A LE X I S.

ECLOGA I I.

A R G U M E N T U M."

.

Corydon pastor , Alexidis pueri, qui a communi utriusque dooimino amabatur , insano amore cum fureret, miserum fui ani

mi affectum hoc carmine exponit. Etiam in hujus Eclogae allegoria retexenda misere se torquent interpretes , cum a Servio & aliis traditum accepissent, Alexin sive Asinii Pollionis , five Maecenatis puerum fuiffe, a Virgilio amatum; quamquam ejus rei non fatis constans fama fuit ; cf. Martinus ad v. 1, & Catroeus. Quae ita fecusne sese habeant, fcire utique nihil refert; neque de castis Virgilii moribus disputare h. 1. attinet. In interpretatione tamen ad talia commenta respicere non poffumus , & forte totam hanc de infami Virgilii libidine fabulam Grammaticorum pruritui allegorice singula exponendi debemus. Potuit eniin Virgilius in gratiam amici alicujus , aut ingenii caufa, forte ut Theocritum imitatione exprimeret, haec scribere. Sed illud tenere satis est, exprimi hac Ecloga egregio cum artificio aeftum & furias amoris, quo pastor, verna Iolae , nomine Corydon, in Alexin misere exarserat, qui domini amafius erat. Locus autem ,

in
quo

ille dolorem animi carmine mitigat, convenientissime describitur v. 3--5. amant amantes solitudinem filvarum. Siculos vero in hac Ecloga pastores inducere videtur , vid. v. 21. Quo ipso argutiae allegoriae concidunt; quae plane corruunt, fi expresia pleraque ex Theocrito cogites, inprimis ex Idyll. XI, XXIII & III, quae tamen , fi cum his compares, multo dulciora esse , vix inficiari possis.

ORMOSUM paftor Corydon ardebat Alexin, Delicias domini: nec, quid fperaret , habebat. Tantum inter densas , umbrosa cacumina , fagos Affidue veniebat. ibi hæc incondita folus

15

Montibus & filvis studio jactabat inani:
O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas ?
Nil noftri miferere ? mori me denique coges.
Nunc etiam pecudes umbras & frigora captant :
Nunc viridis etiam occultant (pineta lacertos :
Thestylis & rapido feffis mefforibus æstu
Allia serpillumque herbas contundit olentis.
At mecum raucis, tua dum vestigia luftro ,
Sole sub ardenti refonant arbustà cicadis.
Nonne fuit fatius , tristes Amaryllidis iras ,
Atque superba pati faftidia ? nonne Menalcan?
Quamvis ille niger , quamvis tu candidus esses.
O formose puer, nimium ne crede colori.

.
Alba ligustrą cadunt, vaccinia nigra leguntur.
Despe&tus tibi sum , nec qui fim quæris . Alexi :
Quam dives pecoris nivei

, quam la&tis abundans.

, quam
Mille meæ Siculis errant in montibus agnæ :
Lac mihi non æftate , novum non frigore defit.
Canto , quæ solitus , fi quando armenta vocabat
Amphion Dircæus in A&tæo Aracyntho.
Nec sum adeo informis : nuper me in litore vidi,
Cum placidum ventis ftaret mare. Non ego Daphnim
Judice te metuam ,

fi

nunquam
O tantum libeat mecum tibi sordida rura ,
Atque humilis habitare casas, & figere cervos,
Hædorumque gregem viridi compellere hibisco !
Mecum una in filvis imitabere Pana canendo.
Pan primus calamos cera conjungere pluris
Instituit : Pan curat ovis, oviumque magistros.
Nec te poeniteat calamo trivisse labellum.
Hæc eadem ut sciret , quid non faciebat Amyntas?

:

25

fallat imago.

40

:

Eft mihi disparibus septem compacta cicutis
Fistula , Damætas dono mihi quam dedit olim :
Et dixit moriens : Te nunc habet ifta fecundum.
Dixit Damoetas : invidit ftultus Amyntas.
Præterea duo, nec tuta mihi valle reperti,
Capreoli , sparfis etiam nunc pellibus albo
Bina die ficcant ovis ubera :

quos

tibi fervo.
Jam pridem a me illos abducere Thestylis orat :
Et faciet : quoniam sordent tibi munera nostra.
Huc ades, o formose puer : tibi lilia plenis

45
Ecce ferunt Nymphæ calathis : tibi candida Naïs ,
Pallentis violas & summa papavera carpens ,
Narcissum & florem jungit bene olentis anethi.
Tum , casia , atque aliis intexens suavibus herbis,
Mollia luteola pingit vaccinia caltha.

50 Ipfe ego cana legam tenera lanugine mala , Castaneafque nuces , mea quas Amaryllis amabat. Addam cerea pruna : honos erit huic

quoque pomo. Et vos, o lauri, carpam , & te, proxima myrte : Sic pofitæ quoniam suavis miscetis odores.

55 Rusticus es , Corydon; nec munera curat Alexis : Nec , fi muneribus certes, concedat lolas. Heu , heu, quid volui misero mihi ? floribus austrum Perditus , & liquidis immifi fontibus apros. Quem fugis, ah demens ? habitarunt Di quoque filvas, 6e

60 Dardaniusque Paris. Pallas , quas condidit, arces Ipfa colat: nobis placeant ante omnia filvæ. Torva leæna lupum sequitur : lupus ipfe capellam : Florentem cytisum fequitur lasciva capella : Te Corydon, o Alexi, trahit fua quemque voluptas. .

65 Adspice, aratra jugo referunt suspensa juvenci,

Et sol crescentis decedens duplicat umbras:
Me tamen urit amor : quis enim modus adfit amori?
Ah Corydon , Corydon , quæ te dementia cepit!
Semiputata tibi frondosa vitis in ulmo eft.
Quin tu aliquid faltem , potius quorum indiget usus,
Viminibus mollique paras detexere junco ?
Invenies alium , fi te hic faftidit, Alexin.

70

PALÆ MO N. ECLOGA III.

ARGUMENTU M.

a

Disceptant hoc carmine alternis versibus duo paftores, Damdem

tas & Menalcas; cujus carminis, Amoebaeum dicitur , ea lex eft, ut is, qui respondet, iisdem versibus ac numeris alit contrarium aut majus & pulchrius aliquod dicat, aut ulla alia ratione fimile quid fubjiciat. Neque ex eodem omnia argumento petita , sed a variis ac diversis plane rebus arceffita; cujus quidem rei bene memores esse debemus , ne argutemur in constituendo fententiarum ordine & nexu. Etiam nostro tempore ejus generis carmina apud Italos in pretio haberi , & laudari poëtas Improvisatori , Spencius, Anglus elegantiffimus Ecl. VII, pr. notavit, & nota res est. Occasio hujus certaminis parum feliciter a conviciis mutuis & probris , quibus fe invicem lacessunt, petitur , in quibus non modo honefti & decori nulla ratio habita , verum ne id quidem , quod poëtae nomen & naturam efficit , spectatum est , ut non nisi gratae & jucundae rerum imagines exhiberentur. Ceterum petitum argumentum ex Theocrito Idyll. IV & V. De tempore hujus carminis v. Vita Virgilii a. 711, cf. 709. Agitur res inter pafcua & greges per agros gramen carpentes. cf. v. 55.

a

MENALCAS, DAM@TAS, PALÆMON.

,

D.c mihi , Damæta , cujum pecus ? an Melibai?

M.

D. Non; verum Ægonis: nuper mihi tradidit Ægon.
M. Infelix o semper , oves , pecus ! ipse Neæram
Dum fovet , ac, ne me fibi præferat illa , veretur,
Hic alienus oves cuftos bis mulget in hora :
Et succus pecori, & lac fubducitur agnis.
D. Parcius ifta viris tamen objicienda memento.