰ δ ̓ ἄλλου τινὸς ἕνε καὶ ἦλθες, εἰσαῦθις ἀναβαλοῦ, ὡς καὶ χθες ζητῶν σε ἵνα καλέσαιμι, οὐχ οἷός τ' ἢ ἰδεῖν. ἀλλὰ Σωκράτη ἡμῖνα πῶς οὐκ ἄγεις; Καὶ ἐγώ ἔφη, μεταστρεφόμενος οὐδαμοῦς ὁρῶ Σωκράτην επόμενον. εἶπον οὖν ὅτι καὶ αὐτὸς μετὰ Σωκράτους ἥκοιμι, κληθεὶς ὑπ' ἐκείνου δεῦρ ̓ ἐπὶ δεῖπνον. Καλῶς, ἔφη,κ ποιῶν σύ· ἀλλὰ ποῦ ἔστιν οὗτος; Οπισθεν τιτ. 175. ἐμοῦ ἄρτι εἰσῄει· ἀλλὰ θαυμάζω καὶ αὐτὸς ποῦ ἂν εἴη. Οι σκέψει, ἔφη, παῖ, φάναι τὸν ̓Αγάθωνα, καὶ εἰσάξεις Σωκράτης σὺ δ', ἦ δ' ὅς, ̓Αριστόδημε, παρ' Ερυξίμαχον n η Ο m او αν τι παθεῖν κ. of (vel of) 2 ΓΔΥumzacnt et pr D, ἐμοὶ Kp et corr D : τὸν *ς. * μὲν οπι Κ. ν καταλαμβάνει up." οὖν om DKp. καὶ n. ὧι 20. z libri συνδειπνήσῃς. — ἀναλαβού n et pr u. ή t et pr r, om 2 Δruacn et in litura u : ἣν *ς. Ο σωκράτην F.-ὰ ἡμῖν σωκράτη cm n. ἔγωγ' D.—1 ἔφην uc8.—6 οὐ δαμή Γιί.» σωκράτην FFcts.— ἐπὶ τὸ δεῖπνον F.-κ καλῶς ἔφη ΚΔΞΥΡKup: καλῶς γ ̓ ἔφη *ς. 1 μου Dp, μέν μου Κ.—m ἀλλὰ καὶ Κ. οὐ σκέψει ut et pr Γ, οὐκ ὄψει DKp. που DKp.—P libri ἐμέ.9 ἔφην Ezcns.—r ἵνα bium infinitivo jungit eodem modo. Sic Sed particulæ red recte addit alibi Fisch. ἐπειδὴ γενέσθαι] Stephanus jam monuit, particulae ἐπειδὴ infinitivum ita jungi, repeti enim debet ex præcedentibus ἔφη, v. Zeun. ad Viger. p. 101. ed. Herm. AST. οἱ μὲν γὰρ] Sic e Vind. 21. (v. Wolf. ad Reiz. de Prosod. Gr. accent. inclin. p. 65. Bast, p. 91.) pro τὸν μὲν γὰρ reposuimus. Idem confirmat Photius v. Of, hunc Platonis locum citans. Cf. Porson, ad Eurip. Med. 734. AST. εὐθὺς δ ̓ οὖν] Sic Ald. et Steph. Bass. εὐθὺς οὖν, quod Thiersch reponendum esse censet, propterea quod Greci ad verbis cum οὖν et ἂν conjunctis nullam injicere copulam soleant. Sed primum hanc legem ipse vir doctissimus certe restringet, Xenophontis loco inspecto ὅπου ΞΕΓ:: ἵνα Agesil. i. 8. εὐθὺς μὲν οὖν πολλοὶ πάνυ ἠγάσθησαν-κάλλιστον δὲ πάντων ἐκρίνετο. Deinde δὲ in verbis εὐθὺς δ ̓ οὖν manifesto respondet præcedenti μèv in verbis: οἱ μὲν γὰρ εὐθὺς παῖδά τινα cet. Igitur necessaria nobis videtur particula δέ. ΑΓ. εἰς καλὸν] Recte εἰς καλὸν scriptum esse testatur alius quidam locus : qui tamen suspectus cuidam fuit, quasi eis καιρὸν μια εἰς καλὸν in eo legendum esset. STEPH. Suidas: Εἰς καλόν εὐκαίρως qu glossa haud dubie sumta est ex hoc loco Platonis. Fisch. ἐμοῦ] Par. μέν μου, mox Par. ἀλλὰ καὶ θαυμάζω καὶ αὐτὸς, quod placet : dein Par. οὐκ ὄψει ἔφη που φάναι. Αst. οὐ σκέψῃ] STEPH. Vertit et Ficinus, quasi esset σκέψη, non præcedente vocula οὐ, et absque interrogatione. Extat tamen et alibi illa imperandi forma.' Recte. Ficini versio habet, Quæres Socratem, puer Fisch. κατακλίνου. Καὶ ὃ μὲν ἔφη Καὶ ἓ μὲν ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα, ἵνα κατακέοιτο· ἄλλον δέ τινα τῶν παίδων ἥκειν ἀγγέλλοντα ὅτι Σωκράτης οὗτος ἀναχωρήσας ἐν τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ ἕστηκε καὶ οὗ καλοῦντος οὐκ ἐθέλει εἰσιέναι. "Ατοπόν γ', ἔφη, λέγεις· οὐκοῦν καλεῖς" αὐτὸν καὶ μὴ ἀφήσεις; Καὶ ὃς ἔφη εἰπεῖν Μηδαμῶς, ἀλλ ̓ ἐᾶτε αὐτόν. ἔθος γάρ τι ἔχει· ἐνίοτε ἀποστὰς ὅποι ἂν τύχην ἕστηκεν. ἥξει τι. Η. 375. αὐτίκα, ὡς ἐγᾦμαι.” μὴ οὖν κινεῖτε, ἀλλ ̓ ἐᾶτε. ̓Αλλ' οὕτω χρὴ ποιεῖν, εἰ σοὶ δοκεῖ, φάναι τὸν ̓Αγάθωνα. ἀλλ' τοῦτ οι του pr u cum s. κατακέητο Δ. καὶ οὗ ΚΔΥDKwp et pr t, καὶ σοῦ rzuzach et com t: καμοῦ *ς." καλεῖς ΚΓΔ)Kruwzacnptt, καλοῖς EF, et γρ z : κάλει *ς. ἀφήσῃς Frets. τοιοῦτον mt.— ὅποι ΚΔΕΥDFKawacnyt: ὅπη *ς. τύχῃ ΔΕΥFruacnrst: τύχοι *s.— δ' rupt.— ἐγᾦμαι Dp: ἐγὼ οἶμαι *s. καὶ ἐμὲ ἔφη] Suspicor scripsisse Plat. καί ἑ ἔφη (utitur autem et alibi hoc proLomine): alioqui post ἐμὲ sequi (ut opinor) deberet κατακεοίμην, et ἔφη accipi pro ἐκέλευσε. STEPH. qui sic in not. • Fic. quoque ita locum hunc vertit quasi hic in sua narratione ipsa verba ejus qui aquam dari jubebat repræsentaret: neque tamen illum lectionem talem invenisse puto, καὶ σὺ αὐτὸν ἀπόνιζε ὦ παῖ: sed propter ἐμὲ, quod minime aptum huic loco esse videbat, mutasse in sua interpretatione formam orationis. At si pro καὶ ἐμὲ legas καί ἑ (quo accusativo et alibi utitur, sicut dativo of sæpe) plana erit orationis structura.” καὶ ἐμὲ ἔφη] Si Plato scripsisset, και έ, έφη, (quod vult Steph. ut essent verba Aristodemi narrantis, usus esset aoristo ἀπονίσαι, non præsenti ἀπονίζειν. Immo deprehendere mihi videor hic quoque àvaAvelas cujusdam vestigia. Verba kal ἐμὲ ἔφη ἀπονίζειν τὸν παῖδα sunt verba Anstodemi narrantis. Jam sequi debeκαι να κατακεοίμην. Sed mutat Aristodemus structuram verborum, et addit, Ένα που κατακέοιτο ac si ante usus fuerit verbis Agathonis, servum manus convivæ lavare jubentis. Qua quidem ratione uti consuetudinem et sermonem quotidianum, neminem fugit. Έφη igitur idem et quod ἐκέλευσεν. Atque hoc vel particula ou indicat: quæ sane, ratione Stephani admissa, deleri deberet. FiciBus vertit, Heus tu, dato huic pedibus aquam, ut jam sedeat, rem ipsam, non verba, sequutus. FISCH. καί ὁ μὲν ἔφη] Libri editi καὶ ἐμὲ ἔφη, in quo ανακολουθίαν et orationem ex ob. κινητε liqua in directam conversam agnoscunt Sydenhamius, Fischerus et Wyttenbachius (de Ser. Num. Vind. p. 126.) Stephanus contra recte vidit in ἐμὲ latere pronomen, et Bastius, hæc Stephani vestigia secutus, verissime conjecit ὲ μὲν, v. p. 10. Sic Polit. x. 14. πλὴν οὗ δὲ οὐκ ἐᾷν. In sequentibus libri editi post Iva addunt Tov, quod, quum sensui repugnet, Vind. 54. 126. et 21. auctor ritate expunximus. Asr. καμοῦ καλοῦντος] Bas. 2. καὶ σοῦ. Par. καὶ οὗ. Vind. 126. et 21. καὶ οὐ καλοῦντος. Ex his apparet, alteram lectionem xal of plura habere, quibus comprobetur, testimonia; quippe probabilis hæc esset orationis conversio. In præcedentibus Stephanus malebat ἔν τῷ τῶν γειτόνων προθύρῳ, sine causa. Ast. ἔθος γάρ τι] Bas. 1. 2. τοι, quod Fischerus probat, male; jungitur enim Tí illud indefinitum adjectivis et pronominibus quantitatem vel qualitatem significantibus urbanæ cujusdam moderationis causa, quod nostra lingua nonnisi particulis, quæ dicuntur, limitativis exprimi potest. Exempla afferre in re tam obvia piget. Accedit, quod in Hippia quoque Maj. p. 287. Β. legitur : ἔθος γάρ τι τοῦτ ̓ ἔχει, et Priscian. xviii. p. 1208. ed. Putsch, hoc ipso loco probat, Atticos pronomen τί abundanter ponere ; id quod Wolfius et Wyttenbachius Bibl. Crit. v. i. pt. i. p. 47. jam observarunt. Pro τοῦτο Vind. 54. τοιοῦτον habet. Asr. κινεῖτε] Sic Vind. tres; Bas. 1. 2. κινῆτε, quod solæcum est. Vid. Brunck. ad Aristoph. Lysistr. 1036. Soph. (Ed. C. 731. Herman. ad Viger. p. 776. Asr. |