730 Postquàm prima quies epulis, mensæque remota, Fit strepitus tectis, vocemque per ampla volutant Incensi, et noctem Hic regina gravem gemmis auroque poposcit, A Belo soliti. Tum facta silentia tectis; corda desueta amandi. Postquàm cessatum est à primis epulis, et sublati sunt cibi, ponunt magna pocula, et coronant vinum. Fit sonus per domum, et vox volvitur per spatiosa atria: lucerne accense pendent e laquearibus auratis, et faces luce pellunt tenebras. Tunc Regina petiit pateram auro et gemmis gravem, et replevit eam vino ; quam Belus, et omnes Beli posteri solebant replere. Tunc silentium factum est totâ domo: Jupiter, inquit Dido, 727. Mensæque remotæ.) Mensæ non tantùm sunt τράπεζαι, seu mensæ ipsæ que ferculis onerantur; sed etiam oiria, seu cibi et fercula, quæ imponuntur mensis: quod disertè scribit Pollux, et innuunt auctores Latini, apud quos frequens est divisio convivii in primas ae secundas mensas; at mensæ non mutabantur: itaque prima et secunda fercula intellige, quorum prima graviorum erant ciborum; secunda pomorum, compotationum, libationum utraque distinguebantur saltationibus, cantu, ludis, dum convivæ ab edendo quiescerent et hæc est prima quies, cui respondet, secundæ quietis loco, finis epularum post secundas mensas. De crateribus, poculis vinariis. Ecl. 5, 68. De coronatione vini, Georg. 2, 528. fac Jupiter (hospitibus nam te dare jura loquuntur) hausit Tum Rit increpitans ille immen Spumantem pateram, et pleno se profunt auro Post alii proceres. Citharâ crinitus Topas Personat auratâ, docuit maximus Atlas. "tococca canit errantem Lunam, Solisque labores; Unde hominum genus, et pecudes: unde imberet ignes, спила aces quæ +735 740 745 (nam aiunt te auctorem esse legum hospitalium) fac ut hic dies sit felix Carthaginiensibus, et advenis Trojanis et ut posteri nostri hujus recordentur. Adsit Bacchus auctor lætitiæ, et propitia Juno: Et vos, ó Carthaginienses, adeste faventes huic convivio. Sic ait, et stillavit in mensam vinum, honorem liquorum, et eo stillato, prima degustavit reliquum summis tantummodò labris. Deinde dedit Bitia hortans eum: ille alacer ebibit pateram spumantem, et conspersit se vino aureæ patere plena: posted alii proceres. Iopas comatus ludit Cithará, ea quæ maximus Atlas docuit. Canit ille errores Lunce, et defectus Solis: unde oriatur genus hominum, et pecudes; unde pluvia 735. Jupiter hospitibus.) 749. Libavit.) Stillavit : batur, significat etiam degusto ac leviter tango, ut suprà, v. 260. Oscula libavit natæ 1. Georg. 4, 54. Flumina libant summa leves. Denique generatim sumitur pro sacrificio, quia nullum sacrificium erat sine libatione. 745. Atlas.) Benè Pœnus ea narrat, quæ docuit Atlas Afer, rex Mauritanie: qui cùm esset astrologiæ peritissimus, cœlum humeris susti nuisse dicitur; et in montem cognominem mutatus, objectu Gorgonei capitis, a Perseo Jovis filio , quem excipere hospitio noluerat. Prepe Arcturum, pluviasque Hyadas, geminosque Triones: ter Infelix Dido, longumque bibebat amorem ; Multa super Priamo rogitans, super Hectore multa i Nunc, quales Diomedis equi: nunc, quantus Achilles. et fulmina canit Arcturum, et Hyadas imbriferas, et duos Triones; cur Sol hiemalis ita properet se lavare aquis Oceani, vel quæ mora retardet lentas noctes æstatis. Carthaginienses dant plausum : et Trojani eos imitantur. Misera etiam Dido traducebat noctem variis cum Enea colloquiis, et sensim hauriebat amorem ; quærens multa de Priamo, multa de Hectore: modò, quibus armis instructus filius Aurora venisset Trojam: modò quales essent equi Diomedis: modò, quantus esset Achilles. Age potiùs, hospes inquit: et narra nobis dolos Græcorum cèt multò minores, eumdem fere situm imitantur. 749. Se tingere soles.) Ex vulgi mente, cui sidera in Oceanum decumbere et lavari dicebantur. Sensus est: cur dies hiberni tam sint breves; et quæ mora sic obstet noctibus æstivis, ut serò ac lentè veniant versus ii huc translati sunt e Georg. 2, 481 482. Soles, dies, vel Sol ipse. 54. Priamo, etc.) Troja no rege, de quo passim lib 2. De Hectore ejus filio, et Achille, suprà v. 103. De Aurora filio Memnone, v. 403. De Diomede, Tydei filio, v. 101. De equis quos Rheso Diomedes abduxit, v. 476. Insidias, inquit, Danaùm, casusque tuorum, a prima origine, ruinamque civium tuorum, et tuos errores: nam æstas jam septima te circumfert errantem omnibus terris et maribus. 760. Septima æstas:) Hine probat Segresius, æstate neam ad Africæ littus appulsum esse. Nec refert quòd lib. 5, v. 626, sub ipsum sequen tis veris initium, dicat etiam Beroë: Septima post Troja excidium jam vertitur æstas. Illic enim addit vertitur, id est, transacta est, et in aliam æstatem vertitur ac deflectit, nempe in octavam. ENEIDOS LIBER IL ARGUMENTUM. Narrat Didoni Æneas Trojani excidii seriem; ea est ejusmodi. Græci decenni bello penè fracti, dolo capere urbem constituunt : fugam simulant; circa Tenedum insulam latent; equum relinquunt in castris, fetum intùs militibus. Quo per fraudem Sinonis, cui fidem mors Laocoontis faciebat, in urbem inducto, noctu reserato ejus` utero, Græci erumpunt, admissoque exercitu, Trojam ferro et igne populantur. Admonetur in somnis Eneas ab Hectore, ut fugá sibi consulat. Eneas mortem fugæ præferens, coactá manu, Græcos aliquot cædit; sumptisque eorum armis suorum telis ferè obruitur. At vastata regid, Priamo Pyrrhi manu interfecto, Eneas domum revertitur, Anchise patri sacra Penatesque committit, suis eum imponit humeris, et cum As * canio filio, Creüsaque uxore, fugam arripit. Mox amissá inter eundum Creisa, iter ad eam quærendam relegit: occurrit mortuæ uxoris umbra, monetque se a Cybele in Phrygia detineri. Redit ille in montem Idam, et cum sociis mari fugam parat. ONTICUERE omnes, intentique ora tenebant. 5 Eruerint Danai, quæque ipse miserrima vidi, Et quorum pars magna fui. Quis talia fandoenfon Myrmidonum, Dolopumve, aut duri miles Ulyssei, OMNES siluerunt, et attenti comprimebant vocem. Tum pater Eneas sic incoepit e superiori parte lecti: Jubes me, ó Regina, renovare dolorem infandum, narrando quomodò Græci everterint potentiam Trojanam, et regnum deplorandum : et quæcumque vidi ipse digna miseratione, et quibus magna ex parte interfui. Quis Myrmidonum, aut Dolopum, aut quis miles duri Ulyssis hæc 2. Ab alto.) Quia Eneas sedebat in altiore, id est, dextera parte lecti; Ascanius in inferiore, seu sinistra ; Dido in media: Æn. 1.702, 5. Danai.) Græci : En. 1, 34. 7. Myrmidonum, etc.) Milites Achillis fuerunt, ex Ægina insula sinûs Saronici, inter Peloponnesum et Atticam: sic dicti a púpun formica: quòd, ut ait Strabo, propter soli sterilitatem, formicarum in morem terram fodientes, semen in saxa conjicerent; itemque laterum coctorum penuriâ in fossis habitarent. Fabulæ tamen ex eo derivant, nomen quòd Eacus, Achillis avus 2 Eginæ rex cùm regnum esse vel Dolopum.) Eos quidam A |