III 612.

δέος δέ μου ἴσχανε θυμόν, μή πως ἠὲ παρ' αἶσαν ἐτώσια μειλίσσετο πατρὸς ἀτυζομένην ὀλοὸν χόλον, ἠὲ λιτῇσιν

ἑστομένης ἀρίδηλα καὶ ἀμφαδὰ ἔργα πέλοιτο.

Vulgo recepta est Brunckii correctio μειλίξαιτο, sed nescio an aptius reponamus μειλίσσοιτο. Nam si revera mulceret Chalciope Medeam, id non frustra (ἐτώσια) factura erat, ut opinor. Contra rescripto μειλίσσοιτο sententia erit „ne frustra mulcere conaretur Chalciopen", qui Imperfecti usus in vulgus notus est. Scribere etiam potuerat: μιν λίσσοιτο. Sed illud lenius, et cf. vs. 668 et IV 1026.

III 656.

Ὡς δ ̓ ὅτε τις νύμφη θαλερόν πόσιν ἐν θαλάμοισι
μύρεται, ᾧ μιν ἔπασσαν ἀδελφεοὶ ἠδὲ τοκῆες,
οὐδέ τι πω πάσαις ἐπιμίσγεται ἀμφιπόλοισιν
αἰδοῖ ἐπιφροσύνῃ τε· μυχῷ δ ̓ ἀέκουσα θαάσσει·
τὸν δέ τις ὤλεσε μοῖρα, πάρος ταρπήμεναι ἄμφω
δήνεσιν ἀλλήλων· ἡ δ ̓ ἔνδοθι δαιομένη περ
σιγα μάλα κλαίει χῆρον λέχος εἰσορόωσα,

μή μιν κερτομέουσαι ἐπιςοβέωσι γυναῖκες.

Scholiasta ad h. 1. interpretans: πρὶν ἐπ' ἀλλήλοις τερφθῆναι prudenter supersedet monere, quid sibi hic velit δήνεσιν, i. e. consiliis, quae non primo loco ab amantibus respici assolent. Expectes potius ἥβης vel εὐνῆς, ut legimus apud Homerum Odyss. + 345 sqq.

ἱππότε δή μ' Ὀδυσῆα ἐέλπετο ὃν κατὰ θυμὸν

εὐνῆς ἧς ἀλόχου ταρπήμεναι ἠδὲ καὶ ὕπνου.

Εκ χῆρον λέχος noli efficere iam concubuisse recens nuptos, nam contrarium apparet ex sponsae metu, μή μιν κερτομέουσαι ἐπιςοβέωσι γυναῖκες. Corruptelae tamen rationem non satis expedio, nisi forte Svcov est infelix veteris lacunae supplementum.

ΙΙΙ 773.

Ὡς ὄφελόν γε

Αρτέμιδος κραιπνοῖσι πάρος βελέεσσι δαμῆναι,

πρὶν τόν γ' εἰσιδέειν, πρὶν ̓Αχαιίδα γαῖαν ἱκέσθαι. Phrixi filii, de quibus hic sermo est, susceperant quidem iter in Graeciam, sed incidentes in Argonautas nondum longe pro

gressi cum his in Aeaeam reverterant, neque igitur 'Αχαιίδα γαῖαν ἵκοντο. Corrigendum igitur

Χαλκιόπης υίας,

πρὶν ̓Αχαιίδα γαῖαν ἵεσθαι

i. e. priusquam Graeciam peterent, in Graeciam tenderent Chalciopae filii, ut frequenter est apud Homerum locutio ἵεσθαι οἴκαδε, ἐρεβόσδε, Τροίηνδε. Non credo in hoc poeta opus esse ut simul rescribatur ̓Αχαιίδ ̓ ἐς αἶαν, quia nudus Accusativus a poetis saepissime coniungitur verbis eundi. Homerus sane posuisset Genetivum, sed quominus Apollonius eius exemplum sequeretur, obstabant numeri.

ΙΙΙ 947. ἐπὶ δὲ σχεδὸν ἥνεον ἄμφω. et IV 1591 οἷον ἄφαντος | αὐτῷ σῦν τρίποδι σχεδὸν ἔπλετο.

His locis Apollonius adverbio oxedov tribuit notionem statim, ut alibi αὐτοσχεδόν et παρασχεδόν usurpare assolet. Moneo propter lexicorum conditores, qui hanc vocabuli potestatem non

commemorarunt.

III 954.

Η θαμὰ δὴ ςηθέων ἐάγη κέαρ.

Expectes ς ήθεσΦ", in pectore.

III 1165.

ὦρτ ̓ ἰέναι σὺν τοῖσι, πιφαυσκόμενος τὰ ἕκαςα

ἡρώων ἐς ὅμιλον.

Laurent. cod. in textu habet ἕκαςα pro ὅμιλον, quod annotatum est in margine. Frustra Merkelius sub xasa aliud delitescere suspicatur, infelicissime coniciens ἔναντα, ἐνῶπα, ἐπίςι. Manifesto errore xasa repetitum est e fine versus praecedentis, nec quicquam est sanius aut aptius quam ἡρώων ἐς ὅμιλον.

III 1231.

Ἂν δὲ πολύρρινον νώμα σάκος, ἂν δὲ καὶ ἔγχος

δεινόν, ἀμαιμάκετον· τὸ μὲν οὔ κέ τις ἄλλος ὑπέςη

ἀνδρῶν ἡρώων ὅτε κάλλιπον Ἡρακλῆκ

[τῆλε παρέξ, ὅ κεν οἷος ἐναντίβιον πτολέμιξεν].

Quicumque ultimum versum de suo adscripsit non assecutus est mentem poetae, qui ad Homeri exemplum fecit Iasonem ge

stantem hastam tam gravem, ut nemo praeter Herculem eam vibrare sustinuisset. In versu spurio utrum Herculem procul an prope reliquerint nihil facit ad rem, praepositio παρέξ non habet quo referatur, nec intellegitur quid sibi velit, et contra poetae consilium dicitur solus Hercules contra pugnaturus fuisse. Quare ineptum versiculum delere non dubito.

III 1259.

Ὡς δ ̓ ὅτ ̓ ἀρήιος ἵππος ἐελδόμενος πολέμοιο

σκαρθμῷ ἐπιχρεμέθων κρούει πέδον, αὐτὰρ ὕπερθεν
κυδιόων ὀρθοῖσιν ἐπ ̓ οὔασιν αὐχέν ̓ ἀείρει·

τοῖος ἆρ ̓ Αἰσονίδης ἐπαγαίετο κάρτεϊ γυίων.

In pulchra comparatione, quae in mentem tamen revocat splendidiorem locum Homericum, male me habet verbum ἐπαγαίεσθαι sic usurpatum sensu gloriandi et exsultandi. Rectissime supra vs. 470 legitur:

οὕνεκεν οὔ οἱ ἔγωγε κακῇ ἐπαγαίομαι ἄτη.

quia ἐπαγαίεσθαι valet ἐπιχαίρειν, poniturque in malam partem. Sed huius loci esse videtur:

τοῖος ἄρ ̓ Αἰσονίδης ἐπαγάλλετο κάρτεϊ γυίων. Optime supra vs. 1015 sq., ubi in libris est:

καί νύ κε οἱ καὶ πᾶσαν ἀπὸ ςηθέων ἀρύσασα
ψυχὴν ἐγγυάλιξεν ἀγαιομένη χατέοντι

librorum Parisiensium ope poetae redditum est ἀγαλλομένη, quod male sprevit Merkelius. De loco I 899 fortasse maior dubitatio est, licet et ibi nescio an praestet ἀγαλλόμενος.

III 1277.

τὸν δ ̓ αὐτοῦ παρὰ χεῖλος ἑλισσόμενον ποταμοῖο. Verbum ελίσσεσθαι proprium est de fuminibus. Cf. Hesiod. Theog. 791. Aesch. Prom. 138. al. Quare verum existimo ἑλισσομένου. Ripa quidem curva recte dicitur et fera, sed non volvitur, ut arbitror.

III 1370.

Κόλχοι δὲ μέγ ̓ ἴαχον, ὡς ὅτε πόντος
ἴαχεν ὀξείησιν ἐπιβρομέων σπιλάδεσσιν.

Recte haberet aoristus, sed imperfecto locus non est. Scriben

dum aut ἰάχει, aut ἰάχη, nam coniunctivum ad Homeri exemplum saepe post ὡς ὅτε ponit noster.

IV 50.

ἦεν ὁδῶν.

οὐ γὰρ ἄιδρις

Hic locus me admonet emendationis, quam olim proposui loci Euripidei Hel 1041 sq.

πείσαιμ' ἄν· ἀλλὰ τίνα φυγήν φευξούμεθα

πεδίων ἄπειροι βαρβάρου τ ̓ ὄντες χθονός

ubi non cum Schenklio scribendum πάντως -γ, sed ὁδῶν ἄπειροι. Librarius, ni fallor, errore scribere coeperat vocabuli, quod praegressum versum orditur, primas litteras П, unde nata erat portentosa lectio πεόδων, quae deinde infelici coniectura in πεδίων refcta est.

IV. 673 sqq. de hominibus a Circe in monstra conversis legimus :

Θῆρες δ', οὐ θήρεσσιν ἐοικότες ὠμηςῇσιν,

οὐδὲ μὲν οὐδ ̓ ἄνδρεσσιν ὁμὸν δέμας, ἄλλο δ' ἀπ ̓ ἄλλων συμμιγέες μελέων κίον ἀθρόοι.

Ομός usurpatum pro ὁμοῖος in hoc quidem poeta ofensioni non est, sed loci compositio suadet οὐδὲ μὲν οὐδ ̓ ἄνδρεσσιν ὁμοὶ δέμας.

Codicis Guelferbitani lectio iλóv pugnat cum verbis sequentibus.

IV 704.

πρῶτα μὲν ἀτρέπτοιο λυτήριον ή γε φόνοιο κτέ. Agitur de nefanda caede Absyrti, fratris Medeae, lustranda Çircae. Pro adiectivo merito suspecto eruditis non inepte suspiceris ἀτηροῖο vel αρρήτοιο.

IV 1004.

Μήδειαν δ ̓ ἔξαιτον ἑοῦ ἐς πατρὸς ἄγεσθαι
ἵεντ ̓ ἀπροφάτως (Colchi), ἠὲ ςονόεσσαν αυτήν
νωμήσειν χαλεπῇσιν ὁμόκλεον ἀτροπίῃσιν,

αὖθί τε καὶ μετέπειτα σὺν Αἰ ήταν κελευθῷ.

Quid ultima verba sibi velint, non exputo. Vide an ferri possit: σὺν Αιήταο κελευσμῷ, deëtae iussu, ut praepositio σύν in

formula σὺν τῷ νόμῳ similibusque subinde ponitur pro κατά.

IV 1114.

Σῖγα δ ̓ ἑὸν κήρυκα καλεσσαμένη προσέειπεν

ᾆσιν ἐπιφροσύνησιν ἐποτρυνέουσα μιγῆναι
Αἰσονίδην κούρῃ κτέ.

Alloquitur Arete suum praeconem, sua prudentia Iasonem incitatura ut rem haberet cum Medea. Si ἐπιφροσύνῃσιν, quod scholiasta explicat ἐφημοσύνησιν, recte receptum est, ea vΟΧ h. 1. significat prudens consilium. In libro Laurentiano legitur, teste Merkelio, ἧισιν συνήισιν, superscripto a m. sec. ἐφημο σύνηισιν, quod in textu habet Guelferbitanus. Sub corrupto vocabulo latet, nisi egregie fallor, συνημοσύν)ηισιν, ita ut vetustissimus testis legerit:

τσι συνημοσύνησιν ἐποτρυνέουσα μιγῆναι

ut est 1 300

θάρσει δὲ συνημοσύνησιν ̓Αθήνης

ubi Scholiasta explicat συνθήκαις, συμβουλαῖς. Nihilominus haec optimi libri lectio reicienda est. Nam συνημοσύνη significat συνθήκην, non συμβουλήν. Quis ignorat Achillis Homerici verba Ἕκτορ, μή μοι, ἄλασε, συνημοσύνας ἀγόρευε. | ὡς οὐκ ἔςι λέουσι καὶ ἀνδράσιν ὅρκια πιςά κτέ?

LONGINUS

in Arte Rhetor. pag. 140 Bakii ita scribit: ἡ μετάθεσις τῶν λεγομένων ὅταν τῆς συνήθους χώρας ἐκπέσῃ καὶ τῇ πεπατημένη κόσμον περιάπτῃ ὡς ἐὰν λέγωμεν οὐδὲν δεῖ ἄλλο καὶ τούτου περὶ ἑνός καὶ τοῦ Διὸς τῷ νεῷ.

Emenda: οὐδὲν ΔΙ ̓ ἄλλο καὶ ΟΥΔΕ περὶ ἑνός καὶ ἘΝ τοῦ Διὸς τῷ νεῷ.

C. G. C.