M. TITYRE, tu patulae recubans sub tegmine fagi silvestrem tenui musam meditaris avena; nos patriae fines et dulcia linquimus arva. Nos patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra formosam resonare doces Amaryllida silvas. T. O Meliboee, deus nobis haec otia fecit. Namque erit ille mihi semper deus, illius aram saepe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus. Ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum ludere quae vellem calamo permisit agresti. M. Non equidem invideo, miror magis: undique totis usque adeo turbatur agris. En ipse capellas protenus aeger ago: hanc etiam vix, Tityre, duco. Hic inter densas corylos modo namque gemellos spem gregis, ah, silice in nuda conixa reliquit. Saepe malum hoc nobis, si mens non laeva fuisset, de caelo tactas memini praedicere quercus. [Saepe sinistra cava praedixit ab ilice cornix.] Sed tamen iste deus qui sit da, Tityre, nobis. T. Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putavi stultus ego huic nostrae similem, quo saepe solemus pastores ovium teneros depellere fetus. Sic canibus catulos similes, sic matribus haedos noram, sic parvis componere magna solebam. Verum haec tantum alias inter caput extulit urbes, B 5 ΤΟ 15 20 25 quantum lenta solent inter viburna cupressi. M. Et quae tanta fuit Romam tibi causa videndi ? non umquam gravis aere domum mihi dextra redibat. T. Quid facerem? neque servitio me exire licebat 30 35 40 45 50 55 T. Ante leves ergo pascentur in aethere cervi, 60 et freta destituent nudos in litore pisces; ante pererratis amborum finibus exsul aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim, quam nostro illius labatur pectore vultus. M. At nos hinc alii sitientes ibimus Afros, pars Scythiam et rapidum Cretae veniemus Oaxen et penitus toto divisos orbe Britannos. En umquam patrios longo post tempore fines, pauperis et tuguri congestum caespite culmen post aliquot mea regna videns mirabor aristas ? Impius haec tam culta novalia miles habebit, barbarus has segetes: en quo discordia cives produxit miseros! his nos consevimus agros! Insere nunc, Meliboee, piros: pone ordine vites. Ite meae felix quondam pecus ite capellae. Non ego vos posthac viridi proiectus in antro dumosa pendere procul de rupe videbo; carmina nulla canam; non me pascente, capellae, florentem cytisum et salices carpetis amaras. 65 70 75 T. Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem 80 fronde super viridi: sunt nobis mitia poma, castaneae molles et pressi copia lactis. Et iam summa procul villarum culmina fumant, maioresque cadunt altis de montibus umbrae. ECLOGA II. FORMOSUM pastor Corydon ardebat Alexim, delicias domini; nec quid speraret habebat. Tantum inter densas umbrosa cacumina fagos assidue veniebat. Ibi haec incondita solus montibus et silvis studio iactabat inani: 'O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas? ni nostri miserere? Mori me denique coges. Nunc etiam pecudes umbras et frigora captant; nunc virides etiam occultant spineta lacertos, Thestylis et rapido fessis messoribus aestu alia serpyllumque herbas contundit olentes. At mecum raucis, tua dum vestigia lustro, sole sub ardenti resonant arbusta cicadis. Nonne fuit satius, tristes Amaryllidis iras atque superba pati fastidia? nonne Menalcan, 5 10 15 quamvis ille niger, quamvis tu candidus esses? Nec sum adeo informis: nuper me in litore vidi, Cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim 20 25 30 haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas? 35 et dixit moriens: "Te nunc habet ista secundum:" Dixit Damoetas, invidit stultus Amyntas. Praeterea duo nec tuta mihi valle reperti 40 45 Ipse ego cana legam tenera lanugine mala castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat; addam cerea pruna: honos erit huic quoque pomo; et vos, o lauri, carpam et te, proxima myrte, 50 sic positae quoniam suaves miscetis odores. 55 Rusticus es, Corydon: nec munera curat Alexis, nec, si muneribus certes, concedat Iollas. Heu heu! Quid volui misero mihi! Floribus austrum perditus et liquidis immisi fontibus apros. бо Quem fugis, ah, demens? habitarunt di quoque silvas te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. 65 me tamen urit amor: quis enim modus adsit amori? Quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus, 70 M. Dic mihi, Damoeta, cuium pecus? an Meliboei ? D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon. M. Infelix o semper oves pecus! ipse Neaeram dum fovet ac ne me sibi praeferat illa veretur, hic alienus oves custos bis mulget in hora, et sucus pecori et lac subducitur agnis. 5 D. Parcius ista viris tamen obiicienda memento. Novimus et qui te transversa tuentibus hircis, et quo-sed faciles Nymphae risere-sacello. M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis atque mala vites incidere falce novellas. D. Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum fregisti et calamos: quae tu, perverse Menalca, et cum vidisti puero donata, dolebas, IO |