ΙΙΙ. 1: ἄγων καὶ ἄλλους τῶν ἦρχε καὶ Ἑλλήνων Ιωνάς τε καὶ Αἰολέας.

Multo usitatior componendi forma est quae in Codice R legitur: ἄγων ἄλλους ΤΕ τῶν ἦρχε καί κτέ. Sic saepe dicitur: αυτός τε καὶ τοὺς ἄλλους ἐκέλευε, et αὐτός τε — καὶ τῇ τρατιῇ παρήγγειλε, et αὐτούς τε ἄνδρας ἀγαθοὺς εἶναι καὶ τοὺς ἄλλους παρακαλεῖν, vid. ad II. 1. cf. Herod. 1. 1; τῇ τε ἄλλῃ καὶ δὴ καὶ ἐς ̓́Αργος. III. 61: τῇ τε ἄλλῃ καὶ δὴ καὶ ἐς Αἴγυπτον. III. 152: ἄλλοισί τε σοφίσμασι καὶ δὴ καὶ τῷ Κῦρος εἷλέ σφεας, et sic passim alibi.

III. 1: αἴτες δὲ ἐκ βουλῆς ἀνδρὸς Αἰγυπτίου, ὃς μεμφόμενος Αμασιν [ἔπρηξε ταῦτα] ὅτι μιν ἐξ ἁπάντων τῶν ἐν Αἰγύπτῳ ἰητρῶν ἀποσπάσας ἀπὸ γυναικός τε καὶ τέκνων ἔκδοτον ἐποίησε ἐς Πέρσας, ὅτε Κῦρος πέμψας παρὰ "Αμασιν αἴτεε ἰητρὸν ὀφθαλμῶν ὃς εἴη ἄριςος τῶν ἐν Αἰγύπτῳ· ταῦτα δὴ ἐπιμεμφόμενος ὁ Αἰγύπτιος ἐνῆγε τὸν Καμβύσεα κτἑ.

Primum repone μεμφόμενος ̓Αμάσι pro "Αμασιν. Tragicorum est dicere:

οὐ μέμφομαι σε, δρῶν γὰρ εὖ κακῶς λέγεις.

Herodotus autem, ut cap. 4: μεμφόμενος κού τι Αμάσι scribere solet. Cf. VI. 124: ἴσως τι ἐπιμεμφόμενοι ̓Αθηναίων τῷ δήμῳ, et sic saepius.

Deinde expunge verba: ἔπρηξε ταῦτα. Non possunt sic divelli μεμφόμενος ̓Αμάσι ὅτι μιν ἔκδοτον ἐποίησε. Herodotus quum instituisset dicere μεμφόμενος ̓Αμάσι multis interpositis orationis filum resumit et redintegrat verborum tenorem consueta forma: ταῦτα ΔΗ ἐπιμεμφόμενος κτέ.

III. 1: αἴτεε δὲ ἐκ βουλῆς ἀνδρὸς Αἰγυπτίου, et post pauca: ἐνῆγε τῇ συμβουλῇ. Veram lectionem servavit R.: ἐκ συμβουλίης, unde in sqq. emendandum: ἐνῆγε τῇ συμβουλίῃ. Συμβουλίη et συμβουλή quamquam saepe in libris confunduntur tamen facile discerni possunt: συμβουλή est consultatio, deliberatio, συμ βουλίη est consilium quod quis cui dederit. Ut συμβουλή respondet verbo ἅμα βουλεύεσθαι, sic συμβουλίη verbo συμβουλεύειν respondet. Cf. VII. 151: σὺ δέ μευ συμβουλίην ἔνδεξαι, et post pauca: συμβουλεύω τοι at tu consilium a me accipe et do tibi consilium.

ΙΙ. 1: μετὰ δὲ χρόνον ὣς μιν ήσπάζετο πατρόθεν ὀνομάζων. Rectissime Stein Καμβύσης inserebat, sed post ήσπάζετο collocabat. Malim: ὥς μιν Καμβύσης ήσπάζετο, quia arctissime coniuncta sunt: ήσπάζετο πατρόθεν ὀνομάζων, salutabat verbis, ο filia Amasidis, προσεῖπε λέγων ὦ θύγατερ ̓Αμάσιος. Ad haec igitur puella respondet: non sum Amasidis filia, διαβεβλημένος ὑπὸ ̓Αμάσιος οὐ μανθάνεις;

Quid sit πατρόθεν ὀνομάζειν optime intelligitur e loco Platonis in Lyside pag. 204 ε: οὐ γὰρ πάνυ τι αὐτοῦ τοὔνομα λέγουσιν ἀλλ ̓ ἔτι πατρόθεν ἐπονομάζεται, id est: salutant eum non ὦ Λύσι, sed ὦ παῖ Δημοκράτους, nempe διὰ τὸ σφόδρα τὸν πατέρα γιγνώσκεσθαι αὐτοῦ. Sic factum est ut esset haec et periucunda et perhonorifica compellatio, ὦ παῖ Καμβύσεω, ὦ παῖ Γωβρύεω

et sim.

Cf. I. 124: ὦ παῖ Καμβύσεω.

III. 4: ὦ παῖ Κύρου.

ΙΙΙ. 71: ὦ παῖ Υστάσπεος.

VII. 14: ὦ παῖ Δαρείου.

ΙΧ. 78: ὦ παῖ Κλεομβρότου.

Sic intelligimus vitiosos esse locos omnes ubi his nomen additur, ut in Lyside pag. 204 6: ὦ παῖ Ἱερωνύμου [Ιππόθα λες], dicam de ea re alio loco.

Quam mendaces in historia Aegyptii fuerint declarat locus Herodoti III. 2: Αἰγύπτιοι δὲ οἰκηιοῦνται Καμβύσεα, φάμενοί μιν ἐκ ταύτης δὴ τῆς ̓Απρίεω θυγατρὸς γενέσθαι· Κῦρον γὰρ εἶναι τὸν πέμψαντα παρὰ "Αμασιν ἐπὶ τὴν θυγατέρα ἀλλ ̓ οὐ Καμβύσεα. et post pauca: παρατράπουσι τὸν λόγον προσποιεύμενοι τῇ Κύρου οἰκίᾳ συγγενέες εἶναι.

Leniter ad haec Herodotus: λέγοντες δὲ ταῦτα οὐκ ὀρθῶς λέω γουσι, sed simul aperit fraudem eorum, qui sic fidem rerum gestarum perverterint et scientes illos fallere vanitate ductos. invictis argumentis demonstrat.

ΙΙΙ. 4: καὶ γνώμην ἱκανὸς καὶ τὰ πολεμικΑ ἄλκιμος.

Recte liber Vaticanus πολέμΙΑ, ut Herodotus solet. Cf. V. 78: οὐδαμῶν τῶν σφεας περιοικεόντων ἦσαν τὰ πολέμια ἀμείνους.

ΙΙΙ. 4: μεταδιώκει δὲ τῶν εὐνούχων τὸν πιςότατον ἀποςείλας τριήρεϊ ΚΑΤ ̓ αὐτόν. Mendose scriptum est in R. εἰς τ' αὐτὸν (sic). Nihil verius quum vulgata. Aristophanes Av. 1177: οὔκουν περιπόλους ἐχρῆν

πέμψαι κατ' αὐτὸν εὐθύς;

ubi Scholiasta: τὸ χῖ πρὸς τὴν ἐν Ιλιάδι γραφήν τήν χθιζὸς ἔβη ΚΑΤΑ δαῖτα.

Conf. Var. Lectt. pag. 109.

Restituendum est κατ' αὐτΟΝ apud Aelianum in Hist. Anim. III. 46. ubi editur: ᾤχετο ἀπιὼν εἰς τὴν ἔρημον· ἀγανακτεῖ ὁ βασιλεὺς καὶ πέμπει κατ' αὐτον τοὺς ἀφαριησομένους.

ΙΙΙ. 4: ὁρμημένῳ δὲ ςρατεύεσθαι Καμβύσῃ ἐπ ̓ Αἴγυπτον καὶ ἀπορέοντι [τὴν ἔλασιν] ὅκως τὴν ἄνυδρον διεκπερᾷ.

Ubi deleveris τὴν ἔλασιν omnia recte et ordine procedent. Natum esse videtur ex iis quae continuo sequuntur: ἐξηγέεται δὲ καὶ τὴν ἔλασιν.

Scrupulum iniicere posset locus IV. 179: καί οἱ ἀπορέοντι τὴν ἐξαγωγὴν λόγος ἐςὶ φανῆναι Τρίτωνα, si sanus esset; sed neque

ἐξαγωγή hic locum habet et ἀπορεῖν τὴν ἔλασιν, aut τὴν ἐξαγωγήν, soloecum est.

Expedita erunt omnia si solum ἀπορέοντι retinueris. cf. I. 75: ἀπορέοντος γὰρ Κροίσου ὅμως οἱ διαβήσεται τὸν ποταμὸν ὁ τρατός. Ι. 191: ἄλλος οἱ ἀπορέοντι ὑπεθήκατο.

ΙΙΙ. 4: παραινέων πέμψαντα παρὰ τὸν ̓Αραβίων βασιλέα δέεσθαι τὴν διέξοδόν οἱ ἀσφαλέα παρασχεῖν.

Suspicor τὴν ΔΙοδον verum esse, quia διέρχομαι et διίημι et δίοδος in ea re trita sunt et saepissime etiam in Herodoti libris δι - et διεξ -, et δίοδος - ἔξοδος - διέξοδος confunduntur. III. 117: ἀποκεκληϊμένου δὲ τοῦ ὕδατος τῆς διεξόδου, in AB est ἐξόδου, recte, in R διεξόδου. IV. 11: θάψαντας δὲ οὕτω τὴν ἔξοδον ἐκ τῆς χώρης ποιέεσθαι, R. solus perperam τὴν διέξοδον, sententia enim postulat οὕτω ἐξιέναι ἐκ τῆς χώρης, non διεξιέναι. Qui per alienos fines transire vellet solebat δίοδον αἰτεῖν vel αἰτεῖσθαι. Aristophanes Av. vs. 188:

ἣν ἰέναι βουλώμεθα

Πυθῶδε Βοιωτοὺς δίοδον αἰτούμεθα.

Opponitur δίοδον διδόναι vel παρέχειν.

ΙΙΙ. 5: τὰ ἐμπόρια τὰ ΕΠΙ θαλάσσης.

Sic optime R. male Α Β. τὰ ἀπὸ θαλάσσης. Sic Attici dicebant τἀπὶ Θράκης χωρία et τἀπὶ Θρᾴκης.

ΙΙΙ. 6 : κεράμιον οἰνηρὸν κεινὸν οὐκ ἔςι — ἰδέσθαι.

Pro κεινόν stulte scriptum est in Α Β κείμενον. Verum servavit R.

ΙΙΙ. 7: σάξαντες ὕδατι.

Sic unus omnium Codex R pro ἕλξαντες, solus, ut tam saepe alibi, servans antiquam scripturam. Quod in libris est ἕλξαντες ne Graecum quidem est, nam ἕλκω habet futurum ἕλξω, sed aoristum είλκυσα, non εἷλξα, nisi apud ineptos scriptores sequioris aetatis, Philostratum similesque, qui et ερψα dicebant pro εἵρπυσα.

Saepius apud Herodotum coniuncta videbis ἕλκειν, ἑλκύσαι, εἱλκύσθαι, ἑλκυσθῆναι, et in compositis κατέλκειν, κατελκυσθῆναι.

ΙΙΙ. 7: πέμψας παρὰ τὸν ̓Αράβιον ἀγγέλους.

In R legitur: παρὰ τὸν ̓Αράβιον βασιλέα ἀγγέλους. Interpolatum est βασιλέα. Constanter enim Herodotus aut ὁ ̓Αράβιος dicit, aut ὁ ̓Αραβίων βασιλεύς, numquam & Αράβιος βασιλεύς et sim. sexcenta. Paucos locos vide.

Ι. 73: ὁ Κίλιξ et ὁ Βαβυλώνιος.

Π. 161: ἐναυμάχεε τῷ Τυρίῳ.

ΙΙΙ. 9: ἐποιήσατο ὁ ̓Αράβιος et post pauca: τὸν βασιλέα τῶν. ̓Αραβίων.

VIII. 98: ὁ Σιδώνιος, Τύριος, Αράδιος, Κίλιξ, Λύκιος et alii.
Alterius formae exempla sunt;

Ι. 2: τὸν Κόλχων βασιλέα.
ΙΙΙ. 4: τὸν ̓Αραβίων βασιλέα.
VII. 11: τοῦ Σαλαμινίων βασιλέος.

VIII. 87: τοῦ Καλυνδέων βασιλέος.

Ad loci nostri modum interpolatum est II. 118: ὁ Αἰγύπτιος [βασιλεύς]. VII. 67: ὁ Σιδώνιος [βασιλεύς].

Saepe contemtim dicebant ὁ Μῆδος, ὁ Πέρσης, ὁ βάρβαρος, ut postea ὁ Μακεδών. Xenophanes apud Athen. pag. 54. e: τίς πόθεν εἷς ἀνδρῶν; πόσα τοι ἔτη ἐςὶ Φέριςε;

πηλίκος ἦσθ ̓ ὅθ ̓ ὁ Μῆδος ἀφίκετο;

etiam de regulis ita loquebantur ὁ Τύριος, ὁ Σιδώνιος, ¿ Αράδιος.

ΠΙ. 8: τοῦτο δὲ ποιέων ἐπικαλέει τε τὸν Διόνυσον καὶ τὴν Οὐρανίην.

Recte R: ἐπικαλέει τόν τε Διόνυσον, quod reponendum.

ΙΙΙ. 8: κείρονται δὲ Περιτρόχαλα.

Iterum R solus veram lectionem servat, in ceteris est ΥΠΟτρόγαλα, sine sensu. Photius ex Aelio Dionysio: Περιτρό χαλα κείρονται· Ἡρόδοτος. Stein suspicatur Photium a correc tore Graeculo lectitatum fuisse, Praefat. pag. XXX, quem et alia complura „ex accurata auctorum lectione collegisse" opinatur. Cras credam.

eximam.

Περιτρόχαλα κείρεσθαι apud multos legitur, quos enumerat Dindorf ad ST. TH. Proferam unum ut mendum ut mendum Plutarch. de mulierum virtutibus pag. 261 f; τοὺς μὲν ἄρρενας