MACBETH. ACT 1. Sc. 7. Macb. WE will proceed no further in this business. He hath honour'd me of late; and I have bought Golden opinions from all sorts of people, Which would be worn now in their newest gloss, Not cast aside so soon. Lady M. Was the hope drunk Wherein you dress'd yourself? hath it slept since? And wakes it now, to look so green and pale At what it did so freely? Such I account thy love. To be the same in thine From this time, Art thou afear'd own act and valour, As thou art in desire? Would'st thou have that Macb. Pr'ythee, peace! I dare do all that may become a man! Who dares do more, is none. Lady M. What beast was it, then, That made you break this enterprise to me?— ΜΑΚΒΗΘΟΣ. ΓΥΝΗ. ΜΑ. Οὐ πλέον προβησόμεσθα πράγματος τούτου, γύναι· Κεῖνος ἀρτίως μ' ἐτίμασ'· ἠδ ̓ ἔγωγ ̓ ἁπάντοθεν χρυσέαν τιν ἠμπόληκα δόξαν, ἣν ἀσκεῖν πρέπει νῦν, ἕως τὸ σχῆμα λαμπρὸν, μήδ' ἔτ ̓ ἀνθοῦσαν νέον εὐθέως οὕτω πρόεσθαι. ΓΥ. Μῶν κάτοινος ἦν ἄρα 5 ἐλπὶς ἣν τότ ̓ ἀμφεβάλλου; καθ ̓ ὕπνῳ κοιμωμένη, τοῦ θράσους ἀπαλλαγεῖσα, νῦν ἄρ ̓ ἐξεγείρεται, κἀπὶ τοῖς πρόσθεν τοσαύτης μετ ̓ ἀρετῆς εἰργασμένοις ὠχρότητ ̓ ἤμειψε χροιᾶς; τοῖον οὖν πεφύκεναι σέθεν ἔγωγ ̓ ἔρωτα κρίνω. Πρὸς θεῶν, οὔκουν φοβεῖ δεικνύναι σαυτὸν μὲν οἶος ἦσθ ̓ ἀεὶ προθυμίᾳ, τοῖον εἰς ἔργων ἅμιλλαν ; ἄρα τῶνδ ̓ ἐφίεσαι ἂν βίῳ κάλλιστα κρίνεις; εἶθ ̓ ὑποπτήξας κάθῃ, φανερὸς οὕτως ἐξελέγχθεις δειλὸς ὡς εἴης φύσιν, αἰὲν ὃς γ ̓ ἐᾷς ἕπεσθαι τῷ ποθεῖν τὸ δεδιέναι, ὡς ὕδωρ γαλῆ φοβεῖται, καίπερ ἐπιθυμοῦσ ̓ ἄγρας; ΜΑ. Εα· [ἐγὼ πάνθ' ὅσ ̓ ἀνδρὶ δρᾶν προσήκει, πρῶτος ἂν τολμῷμ ̓ ὃς πέρα τούτων προβαίνει, θήρ τις, οὐκ ἀνὴρ ἔφυ. ΓΥ. Η τότ ̓ ἦν τι θηρίωδες ἆρα κἂν σαύτου φρεσὶν, 15 εὖτε μετέδωκας τὸ πρῶτον τῶνδε μοι κοινωνίαν ; 20 οὐμένουν· ἀνὴρ τότ ̓ ἦσθα, τῶνδ ̓ ὅτ ̓ οὐκ εἴχεν σ ̓ ὄκνος· κεί τετολμηκώς τι μεῖζον ἦσθα, θηρὸς ἂν φύσιν ν. 3. πένητα ναίειν, δόξαν ήμποληκότα. Eur. Be so much more the man. Nor time, nor place, Macb. Lady M. We fail! If we should fail But screw your courage to the sticking-place, Macb. Bring forth men-children only! 25 οὐδαμῶς ἔχων ἔδειξας, ἀλλ ̓ ἔτ ̓ ἀνδρείας πλέον. καὶ γὰρ οὐ τόπος τότ ̓ οὐδὲν, οὔτε καιρὸς, ὠφέλει ἀλλὰ μὴν ὅμως ἔμελλες κἂν βίᾳ προσαρμόσαι. ὴν ἰδοὺ καὶ σοὶ πάρεισιν—τοῦτο δ' αὖ τὸ ξύμφορον νῦν σὲ μὲν τίθησ ̓ ἄνανδρον, καὶ σθένος λύει τὸ πρίν. τέκν ̓ ἐγὼ ποτ ̓ ἐξέθρεψα, καὶ παθοῦσ ̓ ἐπίσταμαι ἀμφὶ παῖδ ̓ ἕλκοντα μαστὸν ὡς ἔρως ἔστιν γλυκύς· ἀλλ ̓ ἔγωγ ̓, ἕως ἔκειτο προσγελῶν μ' ἐν ἀγκάλαις, νηπίου τίτθην ὅμως ἂν ἐκ στόματος ἀπέσπασα, κεἰς πέδον ῥίψασ', ἔφυρον οἶδας αὐθέντῃ φόνῳ— εἴπερ ὧδ ̓ ὅρκοις μεγίστοις, ὡς σὺ νῦν, ἐδησάμην. ΜΑ. Μή νυν ἐκ τούτων σφαλῶμεν ΓΥ. 40 μὴ σφαλῶμεν, ἐκφοβεῖ; σύγε μόνον ψυχὴν ἐπαίρειν ἐστ ̓ ἂν ἐμπέδως ἔχῃ, 35 κοὐ σφαλησόμεσθ'· ὕπνῳ γὰρ ὁ βασιλεὺς ὅταν κλιθῇ, (ἐμπεσεῖν γὰρ εἰκός ἐστιν ὑπὸ μακρᾶς ὁδοῦ βαθὺν) ὧδ ̓ ἐγὼ μέθῃ ταράξω διπτύχων ὀπαόνων νοῦν, ἵν ̓ ἡ μνήμη, πάροιθεν ἥτις ἦν φρενῶν φύλαξ, αἰθέρος δίκην ἄφαντος ἢ σκιᾶς οἰχήσεται· καὐτὸ τῆς ψυχῆς μέλαθρον, ἄγγος ὡς τετρημένον, μηδὲν ἂν σώζειν δύναιτο· καθ ̓ ὅταν χοίρων δίκην κείμενοι τύχωσ ̓, ἐπ ̓ οὖδας θανασίμοι πεπτωκότες— ποῖον ἔσθ ̓ ἃ μὴ δυναίμεθ ̓ ἔργμα λυμαντήριον κεῖνον ἂν δράσαι κλιθέντα; ποῖα μὴ καθύβρισαι 45 προσπόλους βρεχθέντας; οἶσιν αἰτία προσθήσεται τῆσδε γε φθορᾶς μεγίστης. ΜΑ. Παῖδας ἄρσενας μόνον, ν. 29. ἧς πρώτα μαστὸν εἵλκυσα. Eur. Phœniss. For thy undaunted mettle should compose Nothing but males. Will it not be receiv'd, When we have mark'd with blood those sleepy two Of his own chamber, and used their very daggers, That they have done 't? Lady M. Who dares receive it other? As we shall make our griefs and clamour roar Macb. I am settled, and bend up Each corporal agent to this terrible feat. Away! and mock the time with fairest show: False face must hide what the false heart doth know. [1821. OTHELLO. ACT 1. Sc. 2. Oth. AND, till she come, as truly as to Heaven I do confess the vices of my blood, So justly to your grave ears I'll present How I did thrive in this fair lady's love, Duke. Say it, Othello. Oth. Her father loved me; oft invited me; I ran it through, even from my boyish days, |