In hoc ipso Dialogo sic legitur pag. 125. a: ¿λλà vũv, ôpặs; κοινῇ βουλευώμεθα. Pag. 128. d: Χαρμίδην γὰρ τουτονὶ γιγνώσκετε τὸν καλὸν ΓεΝόμενον τοῦ Γλαύκωνος. Quid hoc est ὁ καλὸς γενόμενος ? An ex formoso turpis factus est? Corrige: τὸν καλὸν ΛεΓόμενον. Pag. 128. e: γυμνασάμενος τοῦτον τὸν χρόνον ὠφεληΘΗσομαι. Plato et Platonis imitatores dicebant ὠφελήσομαι. Pag. 129. α: ἐγὼ μέντοι ἔρχομαι ἀποθανούμενος νυνί. Non erat a Platonis lectione recens Elmsleius quum ad Euripidis Medeam vs. 1024 ἔρχομαι διαφθεροῦσα et sim. negaret ab Atticis usurpari. Agnovit deinde errorem et hunc ipsum ex Theage locum protulit in Addendis. Poterat melioribus testibus uti. Plato in Euthyphr. 2. c: ἔρχεται κατηγορήσων μου ὡς πρὸς μητέρα (πρὸς del.) τὴν πόλιν. et pag. 3. c: διαβαλῶν ἔρχεται εἰς τὸ δικαςήριον. Theaet. 198. e: ὅταν ἀριθμήσων ἴῃ ὁ ἀριθμητικὸς ἤ τι ἀναγνωσόμενος ὁ γραμματικός. Protag. 311. e: ἐρχόμεθα τε λοῦντες (fut.) τὰ χρήματα, et pag. 313. α: οἶσθα εἰς οἷόν τινα κίνδυνον ἔρχει ὑποθήσων τὴν ψυχήν; Nondum me poenitet in Platonis Zone pag. 533. c. correxisse: ἔρχομαι ἀποφανούμενος pro ἄρχομαι ἀποφαινόμενος. in Var. Lectt. pag. 286. Antiphanes in Fragm. Com. III. 150: τίς δ ̓ οὐχὶ θανάτου μισθοφόρος, ὦ φιλτάτη, ὃς ἕνεκα τοῦ ζῆν ἔρχετ ̓ ἀποθανούμενος ; ubi poëtam dedisse suspicor: τίς δ ̓ οὐχὶ θανατΑΙ, id est θανατᾷ, θανάτου ἐπιθυμεῖ. Pag. 129. d: ἐγὼ οὖν οἴομαι ἐκεῖνον ἢ ἀποθανεῖσθαι ἢ ὁμοῦ τι τούτῳ γ' ἐλᾶν καὶ περί γε τῆς ΠΡΑΓΜατείας τῆς ἄλλης πάνω Φοβοῦμαι. Novis mihi semper indiciis confirmatur vetus sententia fidem et auctoritatem textus Platonici ab uno Codice Bodleiano pendere. Martinus Schanz recte abiecit reliquos, sed praeterea ad testimonium dicendum producit et audit Marcianum librum, quem litera T notavit. Is liber ex eodem fonte manavit unde vetus Bodleianus, a quo ubicumque discedit habemus Graeculi satis acuti et mediocriter docti pro captu illorum temporum aut διόρθωσιν aut παραδιόρθωσιν. Correctiones hominis sunt ut plurimum leves et exiles et versantur in rebus tenuibus et minutis, quales quilibet qui hoc agat facili negotio reperire possit, veluti Κλειτόμαχε pro Κλιτόμαχε. et άνιςάμενος pro άνικαι... μενος, Νεμέαν pro Νεμαίαν, βούλεσθε pro βούλεσθαι et sim. Quod erat in archetypo: ΟΜΟΥΤΙΤΟΥΤΩΙΓΕΛΑΝ. Bodleianus legit: καὶ ὁμοῦ τι τούτῳ γελᾶν. Graeculus quum sentiret inepte risum hic commemorari deleta literula xav substituit. Vera lectio ab Hermanno reperta est: ὁμοῦ τι τούτῳ γ' ἐλῶν. In fine eiusdem loci est perabsurda παραδιόρθωσις, quae (quod miror) Editori imposuit, a quo inconsiderate in textum recepta est. In Bodleiano recte legitur: καὶ περί γε τῆς ΤΡατείας (leg. τρατιᾶς) τῆς ἄλλης πάνυ φοβοῦμαι. Nescio quo modo Graeculo in mentem venerit pro τρατείας (τρατιᾶς) de suo πραγματείας substituere. Notum est Thrasyllum in ea expeditione gravem cladem accepisse et multos de suo exercitu amisisse. cf. Xenoph. Hellen. I. 2. 9: ἔφυγον δὲ κἀκεῖ οἱ ̓Αθηναῖοι καὶ ἀπώλοντο αὐτῶν ὡς τριακόσιοι. Lysias κατὰ Διογείτονος § 7. ᾤχετο ςρατευσόμενος μετὰ Θρασύλλου. ἀποθανόντος δ ̓ ἐν Ἐφέσῳ Διογείτων τὴν θυγα τέρα ἔκρυπτε τὸν θάνατον τοῦ ἀνδρός. Socrates igitur, qui praedicit ea quae dudum facta essent, ita dixit: ἐγὼ οὖν οἴομαι ἐκεῖ νον ἀποθανεῖσθαι καὶ περί γε τῆς CΓΡατιᾶς τῆς ἄλλης πάνυ Φοβοῦμαι. Pag. 129 e: ἡ δύναμις αὕτη τὸ "Απαν δύναται. Pag. 130. 6: τί δέ; οὐκ οἶδεν, ἔφη, πρὶν σοὶ συγγενέσθαι οἷον ἦν [τὸ] ἀνδράποδον; οὐκ ἔοικέν γε, ἔφην ἐγώ, ΝΗ τοὺς θεούς. Primum expunge molestum articulum. Dixerat: οὐκ οἶδεν — οἷον ἦν ἀνδράποδον; Menander in Fragm. Com. IV. 244: οἷον δὲ καὶ τὴν ὄψιν εἶναι Φαίνεται ἀφ' οὗ τοιοῦτος γέγονεν, οἷον θηρίον. Deinde repone necessarium: οὐκ ἔοικέν γε ΜΑ τοὺς θεούς. Pag. 130. e: ὁπότε παρ' αὐτόν σε καθοίμην. Barbara haec forma est pro καθήμην, ut μεμνήμην, κεκλήμην, βεβλήμην, et in aoristo ἐμπλήμην. Pag. 131. α: καὶ ἐὰν μὲν παρείκῃ ἡμῖν, ταῦτα βέλτιςα, εἰ δὲ μή, τότε ἤδη παραχρῆμα βουλευσόμεθα. Est qui verba ταῦτα βέλτισα deleri iussit. Possunt haec omitti et ut plurimum omittuntur, sed nonnumquam talia apud optimum quemque scriptorem interponuntur. cf. Casaubonum ad Athenaeum V. 2. pag. 333, qui et alia attulit et ex Hippocrate de mulierum morbis: ἣν μὲν δυνατὸν ᾗ εἴσω ἀπῶσαι ἄμφω ταῦτα ἄριςα, εἰ δὲ μή κτέ. Similia his leguntur apud Herodotum et Thucydidem de quibus alio loco dicam. AD PSEUDO-PLATONIS HIPPARCHUM. Pag. 225. ε: τίς οὖν ἐπιςήμων περὶ φυτῶν τῆς ἀξίας, ἐν ὁποία ἄξια φυτευθῆναι καὶ ΩΡΑΙ καὶ ΧΩΡΑΙ, ἵνα τι καὶ ἡμεῖς τῶν σοφῶν ῥημάτων ἐμβάλωμεν, ὧν οἱ δεξιοὶ περὶ τὰς δίκας καλ λιεποῦνται. Aristophanes in Vesp. vs. 479: οὐδὲ μέν γ' οὐδ ̓ ἐν σελίνῳ σοὐστὶν οὐδ ̓ ἐν πηγάνῳ, τοῦτο γὰρ παρεμβαλοῦμεν τῶν τριχοινίκων ἐπῶν. cf. Axioch. pag. 370. d: οὐκέτι γάρ μοι θανάτου δέος ἔνεςιν ἀλλ ̓ ἤδη καὶ πόθος, ἵνα τι κἀγὼ μιμησάμενος τοὺς ῥήτορας περιττὸν εἴπω. Pag. 226. a: Lege κερδανεῖν, et sic in sqq. οἴεται κερδανεῖν passim. Tralaticio errore in Bodleiano ubique scriptum est κερδαίνειν. Pag. 225. α: ἀγνοεῖν αὐτὸν οἴει ὅτι τὸν ἵππον διαφθείρει. Emenda διαφθερεί, ut recte post pauca legitur: ἀγνοεῖν οἴει ὅτι ζημιωθήσεται; leg. ζημιώσεται. Pag. 227. ε: ποτέρῳ οὖν ἄν τις ΤΩΙ ΛΟΓΩΙ χρώμενος οὐκ ἂν ἐξαμαρτάνοι; Corrigendum: ποτέρῳ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ. του Pag. 229. 6: τρί ̓ ἔτη ἐτυραννεύθησαν ̓Αθηναῖοι ὑπὸ Ἱππίου καὶ πάντΩΝ ΑΝ τῶν παλαιῶν ἤκουσας ὅτι ταῦτα μόνον τὰ ἔτη τυραννὶς ἐγένετο ἐν ̓Αθήναις. Pro verbis absurdis πάντων ἂν ἤκουσας restitue πάντΩΣ ΔΗ ἤκουσας. AD PSEUDO-PLATONIS RIVALES. Pag. 134. a: in Bodleiano est: ᾤμην τὸ λεγόμενον δὴ τοῦτο καὶ νῦν γνῶναι. Memorabilis est Hermanni et Badhami emendatio κἂν ἦν (ΚΑΝΥΝ) γνῶναι. cf. Lach. pag. 196. d: κατὰ τὴν παροιμίαν οὐκ ἂν πᾶσα ἧς γνοίη, ubi Scholiasta : κάν κύων καν ὃς γνοίη. ἐπὶ τοῦ ῥᾳδίου καὶ εὐγνώςου. Post pauca receptam oportuit Hirschigii correctionem: διαμαχεῖ δυοῖν ὄντοιν νῷν; pro διαμάχει. Pag. 135. α: βούλεσθε, ἐπειδὴ ἡμεῖς ἐν ἀπορίᾳ ἐσμέν, ἐρώμεθα ταυτὶ τὰ μειράκια; ἢ ἴσως αἰσχυνόμεθα, ὥσπερ ἔφη τοὺς μνηςῆρας Όμηρος, μὴ ἀξιοῦντας εἶναί τινα ἄλλον ὅςις ἐντενεῖ τὸ τόξον ; In Bodleiano prima manus dedit ἀξιούντων, corrector substituit ¿1⁄2lovт cum compendio (ut Gaisfordo videbatur) syllabae - ας. Quidquid huius rei est emendandum ἀξιοῦντες, nam coniuncta sunt: αἰσχυνόμεθα μὴ ἀξιοῦντες εἶναί τινα ἄλλον — serio addere debuerat „qui id quod nos non possemus efficeret" sed lepide admodum ob mentionem procorum dixit: „qui arcum tendere posset." Inspiciat mihi aliquis Bodleianum Codicem folio 274, an forte compendiolum syllabae - ες in eo reperiatur. Pag. 136. c: Φέρε δὴ σύ, εἰ τύχοις ἢ αὐτὸς ἀσθενήσας ἢ τῶν Φίλων τις τῶν σῶν πότερον ὑγίειαν βουλόμενος κτήσασθαι τὸν ὕπακρον ἐκεῖνον [Φιλόσοφον] εἰσαγάγοις ἂν εἰς τὴν οἰκίαν ἢ τὸν ἰατρὸν [λάβοις]; Infcete admodum additur φιλόσοφον, quum paullo ante demonstrasset: γίγνεσθαι περὶ πάντα ὕπακρόν τινα ἄνδρα τὸν περ Φιλοσοφηκότα μηδὲ εἰς τὴν ἀκρίβειαν μηδὲν διαπεπονηκέναι ἀλλὰ πάντων μετρίως ἐφῆφθαι. Multo etiam infcetius interpolatum est λάβοις. Rectissime dicitur γυναῖκα λαμβάνειν et sim. sed ἰατρὸν λαμβάνειν risum movet. Expuncto emblemate coniuncta sunt εισαγάγοις ἂν τὸν Ιατρόν, et quid notius est quam ἰατρὸν εἰσάγειν? Aristophanes in Pluto vs. 406: οὔκουν ἰατρὸν εἰσάγειν ἐχρῆν τινα; Similiter dicuntur medici ad aegrotantes εἰσιέναι. Notum est illud : πολλῶν ἰατρῶν εἴσοδοί μ' ἀπώλεσαν. Pag. 137. 6: ἀλλὰ μὴ οὐχ οὕτως, ὦ φίλε, ἔχωσι μηδ ̓ ἢ τοῦτο φιλοσοφεῖν περὶ τὰς τέχνας [ἐσπουδακέναι οὐδὲ πολυπραγμονοῦντα] κυπτάζοντα ζῆν οὐδὲ πολυμαθοῦντα, ἀλλ ̓ ἄλλο τι. Rarum et exquisitum verbum περὶ τὰς τέχνας κυπτάζειν peperit frigida sciolorum additamenta. Aristophanes Lysistr. vs. 17: ἡ μὲν γὰρ ἡμῶν περὶ τὸν ἄνδρ' ἐκύπτασεν. ubi vide interpretes et veteres et novos. Ἐσπουδακέναι sumsit homo ex vicino loco: ἐγὼ ᾤμην βαναύσους καλεῖσθαι τοὺς περὶ τὰς τέχνας ἐσπουδακότας. |