Et jam prima novo spargebat lumine terras Tithoni croceum linquens Aurora cubile: Regina e speculis ut primùm albescere lucem Vidit, et aequatis classem procedere velis, Littoraque et vacuos sensit sine remige portus; Terque quaterque manu pectus percussa decorum, Flaventesque abscissa comas: Proh Juppiter! ibit Hic, ait, et nostris illuserit advena regnis? Non arma expedient, totaque ex urbe sequentur, Deripientque rates alii navalibus? Ite: 590 Ferte citi flammas, date vela, impellite remos. Quid loquor? aut ubi sum? quae mentem insania mutat? Infelix Dido! nunc te facta impia tangunt! Tum decuit, quum sceptra dabas. En dextra fidesque! Quem secum patrios aiunt portasse Penates,. Quem subisse humeris confectum aetate parentem! Non potui abreptum divellere corpus, et undis Spargere? non socios, non ipsum absumere ferro Ascanium, patriisque epulandum ponere mensis? Verùm anceps pugnae fuerat fortuna. Fuisset. 600 Quem metui moritura? Faces in castra tulissem; Implessemque foros flammis; natumque patremque Cum genere extinxem: memet super ipsa dedissem. Sol, qui terrarum flammis opera omnia lustras; Tuque harum interpres curarum et conscia Juno; Nocturnisque Hecate triviis ululata per urbes; Et Dirae ultrices, et di morientis Elissae, Accipite haec, meritumque malis advertite numen: Già di Titon dal rancio letto uscita Il suol vestía de' nuovi rai l'Aurora: Come albeggiar da eccelsa loggia Elisa Vide, e gir pari a piene vele i legni, Nè più sentì nautico moto al lido; Al bel sen con sue mani, e all'auree trecce, Desta gran fiamma; arso il naval; col padre E o Furie ultrici, e o inferni dei d'Elisa, Et nostras audite preces. Si tangere portus State mie preci a udir. Se un porto è forza Che a ferro e a foco il Frigio seme infesti Cara nutrice, Anna mi reca: e dille Che a umor di fiume il suo spruzzarsi avacci, Sic ait. Illa gradum studio celerabat anili. 640 At trepida, et coeptis immanibus effera Dido, Sanguineam volvens aciem, maculisque trementes Interfusa genas, et pallida morte futura, Interiora domús irrumpit limina, et altos Conscendit furibunda rogos; ensemque recludit Dardanium, non hos quaesitum munus in usus. Hic, postquam Iliacas vestes notumque cubile Conspexit, paullum lacrymis et mente morata, Incubuitque toro, dixitque novissima verba: 650 Dulces exuviae, dum fata deusque sinebant, Accipite hanc animam, meque his exsolvite curis. Vixi, et quem dederat cursum fortuna peregi: Et nunc magna mei sub terras ibit imago. Urbem praeclaram statui; mea mœnia vidi; Ulta virum, pœnas inimico a fratre recepi; Felix, heu! nimiùm felix, si littora tantùm Numquam Dardaniae tetigissent nostra carinae! Dixit, et os impressa toro: Moriemur inultae...! Sed moriamur, ait; sic, sic juvat ire sub umbras. Hauriat hunc oculis ignem crudelis ab alto Dardanus, et nostrae secum ferat omina mortis. Dixerat; atque illam media inter talia ferro 'Collapsam adspiciunt comites, ensemque cruore 660 Spumantem, sparsasque manus. It clamor ad alta Atria; concussam bacchatur fama per urbem. Lamentis gemituque, et femineo ululatu, Tecta fremunt; resonat magnis plangoribus aether. |