V. inter quas Capua, Rhegium, Venufia, Beneventum, Nuceria, Ariminum, Vibona & Cremona memorantur, promiserunt; h. e. receperunt in fe, fe eos, bello feliciter confecto, in illas urbes, tanquam colonias, deducturos, & eorum, qui nunc incolerent, agros iis affignaturos effe. Quam rem cum, Caffio & Bruto caefo, in Italiam redux Octavianus perficere vellet, partim ex militum infolentia & avaritia, partim ex eje&orum de fuis bonis indignatione magni motus ac tumultus orti funt. Appian. Civil. V, p. 1081 fqq. Dio Caffius XLVIII, 5--9. adde Sueton. Aug. XIII. Erat autem eorum, quibus praemia folvenda effent, ingens numerus, legiones nimirum, fi Appiano fides habenda l. 1. p. 1075, 1076, non minus XXVIII, quae una cum annumeratis in legiones (μετὰ τῶν συντασσομévov) efficiebant centum & feptuaginta virorum millia praeter equites & turbam militarem ; quamquam eorum, quibus ad Mutinam promittebantur agri, numerus etiam maior erat; habebant enim triumviri fub fignis legiones XLIII, ut adeo quindecim legiones bello confecto defiderentur; five quod tanta hominum vis interiit, five quod nonnullae legiones ab Antonio in Afiam abductae funt, aliae vero, nondum ftipendiis emeritis, ad nulla militiae praemia adfpirare poterant; certe octo mille ex hoc numero memorantur ap. Appianum 1. 1. p. 1073. Inter eos, quorum agri affignati funt veteranis, fuere Cremonenfes, qui & ipfi Caffii Brutique partes fecuti erant. v. Serv. ad Ecl. IX, 28. Quorum agri cum pro militum immisforum numero nimis angufti effent, vicinos Mantuanorum agros additos fuiffe narrant. Cujus tamen rei, quamquam illa vera effe poteft, nullam, praeterquam Grammaticorum, auctoritatem reperio. Appianus quidem l. 1. p. 1082, militum avaritiam non sesfe continuiffe intra fuos agros memorat, fed eos paffim vicinos agros infolenter invafiffe, plus, quam conceffum effet, ufurpaffe, & quos meliores iis, qui forte obtigerant, putarent agros, fuos feciffe. Potuere itaque milites transgredi fines & Mantuanos agros invadere; ut vel fic Mantua Cremonae nimium vicina dici poffet. Inter Mantuanos, qui hanc iniuriae indignitatem fubirent, Virgilium fuisse tradunt; eum tamen, five fuo, five Afinii Pollionis confilio, Romam profectum ab Augusto obtinuiffe; ut agri fibi reftituerentur; ut adeo fub Tityri perfona fuam fortunam poëta adumbraverit. Atque ea iam veterum opinio fuit. v. Nemesian. Ecl. II, 82. Calpurn. IV, 162. Sidon. lib. I, Ep. 5. ut Quinétilianum taceam. Quae res ferri poteft, modo allegoria non ad omnes verfus & verba fingula circumferatur. Scena autem, ut hac voce utar, hujus eclogae eft umbrofa fagus in loco arboribus confito, fub qua Tityrus recubans paftoritio cantu otium confumit, dum gregem errantem profpicit. Versu tamen 52--59 accuratius defcribitur loci profpectus, quamquam ibi v. 48, 49 quamvis lapis o. n. ex rei magis veritate adjectum eft, quam poëtices lege, qua iucundiffima rerum, nec foeda aliqua & ingrata imagine contaminata facies exhibenda erat. Ad tanto maiorem rei iucunditatem facit contraria alterius pastoris fortuna; qua nihil commodius ad Tityri felicitatem illuftrandam commemorari poterat. Heyne. MELIBUS, TITYRU S. M.TITYRE, tu patulæ recubans fub tegmine fagi Silveftrem tenui Mufam meditaris avena: Nos patriæ fines, & dulcia linquimus arva; 5 10 Hic inter denfas corulos modo namque gemellos, Sæpe finiftra cava prædixit ab ilice cornix. ] Sic canibus catulos fimilis, fic matribus hædos 1 Hic mihi refponfum primus dedit ille petenti : Hinc alta fub rupe canet frondator ad auras. Nec tamen interea raucæ, tua cura, palumbes, T. Ante leves ergo pafcentur in æthere cervi, Et freta deftituent nudos in litore pifcis : En, unquam patrios longo poft tempore finis, 45 50 55 60 65 70 75 Non ego vos pofthac, viridi projectus in antro, 80 |