VIRGIL'S AENEID. BOOK I. Arma virumque canō, Trojae qui prīmus ab ōrīs Italiam fato profugus Lavinaque venit lītora, multum ille et terrīs jactātus et altō vī superum saevae memorem Jūnōnis ob īram, multa quoque et bellō passus, dum conderet urbem inferretque deōs Latiō, genus unde Latinum Albanique patrēs atque altae moenia Romae. Mūsa, mihi causās memorā, quō numine laesō quidve dolēns rēgīna deum tot volvere casūs insignem pietāte virum, tot adire labōrēs impulerit. Tantaene animis caelestibus īrae? Urbs antiqua fuit (Tyrii tenuere colōnī), Karthāgō, Italiam contrā Tiberīnaque longē ōstia, dīves opum studiisque asperrima belli, quam Jūnō fertur terrīs magis omnibus ūnam posthabită coluisse Samō; hīc illius arma, hic currus fuit; hoc regnum dea gentibus esse, sī qua fata sinant, jam tum tenditque fovetque. Progeniem sed enim Trōjānō à sanguine dūcī audierat, Tyriās ōlim quae verteret arces; hinc populum lātē rēgem belloque superbum venturum exscidio Libyae; sīc volvere Parcās. Id metuens veterisque memor Saturnia belli, Talia flammātō sēcum dea corde volūtāns nimbōrum in patriam, loca feta furentibus Austrīs, Illī indīgnantēs māgnō cum murmure montis 55 60 et premere et laxās sciret dare jussus habēnās. gēns inimica mihi Tyrrhenum navigat aequor, exigat et pulchra faciat te prōle parentem.' explōrāre labor; mihi jussa capessere fãs est. 70 70 75 Aeolus haec contra: Tuus, ō regina, quid optēs, Tu mihi quodcumque hōc rēgni, tū sceptra Jovemque concilias, tū das epulis accumbere dīvum. nimbōrumque facis tempestatumque potentem.' impulit in latus, ac venti velut agmine facto, 80 Haec ubi dicta, cavum conversa cuspide montem 85 |