ἡ δ ̓ ἐπιτερπέσθω πολιοκροτάφοισι γέρουσιν
ὧν οὐρὴ μὲν ἀπήμβλυνται, θυμὸς δὲ μενοινᾷ.

ubi οὐρή est τὸ πέος, ut apud Horatium:

quaecumque excepit turgentis verbera caudae. Eustathius haec laudans pag. 1968, 41. ratus ἀπήμβλυνται esse pluralis numeri substituit:

ὧν οὐραὶ μὲν ἀπήμβλυνται.

In luculento Euripidis fragmento pag. 365:

ἥκω ζαθέους ναούς προλιπών

ἁγνὸν δὲ βίου τείνΟΜΕΝ ἐξ οὗ

Διὸς Ιδαίου μύςης γενόμην

Βάκχος ἐκλήθην ὁσιωθείς,

Nullum hic locum habet pluralis reivopev neque verbum fini

tum. Corrige

ἁγνὸν δὲ βίον τείνΩΝ ἐξ οὗ

Διὸς Ιδαίου μύςης γενόμην

Βάκχος ἐκλήθην ὁσιωθείς.

Pag. 373: εἴθε τὴν μυθευομένην ἄλιμον καὶ ἄδιψον εὔπορον ἦν κεκτῆσθαι ἵν ̓ [ἂν] τις τὸ διαρρέον τοῦ σώματος ἐπισχὼν δι ̓ ὀλίγου πρὸς τοῖς ἀρίσοις ἦν.

Ut Graeca sit oratio expunge av. In huiusmodi sententia iva cum imperfecto componitur. Magnum numerum exemplorum congessi in Var. Lectt. pag. 102 sqq.

Pag. 380: θεσμός αἰώνιος τοῖς ̓Ατθίδα νεμομένοις κύριος τὸν ἅπαντα χρόνον.

Estne satis manifestum emblema? Draco dederat θεσμός αἰώ νιος quod nescio quis interpretans adscripsit: κύριος τὸν ἅπαντα χρόνον.

C. G. COBET.

DE

LOCIS QUIBUSDAM IN

AELIANI

Varia Historia.

AELIANI Varia Historia recognovit RUD. HERCHER.

Parisiis 1858.

Aut incredibilis inscitia aut turpissima adulatio PHILOSTRATI fuit, qui in libro secundo de Vitis Sophistarum cap. 31. de AELIANO haec sustinuit scribere: Αἰλιανὸς Ῥωμαῖος μὲν ἦν, ήτα τίκιζε δὲ ὥσπερ οἱ ἐν τῇ μεσογείᾳ Αθηναῖοι '). Quod autem dicit optime Attice loqui τοὺς ἐν τῇ μεσογείᾳ sumsit ex loco Aristophanis in Fragm. Comic. II. pag. 1199:

διάλεκτον ἔχοντα μέσην πόλεως

οὔτ ̓ ἀςείαν ὑποθηλυτέραν

οὔτ ̓ ἀνελεύθερον ὑπαγροικοτέραν.

neque enim in Urbe neque procul ab Urbe homines optime loquebantur. Sed nemo illa laude indignior est quam AELIANUS, cuius affectatum et ineptum dicendi genus fastidium parit ac

nauseam.

Nihil est Atticae dialecto dissimilius quam Aeliani oratio in

1) Decepit Perizonium, qui in Praefatione ita scripsit: „peritia Linguae Graecae, Attica imo eloquentia, in (Aeliano) homine Romano fuit admirabilis, ut non magis Attici hac parte essent ipsi Athenienses.”

digesta farrago ex verbis et locutionibus modo Homericis, modo Tragicis, modo Atticis, modo Ionicis, modo vulgaribus et e trivio sumtis consarcinata, cuius rei complura exempla infra expromam.

Aelianus ipse credebat se admirabili oratione ac stilo uti, sed quia non omnes ea admirabantur ita se consolatus est ut diceret sua scripta non nisi eruditis auribus placere posse. Nicomachus pictor, ut scribit XIV. 47, Zeuxidis tabulam impense admirabatur. Quaesivit ex eo aliquiς τί δὴ παθὼν οὕτω θαυμάζοι τὴν τέχνην ; cui ille „οὐκ ἂν με ἠρώτησας, εἶπεν, εἰ τοὺς ἐμοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκέκτησο.” deinde ita pergit: ἐγὼ δ ̓ ἂν φαίην τοῦτο καὶ ἐπὶ τῶν λόγων, ἀλλ ̓ εἴ τις ἔχοι πεπαιδευμένα ὦτα, ὥσπερ οὖν οἱ χειρουργοί τεχνικά ὄμματα. De quo haec scribens cogitaverit perspicuum est 1).

Fuerat apud Aelianum etiam aliud luculentum de eius genere scribendi testimonium et indicium quanto opere sibi sic scribendo placeret, sed librariorum oscitantia factum est ut periret vera lectio, quae nondum est a quoquam reperta. Legitur in Praefatione ad Historiam Animalium: probe scio etiam alios in hoc argumento elaborasse, ἐγὼ δὲ ἐμαυτῷ ταῦτα ὅσα οἷόν τε ἦν ἀθροίσας καὶ περιβαλὼν αὐτοῖς τὴν ΣΥΝΗΘΗ λέξιν κειμήλιον οὐκ ἀσπούδασον ἐκπονῆσαι πεπίςευκα. Quae est haec, quam dicit, συνήθης λέξις ? Si quid Herchero credimus συνήθη λέξιν appellat ,,elocutionem PROPRIAM IPSI AC SUAM." sed vehementer fallitur, namque ἡ συνήθης λέξις est ή κατημαξευμένη καὶ πᾶσι κοινή, unde vitiosa Graeculorum oratio ή συνήθεια appellari solet.

Quid scripserit Aelianus hi loci declarabunt. Demetrius περὶ Ερμηνείας § 60: πᾶν δὲ τὸ σύνηθες μικροπρεπές, διὸ καὶ ἀθαύ μαςον. et § 77: ἡ δὲ κυρία καὶ συνήθης (λέξις) σαφὴς μὲν ἀεί, τῇ δὲ καὶ εὐκαταφρόνητος. et § 190 : μικρότερον γὰρ τὸ συνηθέ ςερον πάντων, τὸ δὲ ̓ΑΣΥΝΗΘΕΣ καὶ μετενηνεγμένον μεγαλοπρε

1) Simili modo tecte se ipsum laudavit Diogenes Laërtius, qui quum antea carmina composuisset (τὴν πάμμετρον) deinde soluta oratione vitas philosophorum scribere coepit. Hinc annotavit IV. 15: ποιηταὶ μὲν ἐπιβαλλόμενοι πεζογραφεῖν ἐπι τυγχάνουσι, πεζογράφοι δὲ ἐπιτιθέμενοι ποιητικῇ πταίουσιν.

πές. Dionysius Halic. in iudicio de Thucydide Tom. VI. pag. 946: ταῦτα ἐξήλλακται ἐκ τῆς πολλῆς καὶ συνήθους τοῖς πολλοῖς ἀπαγγελίας καὶ κρείττονά ἐςιν ἢ κατὰ τὸν ἰδιώτην. et pag. 947: λέλεκται ἐκ τῆς κοινότητος εἰς τὴν ̓ΑCΥΝΗΘΗ φράσιν ἐκβεβηκότα. Iam tu vides quid sit corrigendum. Aeliani sermo utpote omni genere ornamentorum distinctus ab ipso dicebatur ἡ ̓Ασυνα ήθης λέξις, id est θαυμαςὴ καὶ μεγαλοπρεπής, quemadmodum τὸ σύνηθες est μικροπρεπὲς καὶ ἀθαύματον καὶ εὐκαταφρόνητον.

Ne ulla dubitatio supersit inspice mihi ultima Praefationis verba: εἴ τισπουδῆς ἄξιον μάθημα παρεχοίμεθα καὶ τῇ εὑρέσει τῇ περιττοτέρᾳ καὶ ΤΗΙ ΦΩΝΗΙ. Cum his comparanda quae scribit in exitu Epilogi ad Hist. Anim. ὅπως δὲ αὐτὰ εἶπον καὶ σὺν ὅσῳ πόνῳ τό τε εὐγενὲς τῆς λέξεως ὁποῖον καὶ τῆς συνθήκης, ΤΩΝ ΤΕ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ῬΗΜΑΤΩΝ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ὁπόσοις ἂν μὴ χρήσωμαι πονηροῖς κριταῖς ἐκεῖνοι εἴσονται.

Relegam nunc iterum τὴν ποικίλην ἱςορίαν et si quid inciderit animadversione dignum paucis notabo.

1. 16: χιτῶνα αὐτῷ φέρων ἐρίΩΝ πολυτελῆ καὶ εὐήτριον. Lege ἐριοῦν. Tum inserta praepositione: ταῦτα (πρὸς) τὸν Σως κράτην ὁ ̓Απολλόδωρος.

1. 21: δόξαν μὲν ἀπέςειλε τῷ Πέρσῃ προσκυνήσεως.

Boni scriptores pro adorantis speciem praebere dicebant προσ κυνοῦντος δόξαν παρέχειν, sed Aeliano, qui ἀσυνήθη sectatur, suus error relinquendus quoniam similiter dixit, indicante Kuhnio, in H. A. I. 15: ἡ καρὶς δόξαν τινὰ ἀπος έλλει μελλούσης παριέναι.

Ι. 23: τὰ μὲν καταχαρίζεται, τὰ δὲ ψεύδεται.

Repetita praepositione scribendum: τὰ δὲ ΚΑΤΑψεύδεται, nam sensus est: modo indignis laudem impertitur, modo de bene meritorum laude mentiendo detrahit. Sic demum iusta oppositio est.

Ι. 28: ἔγωγε ὑμῖν ἐθέλω εἰπεῖν ΡόδιοΝ δόξαν.
Dixisset saltem ΡοδίΑΝ, at tu scribe 'ΡοδίΩΝ δόξαν.

προκαλεῖται τὸν Ἡρακλέα.

Non est Graecum Siavião da et obiter e Lexicis eximendum.

Leg. 'ΑΝιώμενος.

Ι. 30: πολλοῖς δὲ καὶ πολλὰ ἀγαθὰ προξενήσας.
Transpone: πολλοῖς δὲ πολλὰ κἀγαθά,

Ι. 31: πάντες αὐτῷ Πέρσαι κατὰ τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν ἕκαςος Προσκομίζουσιν.

Supple ἕκαςός ΤΙ προσκομίζουσιν.

Ι. 32: ὡς ἂν μὴ ἀγέραςος τὸ γοῦν ἐμὸν παρέλθης.

Scriptum fuisse suspicor:

ἀγέρατος τοὐπ ̓ ἐμέ. cf. Porsonus

ad Euripidis Oresten vs. 1338:

σώθηθ ̓ ὅσον γε τοὐπ' ἐμέ.

Ι. 32: καὶ σὺ δέ μοι καταλύοντι ἐν τῷ ςαθμῷ πάντως ἐπιφάνηθι.

Ex Herodoto IV. 97: σωθέντος ἐμεῦ ὀπίσω ἐς οἶκον τὸν ἐμὸν ἐπιφάνηθι μοι πάντως.

I. 34: οἱ δὲ (iudices) οὐκ ἔκριναν τὴν καταδικάζουσαν ἀγα

γεῖν ψῆφον.

Quid est τὴν ψῆφον ἄγειν? Nihil prorsus. Repone igitur ἐνεγ κεῖν ψῆφον.

Post pauca supple: (ἐν) τοῖς ὀφθαλμοῖς τοῖς ἑαυτοῦ.

Π. 1: ὁ τοῦ Σωφρονίσκου καὶ τῆς Φαιναρέτης. Sumsit haec ex Alcibiade I. pag. 131 e: ἐραςής εἷς μόνος καὶ οὗτος ἀγαπητὸς Σωκράτης ὁ Σωφρονίσκου καὶ Φαιναρέτης.

ΙΙ. 4: συνεχώρησε δὲ αὐτοῖς τὰ ἴδια [δίκαια] καρποῦσθαι.
Exime stolidum emblema.

ΙΙ. 7: ἀποδίδονται τὸ βρέφος τῷ τιμὴν ἐλαχίσην δόντι. Mirificum hoc est et absurdum venditionis genus. Requiritur plane contrarium: τῷ τιμὴν ἐλαχίσην αἰτοῦντι, qui minimum (ex aerario) pretium poscebat ut puerum aleret et educaret.