ΛΥΣ. ἀλλ ̓ οὐ γὰρ Ελένη σοί γ ̓ ἀναπτύξαι φθονῶ γνώμης ἵν ̓ ἔσμεν· αὔριον κατ' εὐφρόνην, εὖτ ̓ ἂν Σελήνη καλλιφεγγὲς εἰσβλέπῃ πρόσωπον ὑγροῖς ἐν κατόπτροισιν, χλόης κοσμοῦσα φυλλάδ ̓ ὡς ὑδρηλοῖσιν λίθοις, ἤδη τόθ', οἷον κλέμματ ̓ Ἀφροδίτης ἀεὶ νυκτὸς στεγούσης, διὰ πόλεως πυλώματα μεμηχάνηται κρύφιον ἐκκλέψαι πόδα. ΕΡΜ. καὶ τῇδ ̓ ἐν ὕλῃ γ', οὗ συ δὴ καγώ ποτε φρενῶν γλυκεῖαν φροντίδ ̓ ἐπεκοινούμεθα, ἴων ἐπ ̓ εὐόσμοισιν ἡμένω κόμαις, ἐνταῦθ ̓ ὅδ ̓ ἁνὴρ συμμέτρως ἐμοὶ φίλον ἴχνος συνάψει, καθ ̓ ὁμοῦ, τῆς Ἀτθίδος γαίας ἀπαλλαγέντε, πρὸς συνουσίας μέτιμεν νεοχμοὺς κἀλλοθρῶν ὁμιλίαν. ἀλλ ̓ ὦ φίλον μοι χαῖρ ̓ ὁμήλικος κάρα, νῶν δ ̓ ἀγάθ' ἐπεύχου πάντα, σὺν τύχῃ δέ σοι γένοιτ' ὄνησις οὗ ποθεῖς Δημητρίου. χὤπως σὺ Λύσανδρ ̓ ἐμμενεῖς οἷς ὤμοσας, δέον ποθεινῆς νοσφίσαι θοίνης βλέπος ἔσθ ̓ ἡ 'πιοῦσα νὺξ μέσον κάμψῃ δρόμον.

1 Eur. Orest. 1499.

* Eur. Med. 1036.

SECOND PART OF KING HENRY IV. ACT 4. Sc. 4.

THY wish was father, Harry, to that thought:

I stay too long by thee, I weary thee.

Dost thou so hunger for my empty chair,

That thou wilt needs invest thee with mine honours
Before thy hour be ripe? O foolish youth!
Thou seek'st the greatness that will overwhelm thee.
Stay but a little; for my cloud of dignity
Is held from falling with so weak a wind,

That it will quickly drop: my day is dim.

Thou hast stol'n that, which, after some few hours, Were thine without offence; and, at my death, Thou hast seal'd up my expectation:

Thy life did manifest, thou lov❜dst me not,

And thou wilt have me die assured of it.

Thou hid'st a thousand daggers in thy thoughts;
Which thou hast whetted on thy stony heart,

To stab at half an hour of my life.

What! canst thou not forbear me half an hour?
Then get thee gone, and dig my grave thyself;
And bid the merry bells ring to thine ear,
That thou art crowned, not that I am dead.
Let all the tears that should bedew my hearse,
Be drops of balm, to sanctify thy head:
Only compound me with forgotten dust;

Give that, which gave thee life, unto the worms.

ἘΞ ἐλπίδος τοι δῆλος εἰ φρονῶν τάδε·
δαρόν γέ σοι προσκείμεθ', ἀλγεινῶς θ ̓ ἅμα.
σὺ δ ̓ οὐκ ἀνέσχου, πρὶν τελεσθῆναι χρόνον,
κενῶν θρόνων ἔρωτι μαργωθείς φρένα,
οὐδ ̓ ὡς πατρῷα μὴ οὐχὶ προσθέσθαι γέρα.
φεῦ τῆς ἀνοίας, ὅς γ ̓ ὑπὲρ σαυτὸν κράτη
ζητῶν λέληθας πῆμ ̓ ὑφ' οὗ πεσεῖ ποτέ.
σχὲς ἀλλὰ βαιόν· ᾧ γὰρ εὐκλείας νέφει
ἐξηνεμώθην, οὕνεκα σμικρᾶς πνοῆς
πέπτωκεν ἤδη, καὶ φθίνει τοὐμὸν φάος
καὶ μὴν ἃ βαιοῦ κοὐχὶ μυρίου χρόνου
μετ ̓ εὐσεβείας ἣν ἂν ἐκτῆσθαι γέρα,
κλοπεύς συ τούτων ᾑρέθης, πατρός τέ σοι
θνήσκοντος ἐλπὶς πᾶσ ̓ ἀποσφραγίζεται.
καὶ πρὶν γὰρ ἦσθα δῆλος οὐ στέργων ἐμέ,
τανῦν δὲ πράσσεις ὡς ἂν ἐκμαθὼν θάνω.
ἤτ ̓ ἄρα μύρι ̓ ἐν φρεσὶν κρύψας ἔχεις
βέλεμνα, νηλεῖ καρδίᾳ νεηκονῆ,

10

ἐπ' ἄνδρα νεκρὸν πλήν γε τοῦ σμικροῦ χρόνου.
οὐκοῦν μ' ἐάσεις τόνδε τὸν σμικρὸν χρόνον; 20
εἰ οὖν ἄπελθε, σπεῦδε, κἀκπόνει μολὼν
τάφους πατρῴους αὐτὸς αὐτουργῷ χερί
κωδῶνας ἐκδίδαξον εὐφημεῖν τορῶς,

ὡς σοῦ κρατοῦντος μὴ θανόντος ὡς ἐμοῦ.
δάκρυά θ', ἃ πολλὰ πατρὶ τυμβεῦσαι χοὰς
προσῆκεν, αὐτὰ ταῦτά σοι σωτηρίου
δρόσος γένοιτο χρίσματος στέφειν κάρα.
θὲς ἀλλά μ' ἐν λήθῃ τε καὶ φαύλῃ κόνει,
εὐλαῖς τε τόν σοι ζῆν δεδωκότ ̓ ἀντίδος.

1 Eur. Orest. 1108. καὶ δὴ πάντ ̓ ἀποσφραγίζεται.

30

F 2

HAMLET. ACT 1. Sc. 3.

La. My necessaries are embark'd; farewell:

And, sister, as the winds give benefit,

And convoy is assistant, do not sleep

But let me hear from you.

Op. Do you doubt that?

La. For Hamlet, and the trifling of his favour, Hold it a fashion, and a toy in blood;

A violet in the youth of primy nature,
Forward, not permanent; sweet, not lasting,
The perfume and suppliance of a minute;
No more.

Op. No more but so?

La. Think it no more:

For nature, crescent, does not grow alone
In thews, and bulk; but, as this temple waxes,
The inward service of the mind and soul
Grows wide withal. Perhaps, he loves you now;
And now no soil, nor cautel, doth besmirch
The virtue of his will: but, you must fear,
His greatness weighed, his will is not his own;
For he himself is subject to his birth:
He may not, as unvalued persons do,
Carve for himself; for on his choice depends

The safety and the health of the whole state;

ΟΦΗΛΙΑ. ΛΑΕΡΤΗΣ.

ΛΑ. Ὦ ΠΟΛΛ ̓ ἀδέλφη χαῖρε τἀνάγκαια γὰρ
ἤδη τὸ πλοῖον τἄμ' ἔχει· σὺ δ ̓ οὖν ὅταν
αὖραι πνέωσιν οὔριαι καὶ πόμπιμος

στόλος πάρῃ τις, μὴ κάθευδ', ἐμοὶ δ ̓ ἀεὶ
τἄνθενδε γράψον.

ὈΦ.πῶς γὰρ οὐκ ἐγὼ τάδε ;

ΛΑ. ὅνπερ δὲ ληρεῖ πρὸς σ' ἔρωθ ̓ ἁμπλήτιος θερμόν τιν ἡγοῦ κουφονοῦ τρόπον πόθου, κάθως δ ̓ ἴον τι θάλλον ἐν πρώταις ἔτους ἡβῶντος ὥραις, πρῴον ἀλλ' ἐφήμερον, εὔῶδες οὐ βέβαιον, οὗ γάνος βραχὺ

10

εὐθὺς φυτευθὲν ἔφθιται· μηδὲν πλέον. ΟΦ. μηδὲν πλέον, φής, ὦ κασίγνητον κάρα; ΛΑ. μηδὲν πλέον δή καιγὰρ ἡ βρότων φύσις αὐξητική γ ̓ οὐ σάρκας αὔξεται μόνον, ὅσον δ ̓ ὅδ ̓ οἶκος σάρκινος βρύει τραφεὶς οὕτω προχωρεῖ καὶ τὰ τῆς ψύχης τέλη. καὶ νῦν μὲν, οὐ κηλὶς γὰρ, οὐ προμηθία φαύλη τις ἐξέτρεψε τὰς ὄρθας φρένας, λυσσᾷ τάδ' οὐ κίβδηλ ̓ ἴσως· μέμνησο δ' αὖ 20 οἵας πέφυκεν οἷος ἐκ ῥίζης ἄναξ,

ὅπως δὲ μὴ οὐκ αὐτόνομος ὢν φάνῃ ποτὲ,
αὐτὴ γὰρ ηὑγένεια κυρία πέλει,

καὶ τοῖς τοιούτοις οὐδαμῶς τρέφειν πάρα
αὐθαιρέτους ἔρωτας, ὡς φαύλοις τισί,
τούτων γὰρ ἐστ ̓ ἐν αἱρέσει καὶ τῆς πόλεως
ὑγίει ̓ ἁπᾶσα· τοιγαροῦν ἑλεῖν γάμους,
ψῆφον πολιτῶν, ὧν κρατοῦσ ̓, ἐκουσίαν